Eddie Sachs
Edward Julius Sachs Jr (28 de maio de 1927 - 30 de maio de 1964) foi un piloto do United States Auto Club coñecido como o "Príncipe Pallaso das Carreiras de Automóbiles". Acuñou a frase "Se non podes gañar, sé espectacular".
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 28 de maio de 1927  Allentown, Estados Unidos de América |
| Morte | 30 de maio de 1964 (37 anos) Indianapolis, Estados Unidos de América |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Estados Unidos de América |
| Actividade | |
| Ocupación | piloto de Fórmula Un , piloto de automobilismo |
| Deporte | automobilismo |
 | |
Sachs naceu en Allentown, Pensilvania. Na súa carreira logrou oito vitorias do USAC Championship Trail, 25 top cinco en 65 carreiras na AAA e USAC, incluído o USAC Midwest Sprint Car Championship de 1958. Foi titular oito veces nas 500 Millas de Indianápolis, entre 1957 e 1964, acadando a pole position en 1960 e 1961, o seu mellor posto foi o segundo en 1961. Liderando a carreira a só tres voltas para o final, viu como o pneumático traseiro dereito comezaba deslaminar e entrou a boxes para substituílo, entregando a vitoria a A. J. Foyt. Sachs nunca se arrepentiu da súa decisión de non apostar polo pneumático, dicindo: "Prefiro acabar segundo que morto".[1]
Morte en Indianápolis editar
- Artigo principal: 500 Millas de Indianápolis de 1964.
Sachs e o piloto de automóbiles deportivos Dave MacDonald, un novato nas 500 millas, morreron nun accidente, con outros sete coches envoltos en lume, na segunda volta das 500 Millas de Indianápolis de 1964. MacDonald conducía un coche propiedade e deseñado por Mickey Thompson, o #83 "Sears-Allstate Special."[2] Thompson pedira aos comisarios da USAC que visitasen a súa tenda en California para inspeccionar o coche mentres o construía para non investir cartos no coche se houbese a posibilidade de que fose descualificado no circuíto. A USAC aceptou a solicitude e validou o coche co seu paquete de efecto chan. Cando o coche chegou ao circuíto en maio, a USAC cambiara de opinión e rexeitouno. Traballando no reducido espazo do garaxe, Thompson e o seu equipo reconstruíron practicamente o coche para cumprir as novas especificacións da USAC. Estes cambios, a eliminación das defensas, o cambio a pneumáticos máis grandes e o aumento da altura de dúas a catro polgadas, fixeron que os coches foran moi inestables.[3] Graham Hill probou o vehículo antes da Indy pero negouse a pilotalo en 1963. Masten Gregory estrelouse a principios de mes debido á elevación aerodinámica. Despois de que MacDonald se clasificara e antes da carreira, o campión do Mundo de Fórmula Un Jim Clark, que coñecía a MacDonald e respectaba a súa habilidade como piloto, seguiu ao californiano durante varias voltas. Despois de deterse, Clark instou enfáticamente a MacDonald para que baixase do coche. "Sae", dixo Clark. "Simplemente sae e abandona." Pero MacDonald sentiuse obrigado a cumprir o seu contrato con Thompson. Outros pilotos aceptaron un consello de Gregory e negáronse a pilotar os coches de Thompson. Antes da carreira, Gregory achegouse ao piloto de Fórmula Un Jack Brabham, que estaba xunto a MacDonald na grella, e instou a Brabham a que deixase ao novato moito espazo. Brabham aceptou os consellos de Gregory, que acabaron por salvarlle a vida.
Na segunda volta, MacDonald perdeu o control ao saír da cuarta curva. Cando o coche comezou a deslizarse, cruzou a pista e bateu contra o muro interior, prendendo a carga de combustible de 170 litros que estalou nun enorme incendio. O seu coche rebotou e volveu á pista. Sachs, seguindo a Bob Veith, pretendía adiantalo por un espazo ao longo do muro exterior que pronto foi pechado polo coche en chamas de MacDonald. Veith esquivouno por centímetros, pero Sachs bateu contra o coche de MacDonald causando unha segunda explosión. Johnny Rutherford, que seguía a Sachs, non tendo onde ir agás ao inferno, decidiu que a súa única oportunidade era abrirse paso. Acelerando a fondo, o seu Watson Roadster pasou por debaixo Sachs e por encima de MacDonald arrincando os inxectores do motor de MacDonald. Despois de limpar os restos, golpeou ao NOVI de Bobby Unser. Logo dirixiuse (ardendo) pola recta principal, polas curvas unha e dúas, pola recta traseira e pola curva tres, parando nun posto de bombeiros na curva catro. Ronnie Duman, que seguía a Rutherford, foise á esquerda para evitar o accidente. Parecía que o ía lograr cando o NOVI fóra de control, que perdera a dirección, partindo o seu depósito de combustible, que tamén estoupou. Duman trompeou e bateu contra o muro da pista, recibindo graves queimaduras. Foi trasladado á unidade de queimados do Hospital Metodista de Indianápolis en helicóptero para comezar unha longa recuperación. Rutherford e Unser recibiron queimaduras leves e foron dados de alta no hospital da pista. MacDonald, cuxos pulmóns quedaron chamuscados ao