Wikipedia

Voo 714 para Sidney

volume de banda deseñada das aventuras de Tintín

Voo 714 para Sidney (francés: Vol 714 pour Sydney) é o vixésimo segundo álbum da serie de banda deseñada As aventuras de Tintín, creada polo autor belga Hergé. Apareceu primeiro nas páxinas do semanario Tintín, entre o 27 de setembro de 1966 e o 28 de novembro de 1967, e a súa primeira edición como volume independente tivo lugar en 1968. A primeira edición en galego foi en 1987 pola Editorial Juventud con tradución de Valentín Arias López.

Voo 714 para Sidney
Título orixinalVol 714 pour Sydney
Autor/aHergé
OrixeBélxica Bélxica
LinguaFrancés
ColecciónAs aventuras de Tintín
Xénero(s)Aventuras
EditorialCasterman
Data de pub.Seriada: 27 de setembro de 1966 ao 28 de novembro de 1967
FormatoSeriada en Tintín (revista), con recompilación en álbum
Páxinas62
ISBNISBN 84-261-2247-7
Precedido porAs xoias da Castafiore
Seguido porTintín e o lago dos tiburóns
EditorEditorial Juventud
TraduciónValentín Arias López
[ editar datos en Wikidata ]

O título refírese a un voo que Tintín e os seus amigos non conseguen coller, xa que quedan embutidos na trama do seu arquienemigo Rastapopoulos para secuestrar a un excéntrico millonario dun avión de reacción privado nunha illa de Sondonesia.

Hergé comezou a traballar no "Voo 714 para Sidney" catro anos despois da finalización da súa anterior "Aventura", "As xoias da Castafiore". Neste momento da súa vida, estaba cada vez máis desinteresado na serie e empregou a historia para explorar os fenómenos paranormais que lle interesaban cada vez máis. Despois da súa serialización na revista Tintin, a historia foi recollida para a publicación en álbum por Casterman en 1968. Aínda que a obra destaca polo seu alto nivel de detalle, a recepción pola crítica do voo 714 para Sidney foi negativa, a súa narrativa foi criticada polos comentaristas pola imaxe ridícula dos seus antagonistas e por deixar sen resolver o misterio central. Hergé continuou As aventuras de Tintín con Tintín e os pícaros, mentres que a serie pasou a ser unha parte definidora da tradición da banda deseñada franco-belga. A historia adaptouse para a serie de 1991 de Ellipse / Nelvana As aventuras de Tintín.

Sinopse editar

Tintín, o capitán Haddock e o profesor Tornasol diríxense a Sydney para participar, como convidados especiais nunha conferencia internacional sobre astronáutica. Mentres se atopan no aeroporto de Iacarta (Indonesia) esperando o seu voo para Sidney, atópanse con Piotr Pst, a quen coñeceran nunha aventura anterior, recollida no álbum Stock de coque. Pst traballa agora como piloto do excéntrico millonario Laszlo Carreidas. Este último convida aos tres protagonistas a viaxar con el a Sydney no seu avión privado.

Tintín e os seus amigos soben no prototipo de avión privado, o Carreidas 160, tripulado por Piotr Pst, o copiloto Hans Boehm, o navegante Paolo Colombani, e o mordomo Gino. O secretario de Carreidas, Spalding, Boehm e Colombani, secuestran o avión e o levan á illa volcánica deserta de Pulau-pulau Bompa, situada no mar de Celebes, onde ten lugar unha accidentada aterraxe. Tintín, Haddock, Tornasol e Pst son apreixados; Milú logra escapar, pero é tiroteado polos secuestradores e os demais o dan por morto.

Máis adiante, descóbrese que detrás do secuestro do avión está o malvado Rastapopoulos, que pretende facerse coa fortuna que Carreidas garda nun banco suízo. Allan Thompson é o lugartenente de Rastapopoulos. Tintín, Haddock e Tornasol caeron nas súas mans por unha casualidade, xa que Rastapopoulos ignoraba que viaxasen con Carreidas. Aproveitando a circunstancia, con todo, Rastapopoulos planea acabar coas súas vidas para vingarse das derrotas que lle inflixiron en anteriores aventuras.

