Emilio Castelar

Emilio Castelar Ripoll, nado en Cádiz o 7 de setembro de 1832 e finado en San Pedro del Pinatar (Murcia), o 25 de maio de 1899, foi un político e escritor español, último presidente da Primeira República Española.

Emilio Castelar

Biografía
Nacemento	7 de setembro de 1832 Cádiz, España
Morte	25 de maio de 1899 (66 anos) San Pedro del Pinatar, España
Lugar de sepultura	camposanto de San Isidro 40°24′07″N 3°43′34″O
Presidente do Poder Executivo
7 de setembro de 1873 – 3 de xaneiro de 1874 ← Nicolás Salmerón – Francisco Serrano Domínguez →
Deputado no Congreso dos Deputados
16 de febreiro de 1869, 26 de febreiro de 1876 – 8 de xaneiro de 1874, 25 de maio de 1899
Catedrático de universidade
Datos persoais
Educación	Universidade Central
Actividade
Lugar de traballo	Madrid
Ocupación	escritor, historiador, político, profesor universitario
Empregador	Universidade Central
Partido político	Partido Democrático
Membro de	Real Academia Española Real Academia de la Historia
Familia
Irmáns	Concha Castelar
Sinatura
Descrito pola fonte	Ensayo de un catálogo de periodistas españoles del siglo XIX (1903-1904), (sec:Castelar y Ripoll (Emilio), p.77-78) Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron The Nuttall Encyclopædia >>>:Castelar, Emilio

Foi o autor do prólogo de Follas novas de Rosalía de Castro.

Traxectoria

Pertencía a unha familia de raizame liberal perseguida pola represión absolutista. Completou o bacharelato en Alacant e trasladouse posteriormente a Madrid para estudar Filosofía e Dereito. Desde moi novo demostrou as súas inquietudes políticas e asombrou polos seus dotes de orador hábil e elocuente, revelados por primeira vez en 1854 no mitin electoral celebrado no Teatro Real.

Despois as críticas á monarquía dende o seu propio xornal, La Democracia, fundado en 1864, provocan a expulsión da súa cátedra en 1865 e os sucesos da Noite de San Daniel. Un ano máis tarde tivo que fuxir a Francia ao ser descuberto como un dos implicados no pronunciamento do cuartel de San Gil (coñecido como a rebelión dos sarxentos).

Comezou entón un azaroso exilio de dous anos (entre 1866 e 1868) que, pese ao sufrimento que lle provocou o arredamento da súa patria, Castelar cualifica de "grande escola". Durante este tempo tivo ocasión de percorrer varios países europeos (Francia, Suíza, Italia, Inglaterra, Alemaña) e de coñecer a importantes estadistas, políticos, pensadores e escritores (Victor Hugo, Gambetta, Julio Simon). Ademais, colaborou como correspondente nos principais xornais de Latinoamérica: El Siglo (Montevideo), El Monitor Republicano (México), La Nación (Bos Aires), La Raza Latina (...). Estas colaboracións axudárono a equilibrar a súa maltreita economía.

A Revolución Gloriosa

Monumento a Castelar en Madrid.

O triunfo da Revolución de 1868 (A Gloriosa), de signo progresista, permitiulle regresar a España. A partir de entón, participou máis activamente en política: tomando como modelo as leis democráticas de Norteamérica, quixo impulsar unha reforma dos gobernos monárquicos. En 1869 foi elixido Deputado a Cortes (primeiro, por Zaragoza e por Lleida; máis tarde, por Valencia e polo distrito de Aracena): entón foi cando demostrou verdadeiramente os seus dotes como orador parlamentario, con intervencións que se recordaban como memorables: unha das máis coñecidas foi a polémica que mantivo co cóengo Manterola (abril de 1869), na defensa da separación entre Igrexa e Estado, e da necesidade de poñer fin ao poder temporal do Papado.

Entre 1870 e 1873 durante o reinado de Amadeu de Savoia Castelar mantívose na oposición. En 1872 publicáronse os seus Recuerdos de Italia, libro de viaxes no que recolle moitas das súas impresións da época en que viviu exiliado en Roma. E ao ano seguinte, ademais dunha recompilación dos seus discursos, unha Vida de Lord Byron.

Da primeira República á Restauración

Proclamada a Primeira República en 1873 foi nomeado ministro de Estado no Goberno presidido por Estanislao Figueras participando na elaboración das leis que suprimían as ordes militares, os títulos nobiliarios e a abolición da escravitude. Ese mesmo ano logo da retirada de Nicolás Salmerón, asumiu o poder como cuarto e último Presidente da República e ten que facer fronte á rebelión cantonalista, á sublevación dos carlistas e á insurrección declarada en Cuba.

Xogos florais de 1883 no Teatro Tamberlick de Vigo, baixo a presidencia de Castelar.

As Cortes obrigárono a dimitir o 2 de xaneiro de 1874. Unhas horas máis tarde, entraba o xeneral Pavía no Congreso. Isto foi o final da efémera primeira República española.

Durante a Restauración, afastado progresivamente do republicanismo federal e do radical, formou o Partido Demócrata Posibilista. A súa voz deixouse oír nas Cortes en contra da inxustiza das quintas e a favor do servizo militar obrigatorio, a liberdade de cultos e o sufraxio universal.

En 1893 acabou integrándose na política dinástica dentro do liberalismo sagastino e nos últimos anos da súa vida, apartado xa da política, dedicouse a continuar os seus estudos históricos e literarios ata a data da súa morte, producida en Murcia, en San Pedro de Pinatar, sen chegar a ver o século XX.

Véxase tamén

Bibliografía

• Martínez, X. (2019). "O presidente da República que prologou as Follas novas de Rosalía: Notas a unha relación de Emilio Castelar coa cultura galega (Pardo Bazán vs. Murguía)". Follas Novas: 80–109. 
• Rosenblatt, Nancy A. (1972). "Emilio Castelar, teórico, publicista y político republicano". Revista de Estudios Políticos (IEP) (186): 179–210. ISSN 0048-7694. 

Predecesor: Nicolás Salmerón

Primeira República española Presidente do Goberno de España  7 de setembro de 1873 - 2 de xaneiro de 1874

Sucesor: Francisco Serrano Domínguez Presidente do Consello de Ministros Afonso XII Rei de España