inhalar as chamas e queimou máis do 75% do seu corpo, estabe esperto e consciente cando o sacaron do seu coche. Foi trasladado ao hospital da pista e logo trasladado á unidade de queimados do hospital metodista en ambulancia, onde morreu dúas horas despois. Chuck Stevenson e Norm Hall tamén estiveron implicados pero escaparon ilesos. A pesar de estar atrapado no seu coche, o traxe de piloto de Sachs só quedou chamuscado, pero recibiu queimaduras críticas na cara e nas mans. O coche cubriuse cunha lona antes de ser levado á zona do garaxe para retiralo do corpo. Nunca se determinou se morreu por asfixia, queimaduras ou lesións por forza contundente. Un piloto declarou que o viu intentando saír do coche despois do impacto. Un limón que tiña cunha corda ao redor do pescozo de Sachs atopouse no compartimento do motor de Rutherford despois do accidente.[4]
O accidente esta ben documentado en película e amosouse en todo o mundo. Por primeira vez na súa historia, as 500 Millas de Indianápolis detívose por mor dun accidente. Parcialmente en resposta á presión dos medios, para carreiras posteriores a USAC requiriu que os coches cargasen menos combustible e fixesen un mínimo de dúas paradas en boxes. A nova regra de pit-stop eliminou calquera vantaxe de quilometraxe que terían os coches con gasolina, polo que a gasolina non se usa desde entón. Todas as carreiras a partir de 1965 realizáronse empregando metanol ou combustibles baseados no etanol.[5]
O accidente esta ben documentado en imaxes e amosouse en todo o mundo. Por primeira vez na súa historia, a carreira das 500 Millas de Indianápolis detívose por mor dun accidente. Parcialmente en resposta á presión dos medios, para carreiras posteriores a USAC requiriu que os coches transportasen menos combustible e fixesen un mínimo de dúas paradas en boxes. A nova regra de pit-stop eliminou calquera vantaxe de quilometraxe que terían os coches de gasolina, polo que a gasolina non se usou desde entón. Todas as carreiras a partir de 1965 realizáronse empregando metanol ou combustibles baseados no etanol.[6]
Resultados competos no campionato AAA/USAC editar
Resultados nas 500 Millas de Indianápolis editar
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Resumo da carreira do Campionato Mundial editar
As 500 Millas de Indianápolis formaron parte do Campionato Mundial da FIA desde 1950 ata 1960. Os pilotos que competiron na Indy durante eses anospuntuaron e participaron no Campionato Mundial. Sachs participou en 4 carreiras do Campionato do Mundo. Comezou na pole unha vez, pero non obtivo puntos no Campionato Mundial.
Premios editar
Ingresou no National Sprint Car Hall of Fame en 1999.[8]
Familia editar
Sachs casou con Nance McGarrity de Coopersburg, Pensilvania o 3 de xuño de 1959 na casa de Harry Hamilton, un parente do propietario do seu coche, Peter Schmidt en Indianápolis, Indiana. O seu fillo, Edward Julius Sachs, III naceu o 6 de febreiro de 1962. Nance Sachs morreu o 28 de setembro de 2005 na súa casa de Clinton Township, Míchigan. Sobreviven o seu fillo Edward III e os netos, Edward IV e Meagan Sachs. 41 anos despois da súa morte, foi enterrada xunto ao seu amado Eddie no cemiterio Holy Savior en Belén, Pensilvania. Usando o nome de "Eddie Sachs, Jr", Eddie III converteuse nun piloto de carreiras que corría polas pistas de terra locais do Medio Oeste. A diferenza do seu famoso pai, nunca correu nas 500 Millas de Indianápolis. Converteuse nun exitoso empresario como dono de Sachs and Associates no lago Orion, Míchigan. Nos últimos anos foi propietario de vehículos temporalmente en varios niveis de automobilismo, actualmente na serie USAC Silver Crown.
-
Durante as festas previas á carreira na mañá do centenario das 500 Millas de Indianápolis presentado por PennGrade Motor Oil o 29 de maio de 2016, Rich MacDonald (fillo de Dave, a esquerda), Sherry MacDonald (viúva de Dave), e Edward Sachs III pousan para unha foto preto do punto do accidente de 1964.
Notas editar
- Referencias
- ↑ This is Indy! ISBN 978-1-329-53138-3 p. 127
- ↑ "Mickey Thompson @ 1963 Indy 500". Arquivado dende o orixinal o 11 de setembro de 2007. Consultado o 19 de febreiro de 2021.
- ↑ "American Driver, Lone Star JR Johnny Rutherford - Columns - Automobile Magazine". Arquivado dende o orixinal o 31 de xaneiro de 2016. Consultado o 20 de febreiro de 2021.
- ↑ Motorsport Memorial <! -- Título xerado por bot -->
- ↑ "IndyStar.com: Indy 500". Arquivado dende o orixinal o 08 de agosto de 2007. Consultado o 20 de febreiro de 2021.
- ↑ "IndyStar.com: Indy 500". Arquivado dende o orixinal o 08 de agosto de 2007. Consultado o 20 de febreiro de 2021.
- ↑ "Eddie Sachs Indy 500 Race Stats". Arquivado dende o orixinal o 05 de febreiro de 2012. Consultado o 19 de febreiro de 2021.
- ↑ "Eddie Sachs". sprintcarhof.com. Consultado o 31 de marzo de 2022.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Eddie Sachs  |