 
Lombo da edición en galego.

Os protagonistas son recluídos nun antigo búnker xaponés da segunda guerra mundial. Carreidas é levado a outro búnker, onde Rastapopoulos ordena ao maligno doutor Krollspell (o nome está posiblemente relacionado co do médico nazi Theodor Morell; Kroll pode aludir tamén ao teatro da ópera berlinés en que tiñan lugar as reunións do Reichstag nazi) que inxecte a Carreidas un «soro da verdade» da súa invención. O produto ten demasiado éxito, xa que Carreidas empeza a confesar todas as maldades que cometeu desde os catro anos, pero non dá a Rastapopoulos a información desexada. Accidentalmente, o doutor inxecta ao exasperado Rastapopoulos unha dose do seu soro.

Entre tanto, Tintín, Haddock, Tornasol e Pst logran fuxir do búnker en que foran encerrados, con axuda de Milú. Diríxense ao lugar en que se atopa Carreidas. Rastapopoulos, a causa do soro da verdade, confía a Krollspell que tiña a intención de eliminalo en canto deixase de serlle útil.

Tintín e os seus amigos irrompen entón no búnker e capturan a Krollspell e a Rastapopoulos. Con todo, Rastapopoulos logra escapar cando se lle pasa o efecto do soro, reunese con Thompson e emprende a persecución de Tintín e os seus amigos. Guiado por unha estraña voz na súa mente, Tintín descobre, oculta nunha estraña escultura que representa a cabeza dun astronauta, unha entrada secreta que leva ao interior do volcán.

No interior do volcán, Tintín e os seus amigos coñecen a un estraño personaxe, Mik Ezdanitoff, que lles revela que está en contacto cunha cultura extraterrestre e que lles atraeu ata alí mediante telepatía. Entre tanto, Rastapopoulos e os seus homes descobren a entrada, pero non logran abrila, polo que utilizan explosivos. Ezdanitoff explica que a explosión vai producir a erupción do volcán, polo que deben dirixirse ao cráter, onde poderán recibir axuda dos extraterrestres. Emprenden a marcha cara a alí por pasadizos subterráneos, perseguidos de cerca por Rastapopoulos e os seus homes. Tras chegar ao cráter, Ezdanitoff hipnotiza aos protagonistas, que soben a bordo dun prato voador crendo estar embarcando nun avión. Pouco despois, os extraterrestres déixanos no medio do océano nunha balsa. Rastapopoulos e os seus homes, en cambio, son recollidos polos extraterrestres, tamén baixo hipnose, e non volve saberse nada deles.

Cando un avión recolle a Tintín e os seus amigos, ningún deles (fóra de Milú) recorda o ocorrido desde o momento en que embarcaron no avión de Carreidas. Con todo, o profesor Tornasol conserva un parafuso feito dun metal descoñecido. Na última viñeta, Tintín, Haddock e Tornasol embarcan no voo para Sydney, como tiñan previsto.

Historia editar

Hergé comezou a escribir o voo 714 para Sidney catro anos despois de rematar a súa anterior entrega na serie, As xoias da Castafiore.[1] O seu entusiasmo polas aventuras de Tintín diminuíra, e en cambio o seu interese principal era a arte abstracta, tanto como pintor como coleccionista.[1] inicialmente planeou ao titular a súa nova historia Voo especial para Adelaida antes de cambialo a Voo 714 paraa Sidney.[2] Mentres traballaba na historia, Hergé dixo ao tradutor inglés Michael Turner que "perdín o amor por Tintin. Non aturo velo." [3]

