Wikipedia

Pentumeiro careto

(Redirección desde «Melanitta perspicillata»)

O pentumeiro careto[2] ou parrulo pentumeiro americano[3] (Melanitta perspicillata) é un pato grande nativo de América do Norte.[4] En Galicia pode aparecer ás veces como unha ave accidental moi rara.[3] Os machos adultos son enteiramente negros con manchas brancas características na fronte e caluga, e as femias adultas son lixeiramente menores e máis marróns.[5] Reprodúcense no norte do Canadá e Alasca e invernan ao longo das costas do Pacífico e Atlántico de América do Norte.[4] Estes patos mergulladores aliméntanse principalmente de invertebrados bentónicos, e os mexillóns representan unha parte importante da súa dieta.[5]

Pentumeiro careto

Macho adulto

Femia adulta
Femia adulta

Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Clase: Aves
Orde: Anseriformes
Familia: Anatidae
Xénero: Melanitta
Subxénero: Melanitta
Especie: Melanitta perspicillata
(Linnaeus, 1758)
Distribución de M. perspicillata      Área de reprodución     Área de nvernada
Distribución de M. perspicillata      Área de reprodución     Área de nvernada

Distribución de M. perspicillata      Área de reprodución     Área de nvernada
Sinonimia

Anas perspicillata Linnaeus, 1758

Taxonomía editar

Como moitas outras especies de aves, o pentumeiro careto foi descrito primeiro por Carl Linnaeus en 1758 na 10ª edición de Systema Naturae,[6] dándolle o nome binomial de Anas perspicillata. O nome do xénero Anas é o nome latino para 'pato'.[7] O nome específico procede do latín perspicillatus, 'con anteollos', derivado de perspicere, 'ver a través'.[7]

Posteriormente a especie foi transferida ao xénero Melanitta, cuxo nome deriva das palabras do grego antigo melas, 'negro' e netta, 'pato'.[7] Contén 5 especies existentes.[8][9]

Unha análise cladística baseada en varios caracteres morfoóxicos situou o pentumeiro careto como taxon monotípico, próximo a Melanitta deglandi e Melanitta fusca, que son ambos taxons irmáns.[8][10] Estas tres especies constitúen o subxénero Melanitta, contraposto ao subxénero Oidemia, que contén a Melanitta americana e a Melanitta nigra.

A única especie extinta de Melanitta coñecida é M. cerutti, que vivía en California durante o Plioceno tardío, pero a especie foi trasladada ao xénero Histrionicus (do pato arlequín).[11]

O xénero Melanitta forma parte da tribo Mergini, un grupo monofilético do hemisferio norte.[10] Inclúe os éideres, mergos, ollodourados e outros patos mariños.[10][12] A tribo forma parte da familia Anatidae, xunto cos cisnes e gansos.

Descrición editar

O macho adulto pesa como media 1050 g e mide 48 cm de lonxitude, mentres que a femia adulta pesa como media uns 900 g (2.0 lb) e mide 44 cm de longo, polo que é a especie de pentumeiro máis pequena como media.[5]

O macho é completamente negro aveludado agás as manchas brancas da fronte e caluga. Ten un peteiro inchado, que parece laranxa visto a distancia, pero con debuxos brancos, vermellos e amarelos e unha mancha negra preto da base. A femia é máis marrón que o macho, cunha plumaxe bastante uniforme, lixeiramente máis escura pola parte superior que pola inferior. Presenta unhas manchas máis claras e pouco marcadas nas meixelas baixo o ollo e ás veces unha mancha abrancazada na caluga, que é un trazo característico dos pentumeiros. O peteiro é negro con coloracións verdes e azuis. Os xoves teñen unha plumaxe similar á da femia, pero principalmente é máis clara e máis marrón, e o peito e barriga son abrancazados.[13]

O pentumeiro careto é doadamente distinguible doutros pentumeiros pola mancha branca da cabeza do macho adulto e o seu debuxo único do peteiro. As femias e inmaturos teñen un peteiro máis masivo e un perfil da cabeza máis aplanado que noutros pentumeiros, lembrando a forma do éider Somateria mollissima. Os pentumeiros M. americana e M. deglandi son fisicamenre moi similares ao pentumeiro careto pero en voo o careto é o único que ten as ás completamente negras.[13]

