Illa do Rei Guillerme
A illa do Rei Guillerme (en inuit, «Qikiqtaq»)[1] é unha illa localizada no arquipélago ártico canadense na rexión de Kitikmeot. Administrativamente, pertence ao territorio autónomo de Nunavut. Cunha superficie entre 12.516 km²[2] e 13.111 km²[3] converténdoa na 61ª illa máis grande por superficie e a 15ª illa máis grande do Canadá. A súa poboación, segundo o censo do Canadá de 2011, era 1.279 habitantes,[4] que viven nun único asentamento, en Gjoa Haven.[5]
King William Island (en)  | |||||
| |||||
| Epónimo | Guillerme IV do Reino Unido | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Localización | |||||
| |||||
| Estado | Canadá | ||||
| Territorio | Nunavut | ||||
| Capital | Gjoa Haven (pt)  | ||||
| Poboación | |||||
| Poboación | 1.064 (0,08 hab./km²) | ||||
| Xeografía | |||||
| Parte de | |||||
| Superficie | 13.111 km² | ||||
| Medición | 175 ( ) km | ||||
| Bañado por | Océano Ártico | ||||
| Altitude | 137 m | ||||
| Punto máis alto | Mount Matheson (en) (292 m) | ||||
A illa está situada fronte á costa continental canadense, ao norte da península de Adelaida e ao oeste da península de Boothia, e ao leste da Illa Victoria.
A illa é coñecida polas súas grandes poboacións estivais de caribús que permanecen alí antes de camiñar ao sur sobre o mar de xeo no outono.
Mentres buscaban o Paso do Noroeste, unha serie de exploradores árticos visitaron, ou pasaron os seus invernos na illa do Rei Guillerme.
Xeografía
editarA illa do Rei Guillerme ten unha forma lixeiramente romboidal, cos vértices orientados case segundo os puntos cardinais. En dirección N-S ten unha lonxitude de 173 km e en dirección E-O de 176 km. Os puntos máis extremos son: ao norte, cabo Felix; ao leste, punta Matheson; ao sur, punta James Ross; e, ao oeste, cabo Gore, en extremo da península de Graham Gore. Percorrendo as súas costas en dirección horaria, partindo de cabo Felix, ao norte, atópanse os seguintes tramos:
- costa do estreito de Vitoria (que separa a illa de illa Vitoria e illa do Almirantado, a uns 90 km ao oeste). A costa descende en dirección suroeste, con cabo Maria Louisa, punta Vitoria, o entrante do Collinson Inlet (23 km cara ao sur), punta Franklin, baía Seal, a ampla baía do Erebus e punta Little;
- costa do estreito de Alexandra (que a separa das illas da Royal Geographical Society); é un pequeno tramo de costa, que vai de punta Little ata cabo Hodgson e no que se atopan as pequenas illas Fairholm e Hornbyhay;
- costa da pasaxe Storis (que enlaza coas augas do golfo da Raíña Maud, ao suroeste); tramo que discorre en dirección sursureste, e no que están baía Terror, as illas Irving, baía Wáshington e cabo John Herschel.
- costa do estreito de Simpson (que a separa da península Adelaida); tramo que segue na mesma dirección sursureste, con punta Goldman, baía Douglas e punta James Ross.
- costa da conca Rasmussen, un tramo que discorre en dirección leste, con cabo Booth, a península de Booth, illas Todd, o abrigo natural de Gjoa Haven, baía Schwatka e cabo Luigi d'Abruzzi;
- costa do estreito de Rae (que a separa da península de Boothia), un curto tramo en dirección norte, desde cabo Luigi ata punta Matheson;
- costa da conca St Roch (que a separa de península de Boothia), tramo que discorre en dirección norte, con punta Simmonds, punta Livingstone e baía La Trobe;
- costa do canle de Humboldt (estreito canle de apenas 3 km de anchura que a separa de illa Matty e illa Tennent, entre elas separadas polo estreito de Wellington); tramo de costa que discorre en dirección noroeste, que comeza coas illas ribeiregas de illas Beverly, e o profundo entrante cara ao sur do Peel Inlet (25 km), e acaba en punta Parry;
- costa do estreito de James Ross (que a separa de península de Boothia, ao nordés); un curto tramo tamén en dirección nordés, que comeza en porto Parry, cabo Sydney e termina novamente en cabo Felix. Neste tramo atópase o grupo de pequenas illas ribeiregas, illas Clarence.
