Minia

Minia
	;
Biografía
Nacemento	Roma
Enaltecemento
	santa ;
Día de festividade relixiosa	26 de setembro ; 27 de setembro
Patrón de	Brión

Minia é unha mártir romana venerada no santuario de San Fins de Brión.^[1] A festa de Santa Minia celébrase o 26 e 27 de setembro e a ela acoden moitos romeiros da zona. É a patroa do concello de Brión.^[2]

Nome

O nome é de orixe latina, Minia, talvez forma feminina de Minius, de orixe incerta, quizais etrusca. Minius tamén ó o nome latino que dá lugar a Miño, o río, que se pode relacionar co minium, óxido de ferro de varios minerais de cor rubia, cinabrio, minio.

A difusión do nome é recente e debida ao santuario de Brión.^[3] Leva este nome a astrofísica Minia Manteiga. Lugrís Freire escribiu un drama titulado Minia, drama nun acto en prosa.^[4]

A lenda de Santa Minia e a historia do seu santuario en Brión

Capela de Santa Minia en Brión

Segundo a lenda, Minia foi unha mártir romana do século IV, martirizada con 15 anos no 362 sendo emperador Xuliano. O corpo foi achado no cemiterio de San Calisto en 1781 e entregado á igrexa metropolitana esmirnense en 1841. En 1783 sacouse o corpo e maila lápida do sartego no cemiterio de Santa Inés. En 1804 o prefecto do Sagrario Apostólico doou os restos a Juan Francisco Arieta e nese mesmo ano o nobre Tomás Anduaga levounos para Cádiz.^[5] Cubríronse os ósos con cera e forráronse con panos de liño ao estilo romano. Metéronse nunha urna xunto cun vaso do seu suposto sangue, cos certificados de autenticidade e un anaco de lousa coa inscrición MINIA IN SOMNO PACIS (Minia no sono da paz). Finado o nobre gaditano, o seu criado galego Luís Tobío, de Amaía, levou para a súa terra en 1848 as reliquias. Depositounas na sancristía da igrexa parroquial de San Fins de Brión e logo foron para un santuario erguido na mesma parroquia en Pedrouzos.^[3] Nese mesmo 1848 o bispo de Santiago de Compostela, Rafael de Vélez, recoñeceu oficialmente o culto de santa Minia.^[6]

Todos os anos acoden miles de romeiros e romeiras a Brión o día de santa Minia porque se cre unha santa moi avogosa. Cóidase que poñendo unha candea coa forma da parte do corpo enferma e ofrecéndose á santa cunha misa e algún sacrificio obrarase o milagre e o doente sandará.^[7]

A imaxe da santa representa unha moza nova xacente, vestida con roupas de patricia romana.

Santa Minia, San Campio, San Pexerto e Santa Plácida.

Santa Minia, San Campio e San Pexerto son os tres santos populares paleocristiáns cuxas reliquias, procedentes das catacumbas romanas de San Calisto, se conservan en Galicia desde a última parte do século XVIII, polo que os santuarios e devoción por eles son relativamente modernos.

San Campio e san Pexerto eran moi indicados para a protección dos mozos que ían facer o servizo militar por suporse que foran soldados romanos. Nos tres casos coincide que coas reliquias veu de Roma a lápida encontrada na tumba e un vaso co suposto sangue do mártir, que pode ser o vaso de perfumes que se poñía nas tumbas romanas.

A eles únese Santa Plácida de Rubiáns, traída un pouco máis tarde do cemiterio romano de San Ciríaco.

Notas

↑ Ledo Cabido, Bieito (ed.). "Minia". Enciclopedia Galega Universal. Ir Indo.
↑ "Alumeado na carballeira de Brión pola súa 'patroa'". www.elcorreogallego.es (en castelán). Consultado o 2020-09-15.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 Ferro Ruibal, (dir.); Boullón Agrelo, Ferro Ruibal, Xosé M. García Álvarez, Lema Suárez, Tato Plaza (1992). Diccionario dos nomes galegos (en galego). Vigo: Ir Indo. pp. 384–5. ISBN 84-7680-096-7. Arquivado dende o orixinal o 23/12/2015. Consultado o 9/9/2020.
↑ "Ficha da obra". bvg.udc.es. Consultado o 15/9/2020.
↑ MUNDIARIO. "Santa Minia de Brión: la pequeña historia de una niña romana en Galicia". MUNDIARIO (en castelán). Consultado o 2020-09-10.
↑ A forma 'santa Minia' é unha denominación popular informal, pois non foi canonizada pola Igrexa
↑ "Santa Minia y el milagro de las velas corporales". La Voz de Galicia (en castelán). 28/9/2010. Consultado o 10/9/2020.

Véxase tamén

Bibliografía

Santa Minia, Virgen y Mártir. Santiago de Compostela. 1974.

[1] Ledo Cabido, Bieito (ed.). "Minia". Enciclopedia Galega Universal. Ir Indo.

[2] "Alumeado na carballeira de Brión pola súa 'patroa'". www.elcorreogallego.es (en castelán). Consultado o 2020-09-15.

[:02-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 Ferro Ruibal, (dir.); Boullón Agrelo, Ferro Ruibal, Xosé M. García Álvarez, Lema Suárez, Tato Plaza (1992). Diccionario dos nomes galegos (en galego). Vigo: Ir Indo. pp. 384–5. ISBN 84-7680-096-7. Arquivado dende o orixinal o 23/12/2015. Consultado o 9/9/2020.

[4] "Ficha da obra". bvg.udc.es. Consultado o 15/9/2020.

[5] MUNDIARIO. "Santa Minia de Brión: la pequeña historia de una niña romana en Galicia". MUNDIARIO (en castelán). Consultado o 2020-09-10.

[6] A forma 'santa Minia' é unha denominación popular informal, pois non foi canonizada pola Igrexa

[7] "Santa Minia y el milagro de las velas corporales". La Voz de Galicia (en castelán). 28/9/2010. Consultado o 10/9/2020.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]