Wikipedia

Chrysolina graminis

especie de insecto

Chrysolina graminis
Estado de conservación
En perigo
En perigo[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Arthropoda
Clase: Insecta
Orde: Coleoptera
Suborde: Polyphaga
Infraorde: Cucujiformia
Clado: Phytophaga
Superfamilia: Chrysomeloidea
Familia: Chrysomelidae
Xénero: Chrysolina
Subxénero: Euchrysolina
Especie: Chrysolina graminis
(Linnaeus, 1758)
Sinonimia

Chrysomela fulgida Fabricius, 1801
Chrysomela graminis Linnaeus, 1758
Chrysolina nigrocuprea Mallet, 1924
Chrysolina taupini Mallet, 1924

Chrysolina graminis é unha especie de escaravello crisomélido. Mide normalmente 7,7–10,5 mm de lonxitude e ten unha coloración verde metálica brillante característica. Larvas e adultos aliméntanse principalmente na planta Tanacetum vulgare, pero non exclusivamente. Ademais da subespecie nominotípica, que repite o nome específico, C. graminis graminis, hai outras cinco subespecies, todas as cales teñen unha distribución paleártica, aínda que na maioría dos países onde vive está declinando[2][1][3] e a IUCN considéraa "en perigo".

Taxonomía editar

A especie describiuna Carl Linné na súa obra de 1758 10ª edición de Systema Naturae co nome Chrysomela graminis[4] e máis tarde transferírona ao xénero Chrysolina. O xénero Chrysolina contén actualmente 39 subxéneros.[5] C. graminis (coas súas varias subespecies) clasifícase no subxénero Euchrysolina, que só contén outra especie máis, C. virgata; este subxénero foi establecido en 1950.[6]

O seu nome específico graminis é unha forma do nome latino gramen, que significa 'de herba' ou 'como a herba'. Chrysolina graminis sensu lato ten polo menos tres nomes binomais sinónimos, que son: Chrysomela fulgida Fabricius, 1801, Chrysolina nigrocuprea Mallet, 1924 e Chrysolina taupini Mallet, 1924.[7]

Existen cinco subespecies. A subespecie nominal C. graminis graminis foi establecida coa descrición orixinal da especie de 1758. C. graminis santonici (nomeada polo nome italiano da súa planta hóspede, o santonico, Artemisia caerulescens)[8] describiuna N. B. Contarini en 1847.[9] En 1860 Victor Motschulsky describiu dúas subespecies: C. graminis artemisiae e C. graminis auraria.[10][11] A estas engadíronse no século XX C. graminis christianae (Mallet, 1933)[12] e C. graminis mediterranea Bechyné, 1950.[13]

As subespecies de C. graminis teñen distribucións localizadas: C. graminis artemisiae localízase no sueste de Europa, Asia central e sur de Siberia; C. graminis auraria localízase en Dauria, leste de Mongolia e a China; C. graminis christianae está localizada en Francia; C. graminis mediterranea vive en Córsega e España; C. graminis santonici habita na parte central dos Alpes.[6]

Descrición editar

Son escaravellos pequenos, redondeados, de aproximadamente 7–10,5 mm (algunhas subespecies chegan a 12 mm) de longo. Hai diferenzas morfolóxicas externas e internas entre as seis subespecies.

Características morfolóxicas dalgunhas das subespecies de C. graminis
Subespecies Descrición
C. graminis graminis A subespecie nominotípica (C. graminis graminis) é pequena, redondeada, de 7,7–10,5 mm de lonxitude.[14] O dorso é verde brillante, os élitros principalmente vermellos dourados ou con marxes douradas laterais e unha banda dourada preto da sutura. A iridescencia dos élitros contrasta visiblemente coa cabeza e pronoto.[15] A puntuación dos élitros é doadamente visible a ollo, pero é moi difícil ver puntuación no pronoto (coa excepción das marxes laterais). Teñen un bordo liso que discorre por toda a lonxitude da beira ventral dos élitros.[16] O edeago é estreito no ápice, sen dentes na parte inferior.[15]
C. graminis auraria 9,5–11,4 mm de longo, coas depresións laterais profundas do pronoto desenvolvidas soamente ata a súa metade basal.[15]
C. graminis mediterranea 10–12 mm de lonxitude cun pronoto máis finamente puntuado que na especie nominotípica. A puntuación dos élitros é lixeiramente máis forte, excepto no escutelo e a marxe central é máis ancha que en C. graminis graminis, pero distínguese moi pouco en toda a súa lonxitude.[7]
C. graminis santonici Descrita con pezas bucais e palpos negros, élitros verdes e un abdome vermello con catro manchas marróns evidentes.[8]

