Tratado de París (1783)

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Tratado de Versalles (homónimos).

O Tratado de París ou Tratado de Versalles asinouse o 3 de setembro de 1783 entre Gran Bretaña e Estados Unidos e puxo termo á Guerra de Independencia dos Estados Unidos. O cansazo dos participantes e a evidencia de que a distribución de forzas, co predominio inglés no mar, facía imposible un desenlace militar, que conduciu ao cesamento das hostilidades.

Firma do Tratado de París, 1783. A delegación británica rexeita posar, e a pintura nunca se rematou

O tratado foi asinado por David Hartley (un membro do Parlamento do Reino Unido que representaba ao rei Xurxo III), John Adams, Benjamin Franklin e John Jay (representando aos Estados Unidos). O tratado foi ratificado polo Congreso da Confederación o 14 de xaneiro de 1784, e polos británicos o 9 de abril de 1784.

Acordos

De forma resumida, mediante este tratado:

• No artigo 1, recoñecíase a independencia das Trece Colonias como os Estados Unidos de Américae outorgouse á nova nación todo o territorio ao norte de Florida, ao sur do Canadá e ao leste do río Mississippi. O paralelo 32º fixábase como fronteira norte. Gran Bretaña renunciou, así mesmo ao val do río Ohio e deu aos Estados Unidos plenos poderes sobre a explotación pesqueira de Terra Nova (Artigos 2 e 3).
• O recoñecemento das débedas contratadas lexítimas debían pagarse aos acredores de ambas as partes (Artigo 4).
• Os Estados Unidos previrían futuras confiscacións das propiedades dos "Leais" —colonos británicos que permaneceron leais á coroa británica durante a revolución americana— (Artigo 6).
• Os prisioneiros de guerra de ambos os bandos debían ser liberados (Artigo 7).
• Gran Bretaña e os Estados Unidos terían libre acceso ao río Mississippi (Artigo 8).

Os británicos asinaron tamén o mesmo día acordos por separado con España, Francia e os Países Baixos, que xa foran negociados con anterioridade:

• España mantiña os territorios recuperados de Menorca e Florida oriental e occidental. Doutra banda recuperaba as costas de Nicaragua, Honduras (Costa dos Mosquitos) e Campeche. Recoñecíase a soberanía española sobre a colonia de Providencia e a inglesa sobre Bahamas. Con todo, Gran Bretaña conservaba a estratéxica posición de Xibraltar —Londres mostrouse inflexible, xa que o control do mar Mediterráneo era impracticable sen a fortaleza da Roca.
• Francia: Cedéuselle Luisiana, Saint-Pierre-et-Miquelon, Santa Lucía e Tobago. Outorgóuselle o dereito de pesca en Terra Nova. Tamén recupera algúns enclaves nas Antillas, ademais das prazas do río Senegal en África.
• Os Países Baixos recibían Sumatra, estando obrigados a entregar Negapatam (na India) a Gran Bretaña e a recoñecer aos ingleses o dereito de navegar libremente polo océano Índico.
• Gran Bretaña mantiña ao Canadá baixo o seu Imperio, a pesar de que os estadounidenses trataron de exportar a terras canadenses a súa revolución.

Consecuencias

En xeral os logros alcanzados poden xulgarse como favorables para España e en menor medida para Francia a pesar do elevado custo bélico e as perdas ocasionadas pola case paralización do comercio con América un pesado lastre que pesaría sobre a posterior situación económica española. Por outra banda, o triunfo dos rebeldes norteamericanos sobre Gran Bretaña non ía deixar de influír nun futuro próximo sobre as colonias españolas. Esta influencia veu por distintos camiños: a emulación do realizado por comunidades en similares circunstancias, a solidariedade dos antigos colonos cos que aínda o eran, a axuda doutras potencias interesadas na desaparición do imperio colonial hispano etc. Pero estes aspectos manifestáronse dun modo claro durante as Guerras napoleónicas.

Véxase tamén

• Outros Tratados de París

Ligazóns externas

(en inglés)

• Texto del Tratado (sen Delaware)
• Treaty of Paris, 1783 U.S. Department of State summary
• Treaty of Paris, 1783; International Treaties and Related Records, 1778-1974; General Records of the United States Government, Record Group 11; National Archives. (con Delaware)