Como todos os patos mariños, o pentumeiro careto perde a capacidade de voar durante a muda simultánea das súas plumas de voo. Este período vulnerable ten lugar normalmente a finais de xullo ata primeiros de agosto e dura unhas catro semanas. Antes de mudaren as plumas de voo, todas as aves acuáticas sofren unha muda corporal completa, substituíndo as súas brillantes cores da plumaxe básica dos machos pola plumaxe de eclipse alternativa máis apagada.[14]

A plumaxe é un bo indicador da idade dos machos desta especie, pero non para as femias.[15]

Distribución editar

Comparado coa maioría dos patos de Norteamérica, o pentumeiro careto caracterízase porque se reproduce exclusivamente en Norteamérica, principalmente no norte do Canadá e Alasca.[5] Despois, segue diferentes rutas para pasar o inverno en terras máis temperadas.

Aínda que un número relativamente pequeno deles inverna regularmente no oeste de Europa e chega polo sur ata as illas británicas, a gran maioría dos pentumeiros caretos fano nas costas pacíficas e atlánticas de Norteamérica. A costa do Pacífico alberga o maior número de individuos e a súa grande área de invernada esténdese uns 5000 km, desde as illas Aleutianas en Alasca á península de Baixa California en México.[4]

Hábitat editar

Esta especie migratoria reprodúcese en bosques boreais preto dos lagos de auga doce do norte.[4] Observáronse moi poucos niños, pero adoitan estar preto de zonas cubertas por abetos, en zonas lixeiramente máis altas que as zonas húmidas.[13] Para completar a súa muda antes da migración, o pentumeiro careto viaxa a áreas de muda, que son distintas das áreas de invernada ou das de reprodución. Debido ao estado vulnerable dos patos neses períodos, os sitios de muda pénsase que teñen boa dispoñibilidade de comida e baixo risco de predación e están localizados en baías, enseadas ou estuarios.[4] Inverna en hábitas mariños preto da costa.[13][5]

Comportamento editar

Reprodución editar

Os pentumeiros caretos forman parellas nos tereos de invernada e descanso. A maioría das parellas fórmanse antes da chegada aos terreos de reprodución. Os estudos realizados mostran unha forte fidelidade nas áreas de nidificación ao longo dos anos.[16]

A construción do niño empeza xeralmente a metade de maio ata inicios de xuño e ocorre no chan preto do mar, lagos ou ríos, en bosques ou tundra. As femias escavan un niño con forma de cunca no chan e fórrao con restos que hai arredor polo chan e penuxe. Poñen de 5 a 9 ovos, que pesan de 55 a 79 g e como media miden 43,9 mm de largo e 62,4 mm de longo.

A incubación dos ovos dura de 28 a 30 días e faina só a femia.[13] Pode ocorrer de forma ocasional (e probablemente accidental) unha incubación mixta entre diferentes femias en áreas cunha alta densidade de niños e a eclosión dos ovos é síncrona. A femia xeralmente elixe para a súa descendencia unha área de alimentación de menos de 2 metros de profundidade e protexida dos fortes ventos.[17] Cando chegan a estas zonas húmidas ricas en alimento, empezan a alimentarse por si mesmos. A nai abandona as súas crías antes de que cheguen a idade de voar, uns 55 días.[17]

As crías emplumadas congréganse en pequenos grupos na área de reprodución antes de migraren aos terreos de invernada, independentemente dos adultos. Os estudos feitos no Quebec demostraron unha mortalidade dos parruliños do 55 ao 65%, probablemente influenciada polas condicións meteorolóxicas despois da eclosión.[17]

Alimentación editar

Aliméntase principalmente de invertebrados bentónicos. Durante o período de reprodución, os pentumeiros caretos buscan alimento en parellas ou pequenos grupos entre unha ampla gama de invertebrados de auga doce. Porén, os patos mariños aliméntanse de organismos mariños durante o resto do ano, en bandadas que constan desde uns poucos individuos a varios milleiros. Importantes alimentos son crustáceos, ovos de arenque, gasterópodos e pequenos bivalvos como os mexillóns.[13][5]

Ao final do inverno e primavera, os pentumeiros caretos tenden a cambiar a súa dieta de acordo co proveito relativo que obteñen da comida, mostrando certo oportunismo.[18] Por exemplo, empezan alimentándose en campos de anxiospermas mariñas, en crustáceos de epifauna que aumentan de tamaño en inverno[19] ou dos ovos do arenque do Pacífico Clupea pallasi, durante a desova dos peixes.[20]

