Frederick Gowland Hopkins
Sir Frederick Gowland Hopkins, nado en Eastbourne (Inglaterra) o 20 de xuño de 1861 e finado en Cambridge o 16 de maio de 1947, foi un bioquímico inglés.
Frederick Gowland BarHopkins  | |
|---|---|
 | |
| Datos persoais | |
| Nacemento | 20 de xuño de 1861 |
| Lugar | Eastbourne (Gran Bretaña) |
| Falecemento | 16 de maio de 1947, 59 anos |
| Lugar | Cambridge (Gran Bretaña) |
| Residencia | Gran Bretaña |
| Nacionalidade | Británica |
| Actividade | |
| Campo | Medicina, bioquímica |
| Alma máter | King's College London Guy's Hospital |
| Director de tese | Thomas Stevenson |
| Alumnos de tese | J.B.S. Haldane Judah Hirsch Quastel Malcolm Dixon |
| Contribucións e premios | |
| Coñecido por | Polas súas investigacións sobre as enfermidades por carencias na dieta |
| Premios | Premio Nobel de Medicina (1929) |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Traxectoria Editar
Inicialmente estudou Química na Universidade de Londres e posteriormente Medicina no Hospital Guy. Foi profesor de Fisioloxía Clínica na Universidade de Cambridge e desde 1914 profesor de bioquímica, onde de 1921 a 1943 ocupou a cátedra de sir William Dunn.
De 1930 a 1935, foi presidente da Royal Society e desde 1933 da British Association for the Advancement of Science.
A súa principal contribución investigadora radica no coñecemento das substancias elementais, aquelas que o organismo necesita adquirir da dieta e que a súa falta condiciona enfermidade. Descubriu que uns alimentos tiñan relación directa co crecemento. Comprobou que o consumo de leite conseguía renovar o crecemento detido dun ser vivo en formación.
Entre os seus descubrimentos están, en 1892 novos métodos para apreciar cuantitativamente o acido úrico dos ouriños, en 1901 métodos de análises do triptófano (aminoácido cristalizado) e, en 1921 métodos para illar o glutatión, composto aminoácido importante na autooxidación celular.
Foi galardoado co Premio Nobel de Medicina en 1929, compartido con Christiaan Eijkman.