Larvas editar

As larvas de C. graminis pasan por catro estadios ou ínstares, aínda que o primeiro non posúe as características dos últimos.[17] As larvas son marróns e convexas dorsalmente con espiráculos evidentes en oito segmentos.[17] Xeralmente teñen tubérculols pequenos indistintos con curtas setas.[18] A cabeza das larvas é dun marrón máis escuro que o corpo e con seis ocelos en cada lado. As mandíbulas teñen cinco dentes apicais.[17]

Distinción entre Chrysolina graminis e Chrysolina herbacea editar

 
Chrysolina herbacea

Chrysolina graminis e C. herbacea son similares en tamaño e cor e poden ser confundidas nas poboacións do Reino Unido, onde C. graminis é unha especie vulnerable, mentres que C. herbacea é moito máis común.[19] Isto fixo que anteriormente se identificasen con frecuencia exemplares de C. herbacea como C. graminis.[16] C. herbacea mide 7–11 mm en lonxitude.[20] Ten cor verde iridescente en toda a superficie dorsal. A puntuación no pronoto e élitros é moi similar, a diferenza do que ocorre en C. graminis. Hai un bordo liso que discorre só ata a metade da lonxitude da beira ventral dos élitros, mentres que este discorre en toda esa lonxitude en C. graminis.[16]

Distribución e hábitat editar

A distribución da especie é paleártica. As evidencias atopadas en escavacións arqueolóxicas mostraron que a súa presenza no oeste de Europa está confirmada xa desde o Neolítico.[21] Os escaravellos poden encontrarse sobre as plantas Tanacetum vulgare e Mentha aquatica en terras pantanosas e nas beiras de ríos con amplas chairas de inundación en Gran Bretaña. As larvas tamén se rexistraron noutras plantas hóspedes: Achillea ptarmica en Francia e varias plantas do xénero Artemisia en Rusia.[17] Os adultos e larvas aliméntanse das follas das súa plantas hóspede.[22]

Na Europa continental C. graminis está espallada desde Escandinavia ata o mar Mediterráneo.[16][23] Pode tamén encontrarse en Asia central e na China.[16] En Rusia pode encontrarse na zona de tundra desde os Montes Urais polares ao río Kolyma e nos países veciños de Casaquistán e Mongolia.[15] Está na lista de especies vulnerables en Austria, Dinamarca, Suecia e Noruega, mentres que en Alemaña é rara nun distrito e considérase en perigo noutro.[24]

No Reino Unido actualmente o seu rango está restrinxido a uns 45 km ao longo das ribeiras do río Ouse, centrada en York, North Yorkshire.[3][16] Localizouse tamén en distintos anos en Wicken Fen, Cambridgeshire[22][25] e en Woodwalton Fen.[26][27][25][28]

Ciclo vital editar

 
A planta Tanacetum vulgare é unha herba medicinal

Tanto os adultos coma as larvas usan a mesma planta hóspede durante o seu ciclo vital. Esa planta adoita ser Tanacetum vulgare e esta crece en matas discretas. A poboación total de C. graminis nunha área pode estar dividida e os individuos poden pasar todo o seu ciclo vital dentro dunha área duns poucos metros cadrados.[16]