Co Voo 714 para Sidney, Hergé declarou que quería un "regreso á Aventura con A maiúscula... sen realmente volver alí".[4] Buscou proporcionar respostas a dúas preguntas: "¿Hai outros planetas habitados? ¿E hai "privilexiados" que o saben?" [5] Hergé tiña interese desde había tempo nos fenómenos paranormais, e cría que unha historia con tales elementos apelaría ao crecente interese polo tema.[5] Estivo particularmente influenciado por Le Livre des Secrets Trahis de Robert Charroux. ("O libro dos segredos traizoados"), que expuxo a idea de que os extraterrestres influenciaran a humanidade durante a prehistoria.[5] O personaxe de Mik Ezdanitoff baseouse en Jacques Bergier, un escritor sobre temas paranormais; [6] Bergier amosouse satisfeito con isto.[7] O nome "Ezdanitoff" é un xogo de palabras con "Iz da nie tof", o dialecto Marols de Bruxelas dialecto, frase que significa "Non é xenial".[7] O presentador de televisión que entrevista aos protagonistas ao final da historia foi visualmente tomado do fan de Tintín Jean Tauré, que escribira a Hergé preguntándolle se podería ser representado na serie chocando a man de Haddock.[8]

 
O personaxe de Carreidas, deseñado para esta historia, baseouse en Marcel Dassault

Rastapopoulos, un vilán recorrente da serie que apareceu por última vez en Stock de coque, regresou no voo 714 para Sydney.[1] Nas súas entrevistas con Numa Sadoul, Hergé observou que estaba cambiando conscientemente a natureza dos bandidos do libro, relatando que "Durante a historia, decateime de que cando todo estaba dito e feito Rastapopoulos e Allan eran figuras patéticas. Si, descubrín isto despois de vestir a Rastapopoulos cun traxe dun vaqueiro "de luxe", parecíame tan grotesco vestido deste xeito que deixou de impresionarme. Os viláns foron desacreditados: ao final parecen sobre todo ridículos e desgraciados. Xa ves, así evolucionan as cousas".[9] Outros personaxes que Hergé recuperou para a historia foron Piotr Pst, o piloto estoniano de Stock de coque, [10] e Serafín Lampión, que aparece vendo a televisión ao final da historia.[7]

Hergé tamén introduciu novos personaxes na historia, como Carreidas, que se baseou no magnate aeroespacial francés Marcel Dassault.[11] Na súa entrevista con Sadoul, Hergé tamén observou que "con Carreidas, aparteime do concepto de bo e malo. Carreidas é unha das xoias da historia. Non importa que el non sexa unha personalidade atractiva. É un tramposo por natureza. Mire a discusión entre el e Rastapopoulos cando, baixo a influencia do soro de verdade, ambos presumen das súas peores delitos. [...] Un bo exemplo para nenos pequenos: o home rico e respectado, que dá moito á caridade, e o bandido no mesmo barco! Iso non é moi moral".[9] Outro dos personaxes que inventou para a historia foi o doutor Krollspell, ao que despois relatou que "probablemente" traballou "nun campo nazi".[10] Foi así retratado como un antigo médico nun dos Campos de exterminio nazi, quizais baseado en parte en Josef Mengele, que fuxira de Europa despois da segunda guerra mundial e estableceuse en Nova Delhi, onde estableceu a súa clínica médica.[10]

Aínda que Hergé fundamentou a base do voo 714 para Sidney, os seus axudantes nos Studios Hergé, dirixidos por Bob de Moor, foron os principais responsables do aspecto final da historia, que incluíu o debuxo de todos os detalles de fondo e a selección de cores.[7][12] Para representar o volcán en erupción, Hergé utilizou fotografías de erupcións no Etna e Kilauea que estaban na súa colección de imaxes.[13] Tamén volveu a esta colección para unha fotografía dun prato voador que usou como o base da nave espacial extraterrestre representada na historia.[13] Máis tarde, Hergé lamentou representar explicitamente a nave espacial alieníxena ao final da historia, aínda que non estaba seguro de como podería ter terminado a historia sen el.[14]