Cando as presas cambian, os pentumeiros caretos axustan a súa busca de alimento e a selección de hábitat. Os menores esforzos para buscar alimento ten que facelos en decembro, debido á grande abundancia de presas, e increméntanse ata a metade de febreiro, cando as presas escasean. Increméntanse outra vez en marzo, probablemente debido ao aumento das horas de luz para poder buscar alimento. A medida que a estación avanza, móvense a hábitats con menor escaseza de presas, en vez de permaneceren en hábitats pobres en alimento e teren que incrementar os seus esforzos para procurarse comida.[21]

O pentumeiro careto xeralmente captura a comida baixo a auga e cómea enteira. Foron observados seleccionando bivalvos pequenos entre todos os que están dispoñibles, probablemente porque o custe de enerxía de procesar o material das cunchas é elevado. Tamén parece que selecciona crustáceos da epifauna que nadan lentamente.[19]

Comen as presas máis pequenas que localizan en hábitats complexos, como zonas de mexillóns, que lles obrigan a usar máis a vista que os pentumeiros do mesmo xénero Melanitta deglandi. Tamén poden localizar visualmente os sifóns formados por bivalvos para capturalos. As análises dos seus estómagos demostraron que teñen unha grande habilidade para non inxerir vexetación cando comen ovos de arenque adheridos a ela.[19][22]

As bandadas parecen mergullarse de modo moi sincronizado e esta sincronía está correlacionada co tamaño do grupo.[23] A duración dos mergullos varía con moitos factores, como o tipo de presa, densidade e rendemento das presas, estación [20] e profundidade da auga. [18] Incrementan a duración dos seus mergullos cando se alimentan de ovos de arenques, que son máis difíciles de apañar que os bivalvos sésiles.[20]

 
Con cangrexos

Os adultos mergúllanse para capturar crustáceos e moluscos, mentres que as crías viven de calquera tipo de invertebrado de auga doce.

Migración editar

Utilizan moitas rutas de migración, e a ruta elixida depende da latitude do seu sitio de nidificación.[24] A data de partida das aves pode variar de acordo co seu sitio de invernada, pero a data de chegada e o establecemento nos sitios de nidificación parecen estar sincronizados. Isto suxire que, debido a diferentes factores como o tempo ou condicións variadas para a busca de comida, os individuos axustan o seu momento de iniciar a migración para optimizar o seu programa de reprodución.[24] Enfróntanse a condicións ambientais moi diferentes dependendo da localización dos seus terreos de invernada, o cal afecta ao seu comportamento migratorio. Localizáronse grandes proporcións de machos na parte norte, mentres que hai máis femias e xoves na parte sur da súa área de distribución.[4] En primavera, os machos e femias migran xuntos ás súas áreas de cría e normalmente establécense nun sitio de nidificación menos dunha semana despois da súa chegada.[17]

Vocalización editar

Os pentumeiros caretos son xeralmente silenciosos e as súas escasas vocalizacións son pouco coñecidas. Durante a exhibición de cortexo, os machos realizan unha chamada gorgolexante e un son explosivo de tipo puc-puc. As femias defenden as crías cunha chamada parecida á dos corvos.[5]

Mortalidade editar

Nun estudo de necropsias de patos mariños, as doenzas parasitarias eran unha causa importante de mortalidade. O único parasito atopado en pentumeiros caretos mortos era o acantocéfalo Polymorphus spp., que causa peritonite, unha inflamación da cuberta abdominal, e posiblemente delgadeza extrema. De 39 individuos que foron estudados, sete estaban mortalmente afectados por este verme. Estimouse na costa de California unha mortalidade duns 100 pentumeiros caretos na primavera de 1995. Outras causas de mortalidade inclúen a delgadeza extrema debida á fame (17 individuos), toxicidade polo petróleo (3 individuos), e traumas causados por armas de fogo ou colisións en diferentes estruturas corporais (2 individuos).[25]

A predación dos ovos e crías non foi estudada en detalle, pero as aguias Haliaeetus leucocephalus e Aquila chrysaetos e os mustélidos foron identificados como depredadores de pentumeiros caretos en hábitats mariños. Os individuos marcados mostraron unha taxa de mortalidade máis alta en inverno que durante a muda das ás.[26]

