Col chinesa
| Col chinesa | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||
| Brassica rapa | |||||||||||||||
| Nome trinomial | |||||||||||||||
| Brassica rapa L. ssp. pekinensis[1] (Lour.) Hanelt | |||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
A col chinesa, coia chinesa ou repolo chinés (Brassica rapa, ssp. chinensis ; (en chinés); cantonés 黃芽白 wong ah bahk), (tamén hakusai, pak choy, pok choi, bae-chu (en Corea), bok choy ou pak choi, tamén ortografado pachoy en Europa Occidental) é unha variedade de col moi empregada como ingrediente dalgunhas cociñas dos países asiáticos, en especial na cociña chinesa. Trátase dunha verdura da especie Brassica rapa.
Descrición editar
Plantas parcialmente autoincompatíbeis. As follas son comestíbeis, de cor verde clara e brillante. As silicuas miden de 2,5 a 6 cm de longo e rematan nun bico curto e firme.[1]
Historia editar
É unha verdura oriúnda do Extremo Oriente. Atopáronse as súas sementes nas escavacións neolíticas dos asentamentos de Banpo. Cultívase na China dende hai máis de 1.500 anos, dende onde chegou ao Xapón a finais do século XIX. Nos últimos anos o seu consumo e produción experimentaron paseniñamente unha difusión aos países de Europa e ás Américas. Formaba parte da dieta culinaria dos chineses do sur no século V. O botanista Li Shizhen xa estudara as propiedades medicinais desta planta.
Actualmente cultívase en Europa, China, EUA e Guatemala.[1]
Usos editar
Semellante a unha acelga (Beta vulgaris var. cicla), as súas follas verdes e os seus talos brancos utilízanse na cociña asiática, en especial na cociña chinesa cantonesa. Adoitan prepararse cocidas, salgadas ou en vinagre. Unhas das operacións máis típicas cando se adquiren frescas é:
- Separar as follas e lavalas por separado.
- As follas verdes cocíñanse separadas a miúdo dos talos.
- Nun stir frying, cómpre separar os talos e deben ser cortados á xuliana. As follas férvense durante uns dous minutos antes de ser cociñadas.
Unha receita rápida sería cortar as follas moi finas e cocelas uns 3-4 minutos. Sérvense con salsa de soia e sementes de sésamo lixeiramente torradas.
Valor nutricional editar
Contén altas cantidades de vitamina A, por 4 onzas, arredor de 3500 IU (3086 IU por cada 100 gramos),[2] tamén contén altas cantidades de vitamina C, aproximadamente 50 mg por 4 onzas (44 mg por cada 100 gramos)[2]
Efectos tóxicos editar
As coias chinesas conteñen glicosinolatos. Estes compostos foron reportados para previr o cancro en pequenas doses, mais a doses moi elevadas resultan tóxicos para os seres humanos. En 2009, unha anciá que estivera consumindo 1 a 1.5 kg de coias chinesas diariamente terminou padecendo hipotiroidismo, chegando a unha coma mixedematosa.[3]
Hai outros síntomas máis leves dun exceso de consumo de coia chinesa, tales como náuseas, mareos e a indixestión en persoas con feble sistema dixestivo. Ás veces isto é causado pola mala preparación.
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Sánchez-Monge, Enrique (1991). Flora agrícola I. Madrid: Ministerio de Agricultura, pesca y alimentación. Secretaría general técnica. ISBN 8474799023.
- ↑ 2,0 2,1 Harlan, Dr. Timothy S. "Ingredients: Bok Choy". Consultado o 04-08-2010.
- ↑ Rabin, Roni Caryn (24-05-2010). "Regimens: Eat Your Vegetables, but Not Too Many". Consultado o 03-06-2010.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Col chinesa  |
Outros artigos editar
- Repolo
- Kai-lan (brócoli chinés)
- Kimchi (Prato coreano encontrado nos restaurantes do mundo, elaborado coa coia fermentada)