Lepisma saccharina
| Peixiño de prata | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
O peixiño de prata[Cómpre referencia] (Lepisma saccharina), tamén coñecido como lepisma ou coloquialmente como traza[Cómpre referencia] (denominación xenérica que abrangue diferentes grupos de insectos que se alimentan de tecidos, madeira ou papel), é unha especie de insecto tisanuro, orde hoxe reclasificada en dúas, das cales esta especie é Zygentoma, da familia Lepismatidae. É áxil e cunha forte fototaxia negativa (foxe da luz), o que dificulta a súa observación. O nome da especie deriva do brillo gris metálico do seu corpo. As lepismas viven de materias vexetais diversas, como mofo, o papel, o cartón[1] e os alimentos amilosos (con amidón), como a cola de encadernar libros ou o apresto para a roupa.
Pertence a un grupo moi antigo, os tisanuros, con restos fósiles de preto de 400 millóns de anos de antigüidade[2]. Os tisanuros son considerados os insectos verdadeiros de trazos máis primitivos, e carecen primariamente de ás (noutros insectos esta carencia é o resultado secundario da súa perda evolutiva).[3]
Aspecto editar
A lonxitude dun peixiño de prata, sen incluír as súas extremidades, é de entre varios milímetros e un centímetro[4]. O brillo metálico do seu corpo débese ás súas escamas prateadas, que aparecen despois da súa terceira muda. As ninfas das primeiras fases son abrancazadas. Presenta dúas longas antenas na cabeza e outros tres apéndices semellantes na parte posterior, un filamento caudal que é en realidade o décimo e derradeiro segmento do abdome e dous cercos.[5]
Desenvolvemento editar
Dependendo das súas condicións de vida, un peixiño de prata require polo menos catro meses para chegar a adulto, e ás veces pode requirir máis de tres anos. Nunha temperatura ambiente, pode crecer nun ano. Pode vivir en calquera lugar ata unha idade de entre dous e oito anos. Muda aproximadamente oito veces ao longo da súa vida, pero por mor do seu constante crecemento, pode mudar máis de catro veces ao ano.
Vive en lugares húmidos e escuros, máis frecuentemente en edificios vellos, ou entre libros e papeis nas casas. Cando a temperatura está entre 25 °C e 30 °C, a femia pode depositar entre 60 e 100 ovos, preferiblemente en fendas[6]. É imposible para un peixiño de prata reproducirse nun ambiente frío e seco.
Alimentación editar
Os alimentos favoritos do peixiño de prata son os que conteñen amidón ou outros polisacáridos como a dextrina dos adhesivos empregados na encadernación de libros, a xelatina das fotografías ou a silicona.[7] Tamén o papel vello, o azucre, os cabelos, a caspa e a sucidade, ademais de substancias como o algodón, o liño, a seda e mesmo outros insectos mortos ou a súa propia exuvia (pel mudada). Conducido pola súa fame, a lepisma pode tamén comer roupa de pel e mesmo tecidos feitos con certas fibras artificiais. Con todo, como moitos insectos, é capaz de interromper a súa actividade vital durante varios meses sen sufrir dano apreciable.
É quen de dixerir a celulosa debido a que pode producir celulase, unha enzima que degrada a celulosa, cousa extremadamente rara nos animais. A maioría dos animais herbívoros, mesmo os insectos xilófagos (comedores de madeira) posúen microorganismos simbióticos no tubo dixestivo que realizan a dixestión. Só se coñecen dous animais capaces de producir celulasa: Lepisma saccharina e o molusco bivalvo Teredo navalis, que tradea madeira.[8]
Reprodución editar
Os peixiños de prata non copulan, senón que o macho produce un espermatóforo que adhire pendurando dun fío tensado suxeito desde algún obxecto vertical. Conduce a femia mediante manobras de cortexo a tropezar co espermatóforo. A femia recólleo cos seus cercos e lévao ata a abertura xenital, onde o introduce e se produce a fecundación.[9]
Depredadores editar
Un dos depredadores naturais do peixiñode prata é o insecto coñecido como cadela de frade (Forficula auricularia).
Notas editar
- ↑ "La presencia de pececillos de plata en casa es muy común". En www.anticimex.com.
- ↑ Grimaldi, D.; Engel, M. Evolution of the Insects. Gambridge University Press. 2005. Páxinas 148-155. [ISBN 0-521-82149-5]
- ↑ Getty, P. R. et al. "Variations in Wingless Insect Trace Fossils: Insights from Neoichnology and the Pennsylvanian of Massachussetts". Palaios (2013), 28(4):243
- ↑ Day, Eric. "Silverfish factsheet, Department of Entomology". Virginia Cooperative Extensión. Virginia Polytechnic Institute and State University. 1996.
- ↑ "Silverfish". Virginia Cooperative Extension. Virginia State University.
- ↑ Houseman, R. Silverfish and Firebrats Arquivado 10 de outubro de 2017 en Wayback Machine.. University of Missouri Extension.
- ↑ "Insectos en casa: cómo acabar con los pececillos de plata". En 20minutos.es.
- ↑ Torralba Burrial, A. Algunos bichos devoradores de cosas raras, I: Lepisma saccharina. Boletín da SEA, 9:60. 1995.
- ↑ Von H. Sturm. "Die Paarung beim Silberfischchen, Lepisma saccharina". En Zeitschrift fur Tierpsychologie. 13:1. (1965).
Véxase tamén editar
Ligazóns externas editar
- "Silverfish. Lespisma saccharina (Linnaeus)". En Pestworld.com.
- Klass, Carolyn. "Silverfish and Firebrats". Insect Diagnostic Laboratory. Cornell University. 1981.
- "Lepisma saccharina (Linnaeus)". En MusumPests.net.
| Wikispecies posúe unha páxina sobre: Lepisma saccharina |