Carreidas 160 editar

Hergé quería que o Carreidas 160 no voo 714 para Sidney (1968) tivese polo menos a mesma atención detallada que puxera en todos os seus vehículos de ficción, desde o Alicornio nave de O segredo do Alicornio (1943) ao foguete da lúa en Explorando a Lúa (1954).[12] O avión jet supersónico creado para a nova aventura de Tintín, aínda que de fantasía, non puido ser vistas como inverosímil e necesitaba cumprir as mesmas normas esixentes. Hergé, que cumprira sesenta anos e cuxa man de debuxo comezou a padecer ecema, deixou o deseño e o deseño do avión a Roger Leloup, o seu máis novo colega nos Studios Hergé.[15] Leloup, artista técnico e experto en aviación, debuxou o foguete a Lúa, o de Havilland Mosquito en Stock de coque (1958), e todos os avións da recentemente rediseñada A illa negra (1966).[16] Leloup foi descrito polo experto británico en Tintín [Michael Farr]] como "o experto en aeronáutica dos estudios" e o seu deseño do Carreidas 160 como "executado de forma minuciosa e, de por suposto, viable."[17]

Segundo un produtor e autor de entretemento Harry Thompson, oreparouse un "minucioso deseño do revolucionario jet Carreidas 160", "un avión totalmente funcional con planos técnicos elaborados por Roger Leloup".[18] O deseño detallado da sección do Carreidas 160 de Leloup e as súas especificacións técnicas publicáronse nunha folla a dobre páxina para a revista Tintín en 1966.[19]

Publicación editar

O voo 714 para Sidney serializouse en Bélxica e Francia en Le Journal de Tintin desde setembro de 1966.[20] A serie serializouse a un ritmo dunha páxina á semana na revista.[21] Despois publicouse en forma recompilada por Casterman en 1968.[22] Para esta versión, Hergé tivo que cortar o número de fotogramas finais debido a un erro ao numerar as páxinas.[23] Hergé deseñou a portada para o álbum, que Casterman inicialmente pensou que era demasiado tenue, polo que iluminou as cores e agrandou as figuras centrais.[24] Celebrouse unha festa de lanzamento para a publicación do álbum en París en maio de 1968, pero foi eclipsada polos acontecementos do Maio do 68.[4]

Notas editar

Referencias
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Farr 2001, p. 179.
  2. ↑ Goddin 2011, p. 148.
  3. ↑ Thompson 1991, p. 191.
  4. ↑ 4,0 4,1 Peeters 2012, p. 299.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Peeters 2012, p. 298.
  6. ↑ Peeters 1989, p. 120; Lofficier & Lofficier 2002, p. 80; Goddin 2011, p. 150; Peeters 2012, p. 298.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Farr 2001, p. 183.
  8. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, p. 80.
  9. ↑ 9,0 9,1 Peeters 1989, p. 120.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Farr 2001, p. 180.
  11. ↑ Farr 2001, p. 180; Peeters 1989, p. 120; Goddin 2011, p. 148.
  12. ↑ 12,0 12,1 Goddin 2011, p. 150.
  13. ↑ 13,0 13,1 Farr 2001, p. 184.
  14. ↑ Farr 2001, p. 183; Goddin 2011, p. 155; Peeters 2012, p. 299.
  15. ↑ Assouline 2009, pp. 200–201; Farr 2001, p. 184; Thompson 1991, p. 190.
  16. ↑ Assouline 2009, pp. 200–202; Farr 2001, pp. 75, 78, 157, 184; Lambiek Comiclopedia 2011; Dupuis 2011.
  17. ↑ Farr 2001, pp. 184-185.
  18. ↑ Thompson 1991, p. 190.
  19. ↑ Farr 2001, pp. 184-185; revista Tintin 1966.
  20. ↑ Lofficier 2002, p. 79.
  21. ↑ Goddin 2011, p. 152.
  22. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, p. 79.
  23. ↑ Thompson 1991, p. 190; Goddin 2011, p. 155.
  24. ↑ Goddin 2011, p. 155.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Voo_714_para_Sidney&oldid=6538396»