Bieito XIII, antipapa

Pedro Martínez de Luna, nado en Illueca (actual provincia de Zaragoza) en 1328 e finado en Peñíscola (actual provincia de Castelló en 1423, máis coñecido co alcume de Papa Luna, foi papa na obediencia de Avignon co nome de Bieito XIII, e cardeal desde decembro de 1375. Actualmente está considerado como antipapa.

Bieito XIII, antipapa
Nome completoPedro Martínez de Luna y Pérez de Gotor e Pero Martines de Luna y Peres de Gotor
AlcumePapa Luna
Nacemento25 de novembro de 1328
Lugar de nacementoPapa Luna palace
Falecemento23 de maio de 1423
Lugar de falecementoCastelo de Peníscola
NacionalidadeReino de Aragón
RelixiónIgrexa católica
Alma máterUniversidade de Montpellier
OcupaciónSacerdote católico de rito romano, profesor universitario e bispo católico romano
PaiJuan Martinez de Luna, Senor Illueca
NaiMaria Teresa Pérez de Gotor y Zapata
IrmánsJuan Martinez de Luna, Señor de Illueca
Na rede
Find a Grave: 7478141 Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]
Escudo do Papa Luna nun báculo episcopal.

Traxectoria editar

Nado no reino de Aragón, era membro da familia Luna, unha das principais familias aragonesas, emparentada con arcebispos e reis. Dedicouse á igrexa, como era tradición cos segundos fillos da casa de Luna. Estudou leis na Universidade de Montpellier, onde máis tarde foi profesor de dereito canónico.

Foi nomeado cardeal polo papa Gregorio XI nos turbulentos anos da sede de Aviñón. Acompañou ó pontífice cando, a instancias de Santa Catarina de Siena, este foi a Roma. O papa Gregorio XI faleceu durante os preparativos para o seu regreso a Aviñón, fuxindo dos conflitos e revoltas en Roma.

Obrigados polo pobo romano, que irrompeu no conclave tirando unha porta e que ameazou con decapitalos, a maioría dos cardeais votaron ó futuro Urbano VI. Trala chegada dos restantes cardeais que non puideran acudir a Roma a tempo, consultouse a Pedro de Luna sobre a lexitimidade do conclave, e cos datos achegados canonicamente entendeuse que non fora legal, xa que se votara por medo, non por convicción. Elixiuse entón a Clemente VII, que volveu a Aviñón. Pedro de Luna foi legado deste pontífice durante 16 anos.

Á morte de Clemente VII en 1394, Pedro foi elixido pontífice por 20 dos 21 votos, e tomou o nome de Bieito XIII. Francia opúxose a este papa que non era tan influenciable e que ademais era súbdito da Coroa de Aragón. Foi premido para que renunciase, ó que se negou alegando un dano irreparable á igrexa. Curiosamente, esta actitude súa foi a que a historia recordaría, xurdindo o dito popular castelán de Siguió en sus trece. Aínda que nun momento dado houbo tres papas simultaneamente (Xoán XXII, Gregorio XII e el), Bieito sempre aduciu que o seu papado era o válido dado que el era o único papa que fora elixido cardeal antes do Cisma de Occidente, e polo tanto o único realmente lexítimo. Pero finalmente, as teses conciliaristas, que defendían que o concilio era superior ó papa, triunfaron e foi deposto no concilio de Constanza xunto cos papas de Aviñón e Roma, deixando a Martiño V como pontífice único en Roma. Martín V enviou a España a un legado coa misión de envelenar a Pedro Luna, pero non tivo éxito. Pedro Martínez de Luna morreu en 1423 en Peñíscola, a onde mudara a sede papal, no antigo castelo da Orde do Temple.

Trala súa morte os seus cardeais elixiron ó seu sucesor, Gil Sánchez Muñoz, que tomou o nome de Clemente VIII, último papa da obediencia de Aviñón, no Salón do Conclave do castelo de Peñíscola, lugar onde residiu ata a súa abdicación en Martiño V. Esta tivo lugar en San Mateo, no Maestrazgo castellonense, o 26 de xullo de 1429, principalmente debido ás presións políticas de Afonso V de Aragón, inmerso na conquista do reino de Nápoles. Con esta abdicación deuse o Cisma por finalizado.

Bieito foi seguido tamén por Bernard Garnier, o antipapa Bieito XIV, que actuou como papa en segredo. Unha carta do conde de Armagnac a Xoana de Arco revela que o arquidecano de Rodez coñecía o paradeiro de Bieito XIV e que o aceptaba como papa. Dous novelistas, Jean Raspail e Gerard Bavoux, imaxinan que a liña sucesora continuou. Algúns incluso cren que hoxe existe un papa desta sucesión co título de Bieito XL.[1]

Notas editar

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • Chronica actitatorum temporibus Benedicti XIII (Martín de Alpartil, 1441)
  • La Casa de Luna (1276-1348): factor político y lazos de sangre en la ascensión de un linaje aragonés (Francisco de Moxó y de Montoliú, 1990)
  • El Papa Luna: un imposible empeño: estudio político-económico (Francisco de Moxó y de Montoliú, 1986)
  • Miscellanea de Luna (Francisco de Moxó y de Montoliú, 2005)
  • Benedicto XIII, el último Papa de Aviñón (Francisco de Moxó y de Montoliú, 1994)