Os adultos aparéanse de marzo a xuño. Nas poboación monitorizadas de York, Reino Unido, o apareamento dunha parella pode durar unhas 24 horas, durante as cales algunhas parellas se moven entre as matas da planta T. vulgare.[25] O apareamento nunha poboación rusa de C. graminis está precedido por un eleaborado ritual non evidente noutras poboacións da especie, na que o macho toca os ollos, pronoto e antenas das femias coas súas antenas.[29] As femias que se aparearon poñen lotes de ovos de 3–15 unidades, que son alongados, amarelos de 2 mm de longo no envés das follas de T. vulgare.[16] Os ovos eclosionan e liberan as larvas. En catividade, unha femia que acaba de aparearse producía 561 ovos en 136 días e outras producían 158 ovos en 49 días.[16] As femias poñen ovos en varias localizacións; a media da cada deitada é de 5–6 ovos.[25] A femia de C. graminis canibaliza os ovos doutras femias.[25] En condicións de laboratorio as larvas que acaban de facer eclosión sobreviven polo menos catro días sen comer e así teñen unha ampla fiesta de oportunidade para poder localizar a súa planta hóspede.[25] En xullo o ínstar larvario final entérrase no solo baixo a planta na que pupou, aínda que se sabe moi pouco sobre a bioloxía deste proceso en C. graminis.[25] Entre agosto e setembro, esta nova poboación adulta emerxe para alimentarse antes de tornar a meterse baixo terra en outubro para pasar o inverno; a emerxencia dos adultos prodúcese de marzo a abril do seguinte ano.[16] A monitorización a longo prazo en Inglaterra indicou que a supervivencia durante a hibernación invernal é sorprendentemente alta, xa que o tamaño da poboación no outono e primavera é moi similar.[30] Isto é así malia que as cheas fluviais anuais de inverno do río Ouse fan que os individuos hibernantes deban ser extremadamente tolerantes a longos períodos de asolagamento e privación de oxíxeno.[30] Aproximadamente o 5% dos adultos que hibernan non emerxen do solo despois do inverno, senón que permanecen baixo terra durane o ano seguinte nun estado de diapausa estendida e só emerxerán na seguinte primavera.[30]

Uns poucos escaravellos adultos poden solaparse entre as poboacións de primavera e verán, pero a maioría dos adultos da emerxencia temperá morren antes do final do verán.[16] Tanto adultos coma larvas son incapaces de detectar a súa planta hóspede, ou calquera outra, alén de certa distancia, nin polo olfacto, nin pola vista.[25] A inanición é probable que contribúa de forma importante á mortalidade cando os escaravellos se afastan dos seus hóspedes e acaban perdidos.[25]

  •  
    Ovos de C. graminis postos no envés dunha folla de T. vulgare
  •  
    Larva deC. graminis
  •  
    Parella en apareamento de C. graminis

Comportamento e ecoloxía editar

Dieta editar

Son herbívoros e usan principalmente a Tanacetum vulgare como planta hóspede. Non obstante, a especie foi rexistrada comendo unha ampla gama de plantas, como Lycopus europaeus, Stachys palustris, Achillea ptarmica, Mentha aquatica, Mentha rotundifolia, e especies dos xéneros Chrysanthemum, Scutellaria e Artemisia.[31] A subespecie C. graminis santonico está asociada con Artemisa caerulescens.[8]

A T. vulgare contén certo número de compoñentes volátiles, como a 1,8-cineola, trans-tuiona, alcanfor e mirtenol, e as cantidades e proporcións de cada un varían estacionalmente e de planta a planta. A 1,8-cineola é unha toxina que se cre defende as follas da planta contra os ataques de herbívoros.[32] O escaravello é resistente a estes compostos químicos. Porén, a planta é un repelente para outros escaravellos crisomélidos. Por exemplo, os destilados ao vapor de follas frescas e flores da planta conteñen altos niveis de alcanfor e umbelulona e é fortemente repelente para o escaravello da pataca (Leptinotarsa decemlineata).[33]

Predación editar

 
O insecto Panorpa germanica observouse depredando larvas de C. graminis.
 
C. graminis cos élitros danados sobre unha T. vulgare

Restos atopados destes escaravellos no río Ouse (Inglatera) tiñan o que parecían ser marcas de ataques de paxaros e os adultos endurecidos a miúdo teñen élitros indentados, o que se interpreta como marcas de peteirazos inflixidos por paxaros no momento en que os adultos emerxen da pupa e están aínda endurecendo o seu corpo.[30] Tamén se atoparon escaravellos mortos en arañeiras nunha poboación cativa.[25] A predación accidental de C. graminis polo gando que come T. vulgare tamén é posible.[22] A predación de larvas por parte da mosca escorpión Panorpa germanica tamén se observou no campo.[30] O xénero de taquínidos Macquartia parasita exclusivamente escaravellos crisomélidos e unha das especies, Macquartia dispar, pode parasitar directamente C. graminis.[34] A mosca adulta deposita ovos completamente incubados ou larvas que acaban de facer eclosión nas proximidades das larvas hóspede.[34]

As larvas doutros crisomélidos son predadas por paxaros, insectros coccinélidos, hemípteros, larvas de neurópteros , larvas de sírfidos, carábidos, formigas, avespas, arañas e opilións,[35] todos os cales son comúns sobre as T. vulgare na pobaoción arredor de York en Inglaterra.[25] As pupas poden ser predadas directamente pola toupa europea.[36]

Parasitos editar

Un ácaro, Chrysomelobia mahunkai (familia Podapolipidae), foi rexistrado parasitanndo un só exemplar adulto de C. graminis,[37] e Eulophus chrysomela (unha especie de himenóptero da familia Eulophidae) rexistrouse como endoparasito do estadio pupal.[34]

 
A Impatiens glandulifera é unha planta invasora que compite con T. vulgare en Inglaerra.

