Alboíno
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
Alboíno é rei dos longobardos máis ou menos desde 563 a 572, sucesor do rei Alduíno, seu pai.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | c. 530 (Gregoriano) valor descoñecido |
| Morte | 28 de xuño de 572 (Gregoriano) (41/42 anos) Verona |
| Causa da morte | Homicidio |
| Lugar de sepultura | Verona |
| Rei de Italia | |
| 568 – 28 de xuño de 572 – Cleph → | |
| Rei dos longobardos | |
| década de 560 – 572 ← Audoíno de Lombardía – Cleph → | |
| Datos persoais | |
| Relixión | Arianismo |
| Actividade | |
| Ocupación | monarca |
| Lingua | Longobardo (pt)  |
| Familia | |
| Familia | Gausos |
| Cónxuxe | Clodosvinda Rosmunda |
| Fillos | Albsuinda (pt) (  ) Clodosvinda (pt) |
| Pais | Audoíno de Lombardía e Rodelinda |
| Irmáns | Grasulfo de Friúl |
 | |
Traxectoria editar
Tras entrar ao servizo de Bizancio con todo o seu pobo, alíase cos ávaros do khagan Baian contra os xépidos e destrúe o seu reino sobre o Danubio sobre o 567, matando o seu vello rei Cunimundo e casando á forza coa filla deste último, a princesa Rosmunda. Ao principio do ano 568, se cadra por desconfianza cara aos ávaros, pero tamén ao corrente da inestabilidade do dominio bizantino en Italia despois da guerra gótica, decide a migración do seu pobo cara a Italia do norte, non sen ter concluído con Baian un dereito de regreso a Pannonia e a Nórica válido durante dous séculos. Diríxese desde alí co seu pobo e con outras tribos, entre as que se contas os xépidos, saxóns e mesmo ávaros, cara Italia partindo do lago Balaton (na Hungría actual) o luns de Pascua do ano 568. Ocupa o Friúl na primavera de 569, facendo da rexión o primeiro ducado longobardo e instalando nel un sobriño seu, Xisulfo, con sede en Cividale, capital do ducado. Desde o nordeste da península, conquista toda a fértil chaira do Po ata os Alpes, así como a Italia central coa excepción de Rávena e de Roma, que se libran del, conservadas polos bizantinos, e instala o seu cuartel xeral na antiga Regia do rei Teodorico o Grande en Verona. Milán cae ao final do verán de 569 e Pavia capitula despois dun longo e penoso cerco de tres anos (572).
O 23 de xuño de 572, Alboíno é asasinado en Verona mentres dorme a sesta. Segundo a lenda, Rosmunda foi a instigadora desta morte por vinganza, pois o rei a obrigara a beber o viño da vitoria nunha copa feita co cranio do seu propio pai.
Alboíno casara antes con Clotsuínda, unha princesa cristiá merovinxia, filla de Clotario, rei dos francos.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Paulo Diácono, Historia Langobardorum (Historia dos Longobardos, Lorenzo Valla/Mondadori, Milano 1992). I, 21 e 27; II, 6-28.
- Origo gentis Langobardorum, ed. G. Waitz in Monumenta Germaniae Historica SS rer. Lang. § 5.
Outros artigos editar
| Reino longobardo | ||
|---|---|---|
Segue a: Alduíno |
Alboíno | Precede a: Cleph |