En novembro de 2007, unha vertedura de petróleo na baía de San Francisco impregnou e causou a morte de miles de aves, incluíndo moitos pentumeiros caretos. Un 40% das aves afectadas eran desta especie. Os científicos dixeron que aínda que a esecie non está en perigo, declinou entre o 50 e o 70% nos últimos 40 anos e esta vertedura puido contribuír a unha maior diminución da poboación, xa que afectou principalmente a adultos sans.[27]

Status editar

A súa área de distribución tremendamente grande e o seu gran tamaño de poboación asegúralle a esta especie un status de "especie pouco preocupante", segundo a IUCN. As poboacións foron aparentemente decrecendo nos últimos anos, pero este pequeno descenso non está sendo rápido dabondo como para considerar cambiar o status da especie á categoría de vulnerable. A poboación global estímase entre 250 000 e 1 300 000 individuos.[1]

Notas editar

  1. ↑ 1,0 1,1 BirdLife International (2018). "Melanitta perspicillata". The IUCN Red List of Threatened Species 2018: e.T22680441A132528934. Consultado o 23 December 2018. 
  2. ↑ Conde Teira, M. A. (1999). "Nomes galegos para as aves ibéricas: lista completa e comentada" (PDF). Chioglossa (A Coruña) 1: 121–138. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 15 de marzo de 2016. Consultado o 28 de setembro de 2016. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Penas Patiño, Xosé M.; Pedreira López, Carlos (setembro de 2004). Guía das aves de Galicia. Ilustrado por Calros Silvar (2ª ed.). A Coruña: Baía Edicións. ISBN 84-96128-69-5.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 Uher-Koch, Brian D.; Esler, Daniel; Iverson, Samuel A.; Ward, David H.; Boyd, W. Sean; Kirk, Molly; Lewis, Tyler L.; VanStratt, Corey S.; Brodhead, Katherine M.; Hupp, Jerry W.; Schmutz, Joel A. (21 January 2016). "Interacting effects of latitude, mass, age, and sex on winter survival of Surf Scoters (Melanitta perspicillata): implications for differential migration". Canadian Journal of Zoology 94 (3): 233–241. doi:10.1139/cjz-2015-0107. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 Johnsgard, Paul A. (1975). Waterfowl of North America. New Haven (USA): Indiana University Press. pp. 432–438url=https://archive.org/details/waterfowlofnorth0000john. ISBN 978-0-253-36360-2. 
  6. ↑ McAtee, W. L. (1957). "The North American birds of Linnaeus". Journal of the Society for the Bibliography of Natural History 3 (5): 291–300. doi:10.3366/jsbnh.1957.3.5.291. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Jobling, James A. (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London (UK): Christopher Helm. p. 46,249,299. ISBN 978-1-4081-2501-4. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Collinson, Jon Martin; Knox, Alan; Sangster, George (April 2006). "Species limit within the genus Melanitta, the scoters". British Birds: 183–201. 
  9. ↑ Miller, W. DeW. (31 December 1926). "Structural variations in the scoters". American Museum Novitates (243): 1–5. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Livezey, Bradley C. (1995). "Phylogeny and evolutionary ecology of modern seaducks (Anatidae: Mergini)". The Condor 97 (1): 233–255. JSTOR 1368999. doi:10.2307/1368999. 
  11. ↑ Chandler, Robert M. (1990). "Part II: Fossil Birds of the San Diego Formation, Late Pliocene, Blancan, San Diego County, California". Ornithological Monographs 44 (44): 73, 77–161. JSTOR 40166674. doi:10.2307/40166674. 
  12. ↑ Gonzalez, J.; Düttmann, H.; Wink, M. (2009). "Phylogenetic relationships based on two mitochondrial genes and hybridization patterns in Anatidae". Journal of Zoology 279 (3): 310–318. doi:10.1111/j.1469-7998.2009.00622.x. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 Palmer, R. S. (1976). Handbook of North American Birds, Vol 3 (Waterfowl). New Haven: Yale University Press. 
