Luís II de Francia

Luís II de Francia, chamado o Tatexo (en francés: Louis II le Bègue), nado o 1 de novembro de 846 e finado en Compiègne en 879, foi un rei carolinxio, fillo máis vello de Carlos o Calvo. Foi rei de Aquitania desde o 867 e sucedeu ao seu pai como rei de Francia en 877.

Luís II de Francia
Nacemento	1 de novembro de 846
Lugar de nacemento	valor descoñecido
Falecemento	10 de abril de 879
Lugar de falecemento	Compiègne
Soterrado	Compiègne
Ocupación	monarca
Pai	Carlos II o Calvo
Nai	Ermentruda de Orleáns
Cónxuxe	Ansgarda de Borgonha e Adelaide de Paris
Fillos	Luís III de Francia, Carlomán II, Carlos III de Francia, Ermentrude of France e Gisela der Franken
Irmáns	Lothar the Lame, Carlos, a Criança, Carlomano, filho de Carlos, o Calvo, Drogo, Pepino, Carlos, Rothilde, Judite de Flandres, Ermentrude, Hildegarda, Gisla e Rotruda
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Traxectoria

Fillo do emperador Carlos II o Calvo e da súa muller Ermentruda de Orleáns, naceu o 1 de novembro de 846.

Revoltouse contra o seu pai en 862 e aliouse con Pipino II de Aquitania e cos bretóns rebeldes, pero foi rapidamente sometido e foi perdoado. Morto o seu irmán Carlos o Neno o 29 de decembro do 866, o seu pai designouno novo rei de Aquitania e coroouno a mediados de Coresma no 867 nun palacio real nas beiras do Loira chamado Bellus Pauliacus. Os señores de Aquitania recoñecérono e o seu pai dispuxo para o seu servizo varios oficiais, entre eles Bernardo Plantapilosa, conde de Auvernia, aínda que Luís permaneceu ao seu carón sen poder ir a Aquitania xa que non se fiaba.

Na asemblea de Servais na pascua de 872, Carlos o Calvo regulou, entre outras cousas, os asuntos do Reino de Aquitania e decidiu enviar a Luís ao reino e confiarlle a administración pero para se asegurar de que non faría nada conta el adxudicoulle un ministro de plena confianza do que dependía totalmente. Este posto foi conferido a Bosón de Vienne, o seu cuñado, que xa era duque de Lión, e ao que nomeou camareiro e mestre de uxieres (magister hostiariorum). Como pago deste traballo de confianza déuselle o condado de Bourges ou Berry, que antes fora propiedade dun tal Xerardo, pero ao que o rei Carlos desposuíra. Para a administración de Aquitania Bosón tivo como adxuntos a Bernardo de Gotia e a Bernardo Plantapilosa do condado de Autun aos que lle deu o condado de Auvernia (quizais debido á morte do fillo Guerino, conde como neto do último Bernardo I de Auvernia, cuxa filla e nai de Guerino era a esposa de Bernardo Plantapilosa, e Bernardo xa debía ser o rexente e administrador). Carlos enviou a Luís acompañado de Bosón a Bourges, a capital do reino.

Á morte do seu pai no 877, foi coroado rei dos francos, polo arcebispo Hincmaro de Reims o 8 de decembro de 877 en Compiègne, pero non emperador. No 878, pouco despois da súa coroación, aliouse con Bosón, conde de Vienne, e con Hugo, marqués de Neustria, conde de Tours, de Angers e de Auxerre, abade laico de Saint-Germain de Auxerre, de Saint-Julien de Auxerre, Saint-Aignan de Orléans, Saint-Riquier, Saint-Bertin, Saint-Martin de Tours, Saint-Vaast de Arras e Sainte-Colombe de Sens, e arcebispo de Colonia en 864, contra o rebelde Bernardo de Gotia a quen conseguiu someter. Bernardo foi privado das súas honras que lle foron dadas a outros nobres. Guifredo o Piloso, conde de Cerdaña e Urgell, recibiu os condados de Barcelona e Xirona (con Besalú), e o seu irmán Mirón o Vello, conde de Conflent, recibiu o Rosellón.

Luís II morreu en Compiègne o 10 de abril do 879 e sucedérono os seus dous fillos maiores.

Familia

Nupcias e descendentes

En 862 casou con Ansgarda de Borgoña coa que tivo dous fillos, Luís III de Francia e Carlomán II, e tres fillas Xisela, Hildegarda e Ermentruda.

Separado da súa muller, no 878 casou con Adelaida de Friúl, coa que tivo, postumamente, ao futuro Carlos III o Simple.

Devanceiros

16. Pipino o Breve

8. Carlomagno

17. Bertrada de Laon

4. Luís I o Piadoso

9. Hildegarda

2. Carlos II o Calvo

10. Welf

5. Xudit de Baviera

11. Hedwig de Baviera

1. Luís II o Tatexo

6. Odón I de Orleáns

3. Ermentruda de Orleáns

Véxase tamén

Bibliografía

• Devic, Claude & Vaissette, Joseph (1872): Histoire générale de Languedoc (en francés). Tolosa: Editora Edouard Privat (Ver outras edicións en Google Books Vol. 1 (1840), Vol. 2 (1840), Vol. 3 (1841), Vol. 4 (1749), Vol. 5 (1842), Vol. 6 (1843), Vol. 7 (1843), Vol 8 (1844), Vol 9 (1845).