Notas editar

  1. ↑ 1,0 1,1 "Chrysolina graminis (Linnaeus, 1758) [Tansy Beetle]". Nationally Biodiversity Network. 2012–2013. Consultado o 2017-01-22. 
  2. ↑ "Chrysolina graminis". Fauna Europaea. Arquivado dende o orixinal o 26 de maio de 2011. Consultado o 2009-02-09. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Chapman, D.S.; Sivell, D.; Oxford, G.S.; Dytham, C. (2006). "Ecology of the tansy beetle (Chrysolina graminis) in Britain". The Naturalist 131: 41–54. 
  4. ↑ Linnaeus, Carl (1758). Systema Naturae. p. 369. 
  5. ↑ "Chrysolina Motschulsky, 1860". BioLib. 2017. Consultado o 2017-02-16. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Bieńkowski, A. O. (2001). "A study on the genus Chrysolina Motschulsky, 1860, with a checklist of all the described subgenera, species, subspecies, and synonyms (Coleoptera: Chrysomelidae: Chrysomelinae)" (PDF). Genus 12 (2): 105–235. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 04 de marzo de 2016. Consultado o 24 de xaneiro de 2023. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Bechyné, Jan (1950). "7e contribution a la connaissance du genre Chrysolina Motsch. (Col. Phytophaga Chrysomelidae)" (PDF). Entomologischen Arbeiten aus dem Museum G. Frey (en francés) 1: 47–185. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 21 de xullo de 2021. Consultado o 24 de xaneiro de 2023. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Venezia e le sue lagune (volume secondo) (en italiano). Antonelli. 1847. p. 189. 
  9. ↑ "Tansy Beetle Chrysolina graminis santonici (Contarini, 1847)". BioLib. Consultado o 2017-01-29. 
  10. ↑ "Tansy Beetle Chrysolina graminis artemisiae (Motschulsky, 1860)". BioLib. Consultado o 2017-01-29. 
  11. ↑ "Tansy Beetle Chrysolina graminis auraria (Motschulsky, 1860)". BioLib. Consultado o 2017-01-29. 
  12. ↑ "Tansy Beetle Chrysolina graminis christianae (Mallet, 1933)". BioLib. Consultado o 2017-01-29. 
  13. ↑ "Tansy Beetle Chrysolina graminis mediterranea Bechyné, 1950". BioLib. Consultado o 2017-01-29. 
  14. ↑ Hubble, David (2012). Keys to the adults of seed and leaf beetles of Britain and Ireland. Field Studies Council/Aids to Identification in Difficult Groups of Animals and Plants. p. 55. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Bieńkowski, A. O. (2010). "A Review of the Leaf-beetle Genus Chrysolina Motschulsky (Coleoptera, Chrysomelidae) from Russia and European Countries of the Former USSR: I. A Key to Species with Developed Hind Wings". Entomological Review 90 (7): 885–902. doi:10.1134/S0013873810070079. 
  16. ↑ 16,00 16,01 16,02 16,03 16,04 16,05 16,06 16,07 16,08 16,09 16,10 Oxford, G. S.; Sivell, D.; Dytham, C.; Key, R. (2003). "The jewel of York – ecology and conservation of the tansy beetle". British Wildlife 14: 332–337. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 Marshall, J. E. (1979). "The larvae of the British species of Chrysolina (Chrysomelidae)". Systematic Entomology 4 (4): 409–417. doi:10.1111/j.1365-3113.1979.tb00624.x. 
  18. ↑ Cox, M. L. (1982). "Larvae of the British genera of chrysomeline beetles (Coleoptera, Chrysomelidae)". Systematic Entomology 7 (3): 297–310. doi:10.1111/j.1365-3113.1982.tb00447.x. 
  19. ↑ "Chrysolina herbacea (Duftschmid, 1825)". Coleoptera.org. Arquivado dende o orixinal o 24 de xaneiro de 2023. Consultado o 2017-01-25. 
  20. ↑ "Chrysolina herbacea (Duftschmid, 1825)". Coleoptera.org. Arquivado dende o orixinal o 24 de xaneiro de 2023. Consultado o 2017-03-27. 
