Pedro Eugenio Aramburu
Pedro Eugenio Aramburu Cliveti, nado en Río Cuarto, Arxentina, o 21 de maio de 1903 e finado en Carlos Tejedor, Buenos Aires, o 1 de xuño de 1970, foi un militar e político arxentino, que exerceu como ditador do seu país de 1955 a 1958, autodenominándose presidente de facto, despois do golpe de Estado militar da chamada Revolución Libertadora.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 21 de maio de 1903 Río Cuarto, Arxentina |
| Morte | 1 de xuño de 1970 (67 anos) Carlos Tejedor, Arxentina (pt)  |
| Causa da morte | homicidio |
| Lugar de sepultura | Cemitério da Recoleta (pt) |
 Presidente da Nación Arxentina | |
| 13 de novembro de 1955 – 1 de maio de 1958 ← Eduardo Lonardi – Arturo Frondizi → | |
| Datos persoais | |
| Educación | Colégio Militar da Nação (pt) |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Buenos Aires |
| Ocupación | ditador, militar |
| Período de actividade | 1922 - |
| Partido político | Union of the Argentine People (en) |
| Carreira militar | |
| Rama militar | Exército Arxentino |
| Rango militar | tenente xeneral |
Sinatura  | |
   | |
Biografía
editarNaceu na provincia de Córdoba, sendo os seus pais Carlos Aramburu Nuñez e Leocadia Clivet ou Cilveti.
Inspirador da chamada Revolución Libertadora que derrocou ao goberno constitucional de Juan Domingo Perón o 16 de setembro de 1955, substituíu como presidente de facto a Eduardo Lonardi, quen pretendía unha conciliación co peronismo. Mantivo como corpo asesor a "Xunta Consultiva" que creara Lonardi, formada por partidos da oposición ao peronismo. En 1957 convocáronse eleccións para unha Convención Constituínte, nun marco de proscripción do peronismo. Estas eleccións provocaron a división da Unión Cívica Radical ao consolidarse un sector acuerdista co peronismo, liderado por Arturo Frondizi. Ao retirarse os constituíntes de Frondizi, a Asemblea Constituínte limitouse a recuperar o texto de 1853 e a reunir no artigo 14 bis un conxunto de dereitos sociais.
Un dos principais obxectivos da Revolución Libertadora foi a "desperonización do país", polo que se perseguiu aos funcionarios do réxime derrocado, interveuse a CXT, destruíronse todos os símbolos do peronismo que foran incorporados ao aparello do estado e chegouse a prohibir a soa mención do nome de quen pasou a ser chamado o "tirano prófugo" ou ben "o ditador deposto". O peronismo contestou cunha serie de folgas e sabotaxes, iniciando o que deu en chamarse a Resistencia Peronista.
O 9 de xuño de 1956, o xeneral Juan José Valle liderou un levantamento insurreccional co obxectivo de restaurar o goberno constitucional de Perón. O intento foi rapidamente sufocado, sendo fusilados sen o debido proceso legal o seu xefe e outros 17 militares, así como uns 15 civís no que o escritor Rodolfo Walsh chamou máis tarde a Operación Masacre.
A pesar de que o goberno militar fixo ingresar ao país no Fondo Monetario Internacional, non desfixo inmediatamente todo o esquema proteccionista típico das décadas anteriores. Pola contra, a Xunta Nacional de Grans e a Xunta Nacional de Carnes tomaron o control da exportación destes produtos, creouse o Instituto Nacional de Tecnología Agropecuaria e unha empresa estatal para a explotación de carbón en Río Turbio e inauguráronse fábricas e oleodutos.
Finalmente, Aramburu convocou a eleccións que foron gañadas o 23 de febreiro de 1958 por Arturo Frondizi (quen recibiu os votos do peronismo), a quen entregou o poder o 10 de maio do mesmo ano, retirándose a continuación do exercicio activo da profesión militar.
Nas eleccións de 1963, co peronismo proscrito, presentouse como candidato a presidente pola Unión do Pobo Arxentino, obtendo o terceiro lugar en número de sufraxios. O Colexio Electoral nomeou logo como presidente a Arturo Umberto Illia que obtivo o 22 por cento dos votos.
Pedro Eugenio Aramburu foi secuestrado o 29 de maio de 1970 na primeira acción pública da organización político militar Montoneros. En cativerio, foi acusado pola súa actividade durante o Golpe de estado de 1955, e os Fusilamentos de José León Suárez de 1956. A organización Montoneros denominou as acusacións "xuízo popular" (aínda que Aramburu non tivo a posibilidade certa de exercer a súa defensa) e foi condenado a morte. Aramburu foi asasinado por Fernando Abal Medina dun tiro de pistola no soto dunha quinta na localidade de Timote (partido de Carlos Tejedor, provincia de Buenos Aires).
Carreira militar
editarComezou os seus estudos no Colexio Militar da Nación, alcanzando sucesivamente os graos de Subtenente (1922) e Maior (1939). Foi profesor da Escola de Guerra en 1943. Xeneral de Brigada en 1951 e Comandante en Xefe do Exército en 1955, foi ascendido a tenente xeneral en 1958.
| Gobernante de facto, autotitulado presidente da Arxentina | ||
|---|---|---|
Segue a: Eduardo Lonardi (de facto) |
Pedro Eugenio Aramburu | Precede a: Arturo Frondizi |
| Unión del Pueblo Argentino - Udelpa | ||
Véxase tamén
editarOutros artigos
editar- Fusilamentos de José León Suárez
- Guerra sucia na Arxentina
- Revolución Libertadora
- Lista de masacres na Arxentina (Século XX)
- Presidente da Nación Arxentina