Historia
editarA illa do Rei Guillerme estivo foi ocupada polo pobo Inuit. O primeiro occidental que penetrou nas súas terras foi, na súa segunda segunda expedición ao ártico (1829-33), o explorador escocés John Ross. En 1830, estando o seu barco, o HMS Victory, atrapado no xeo no golfo de Boothia (en Felix Harbour, preto de baía Thor), algúns membros da tripulación, entre eles o seu sobriño e segundo,James Clark Ross cruzaron as canles xeadas e recoñeceron a illa, á que bautizaron como «Terra do rei Guillerme» (King William Land), xa que pensaron que era unha península, en honra do rei británico Guillerme IV. Ross nomeou moitos das canles, illas e accidentes xeográficos da zona, con nomes dos seus barcos, membros da súa tripulación e personaxes relevantes da época, como as illas Tennent, en honra de James Emerson Tennent, (1804-69), político irlandés, viaxeiro e membro da Royal Society.
Outras expedicións árticas, mentres buscaban o Paso do Noroeste, pasaron preto da illa. Os barcos da expedición perdida de John Franklin, o HMS Erebus e o HMS Terror, encallarían en 1846 no xeo mariño nalgún lugar ao noroeste da illa. Despois de que os barcos fosen abandonados, a maior parte da tripulación pereceu gradualmente da exposición e a fame, xa que trataron de camiñar ao sur, preto da costa occidental. Dous dos homes de Franklin están enterrados en punta Hall, na costa sur da illa.
En 1903, o explorador Roald Amundsen, buscando tamén o Paso do Noroeste, navegou a través das augas do estreito de James Ross e detívose nun porto natural na costa sur da illa, Gjoa Haven. Non podendo proseguir debido ao xeo mariño, pasou alí os invernos de 1903-04 e 1904-05 e aprendeu as habilidades dos netsilik, os inuits locais, que máis tarde lle ían a ser moi valiosas na súa expedición ao Polo Sur. Utilizou o seu barco Gjøa como base para exploracións no verán de 1904, e cruzou a península de Boothia en zorra para viaxar ao polo norte magnético. Amundsen finalmente deixou a illa, logo de 22 meses, en agosto de 1905. O porto onde vivío, Gjoa Haven, é agora o único asentamento da illa.
Notas
editar- ↑ Darren Keith, Jerry Arqviq (23 de novembro de 2006). "Environmental Change, Polar Bears and Adaptation in the East Kitikmeot: An Initial Assessment Final Report" (PDF). Kitikmeot Heritage Society. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26 de marzo de 2009. Consultado o 2008-01-23.
- ↑ King William Island at the Atlas of Canada
- ↑ Other Arctic Islands Arquivado 2013-01-22 en Wayback Machine., Atlas of Canada
- ↑ 2011 census
- ↑ The surrounding Census Subdivision, Kitikmeot, Unorganized which includes the rest of King William Island, has a population of 0.
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Illa do Rei Guillerme  |
Bibliografía
editar- Fraser, J. Keith. Notes on the Glaciation of King William Island and Adelaide Peninsula, N.W.T. Ottawa: Geographical Branch, Dept. of Mines and Technical Surveys, 1959.
- Taylor, J. Garth. Netsilik Eskimo Material Culture. The Roald Amundsen Collection from King William Island. Oslo: Universitetsforlaget, 1974. ISBN 82-00-08945-2
- Woodworth-Lynas, C. M. T. Surveying and Trenching an Iceberg Scour, King William Island, Arctic Canada. St. John's: Memorial University of Newfoundland, Centre for Cold Ocean Resources Engineering, 1985.