  21. ↑ Robinson, M (1991). "The Neolithic and Late Bronze Age insect assemblages". En Needham, S. Excavation and Salvage at Runnymede Bridge, 1978: the Late Bronze Age Waterfront Site. British Museum Press. pp. 277–326. ISBN 0714113972. 
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 A review of the scarce and threatened beetles of Great Britain: The leaf beetles and their allies – Chrysomelidae, Megalopodidae and Orsodacnidae (Species Status No.19) (Informe). Natural England. 2014. pp. 57–58. Consultado o 2017-01-27. 
  23. ↑ Schmitt, M.; Rönn, T. (2011). "Types of geographical distribution of leaf beetles (Chrysomelidae) in Central Europe". ZooKeys (157): 131–158. PMC 3253646. PMID 22303107. doi:10.3897/zookeys.157.1798. 
  24. ↑ "UK priority species pages: Chrysolina graminis (Linnaeus, 1758) Tansy Beetle" (PDF). Joint Nature Conservation Committee, DEFRA. 2010. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 31 de xaneiro de 2017. Consultado o 2017-03-20. 
  25. ↑ 25,00 25,01 25,02 25,03 25,04 25,05 25,06 25,07 25,08 25,09 25,10 Chapman, Daniel (2006). Spatial Ecology of the Tansy Beetle (Chrysolina graminis) (PDF) (Tese). University of York. 
  26. ↑ "Tansy beetle sighted in Cambridgeshire Fens for first time in 40 years". BBC News. 2014-08-07. Consultado o 2017-01-25. 
  27. ↑ "Yorkshire tansy beetles travel to Cambridgeshire in buckets". BBC News. 2014-09-05. Consultado o 2017-01-25. 
  28. ↑ "The Jewel of York has an extra reason to sparkle". BugLife. 2016-10-14. Arquivado dende o orixinal o 19 de febreiro de 2017. Consultado o 2017-01-26. 
  29. ↑ Medvedev, L.N.; Pavlov, S.I. (1988). "Mating behavior of the Chrysomelidae (Coleoptera)". Entomological Review 67: 100–108. 
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 30,3 30,4 Sivell, D. (2003). The Ecology and Conservation of the Tansy Beetle Chrysolina graminis (Tese). University of York. 
  31. ↑ "Chrysolina graminis (L.)". Database of Insects and their Food Plants (Biological Records Centre). Consultado o 2017-03-27. 
  32. ↑ Keskitalo, M.; Pehu, E.; Simon, J.E. (2001). "Variation in volatile compounds from tansy (Tanacetum vulgare L.) related to genetic and morphological differenced of genotypes". Biochemical Systematics and Ecology 29 (3): 267–285. PMID 11152946. doi:10.1016/S0305-1978(00)00056-9. 
  33. ↑ Schearer, W. R. (1984). "Components of Oil of Tansy (Tanacetum vulgare) That Repel Colorado Potato Beetles (Leptinotarsa decemlineata)". Journal of Natural Products 47 (6): 964–969. doi:10.1021/np50036a009. 
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 Cox, M.L. (1994). "35: The Hymenoptera and Diptera Parasitoids of Chrysomelidae". En Pierre H. Jolivet; M.L. Cox; E. Petitpierre. Novel aspects of the biology of Chrysomelidae. Springer Science and Business Media. pp. 419–468. ISBN 9401117810. 
  35. ↑ Selman, B. J. (1994). "2: Eggs and oviposition in chrysomelid beetles". En Jolivet, P.R.; Cox, M. L.; Petitpierre, E. Novel Aspects of the Biology of Chrysomelidae. Springer Science and Business Media. pp. 69–74. ISBN 9401117810. 
  36. ↑ "Talpa europaea, European Mole". Encyclopedia of life. Consultado o 2017-02-17. 
  37. ↑ Robert W. Husband; Kazuyoshi Kurosa; Owen D. Seeman (2016). "Two new species of Chrysomelobia (Acari: Heterostigmata: Podapolipidae) parasitic on Gonioctena rubripennis Baly (Coleoptera: Chrysomelidae; Chrysomelinae) in Japan". Systematic and Applied Acarology 21 (11): 1450–1462. doi:10.11158/saa.21.11.2. 

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Chrysolina_graminis&oldid=6638193»