  14. ↑ Savard, Jean-Pierre L.; Reed, Austin; Lesage, Louis (2007). "Chronology of breeding and molt migration in surf scoters (Melanitta perspicillata )". Waterbirds 30 (2): 223–229. doi:10.1675/1524-4695(2007)30[223:cobamm]2.0.co;2. 
  15. ↑ Iverson, Samuel A.; Esler, Daniel; Boyd, W. Sean (2003). "Plumage characteristics as an indicator of age class in the surf scoter". Waterbirds 26 (1): 56–61. doi:10.1675/1524-4695(2003)026[0056:pcaaio]2.0.co;2. 
  16. ↑ Takekawa, John Y.; De La Cruz, Susan W.; Wilson, Matthew T.; Palm, Eric C.; Yee, Julie; Nysewander, David R.; Evenson, Joseph R.; Eadie, John M.; Esler, Daniel S.; Boyd, W. Sean; Ward, David H. (2011). "Chapter 4: Breeding Distribution and Ecology of Pacific Coast Surf Scoters". En Wells, Jeffrey V. Boreal Birds of North America: A Hemispheric View of their Conservation Links and Significance. University of California Press. pp. 41–64. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 Lesage, Louis; Reed, Austin; Savard, Jean-Pierre L. (2008). "Duckling survival and use of space by surf scoter (Melanitta perspicillata) broods". Ecoscience 15 (1): 81–88. doi:10.2980/1195-6860(2008)15[81:dsauos]2.0.co;2. 
  18. ↑ 18,0 18,1 Anderson, Eric M.; Lovvorn, James R. (2011). "Contrasts in energy status and marine foraging strategies of white-winged scoters (Melanitta fusca) and surf scoters (M. perspicillata)". The Auk 128 (2): 248–257. doi:10.1525/auk.2011.10088. 
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 Anderson, Eric M.; Lovvorn, James R. (25 October 2012). "Seasonal dynamics of prey size mediate complementary functions of mussel beds and seagrass habitats for an avian predator" (PDF). Marine Ecology Progress Series 467: 219–232. Bibcode:2012MEPS..467..219A. doi:10.3354/meps09943. Consultado o 10 October 2017. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Lewis, Tyler L.; Esler, Daniel; Boyd, W. Sean (2007). "Foraging behaviors of surf scoters and white-winged scoters during spawning of Pacific herring" (PDF). The Condor 109: 216–222. doi:10.1650/0010-5422(2007)109[216:fbossa]2.0.co;2. Consultado o 10 October 2017. 
  21. ↑ Kirk, Molly K.; Esler, Daniel; Boyd, Sean W. (2007). "Foraging effort of surf scoters (Melanitta perspicillata) wintering in a spatially and temporarily prey landscape". Canadian Journal of Zoology 85 (12): 1207–1215. doi:10.1139/Z07-105. 
  22. ↑ Anderson, Eric M.; Lovvorn, James R.; Wilson, Matthew T. (2008). "Reevaluating marine diets of surf and white-winged scoters: Interspecific differences and the importance of soft-bodied prey". The Condor 110 (2): 285–295. doi:10.1525/cond.2008.8458. 
  23. ↑ Beauchamp, Guy (1992). "Diving behavior in surf scoters and Barrow's goldeneyes". The Auk 109 (4): 819–827. JSTOR 4088156. doi:10.2307/4088156. 
  24. ↑ 24,0 24,1 De La Cruz, S. E. W.; Takekawa, J. Y.; Wilson, M. T.; Nysewander, D. R.; Evenson, J. R.; Esler, D.; Boyd, W. S.; Ward, D. H. (2009). "Spring migration routes and chronology of surf scoters (Melanitta perspicillata): a synthesis of Pacific coast studies". Canadian Journal of Zoology 87 (11): 1069–1086. doi:10.1139/Z09-099. 
  25. ↑ Skerratt, Lee F.; Franson, J. Christian; Meteyer, Carol U.; Hollmén, Tuula E. (2005). "Causes of mortality in sea ducks (Mergini) necropsied at the USGS-National wildlife health center". Waterbirds 28 (2): 193–207. JSTOR 4132527. doi:10.1675/1524-4695(2005)028[0193:comisd]2.0.co;2. 
  26. ↑ Anderson, Eric M.; Esler, Daniel; Boyd, W. Sean; Evenson, Joseph R.; Nysewander, David R.; Ward, David H.; Dickson, Ryan D.; Uher-Koch, Brian D.; VanStratt, Corey S.; Hupp, Jerry W. (2012). "Predation rates, timing, and predator composition for Scoters (Melanitta spp.) in marine habitats". Canadian Journal of Zoology 90: 42–50. doi:10.1139/Z11-110. 
  27. ↑ San Fran oil spill hurts Canadian sea duck population. CBC News. November 23, 2007. [1]

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pentumeiro_careto&oldid=6712433»