Anhidrita
A anhidrita é un mineral composto de sulfato de calcio anhidro (CaSO4). Está formada por un 41,2 % de CaO e un 58,8 % de SO3. É moi común nos depósitos de sal, sendo moi raro encontrala ben cristalizada. Cando se expón á acción da auga, a anhidrita absórbea e vólvese sulfato de calcio hidratado (CaSO4•2H2O), isto é, xeso.
| Anhidrita | |
|---|---|
 | |
| Fórmula química | CaSO4 |
| Clase | Sulfatos |
| Sistema cristalino | Ortorrómbico |
| Cor | De incoloro a azulado ou violeta. Tamén branco ou rosado. |
| Brillo | Vítreo a perlado nas caras de exfoliación |
| Dureza | 3,5 (escala de Mohs) |
| Fractura | Concoidea |
| Exfoliación | [010] Perfecta, [100] Perfecta, [001] Boa |
| Raia | Branca |
| Densidade | 3,90 g/cm³ |
Ten aplicación na construción na fabricación do cemento, ademais de empregarse para certos fertilizantes ou a fabricación do ácido sulfúrico. A variedade azulada, chamada vulpinito (de Vulpino, en Italia) emprégase como pedra ornamental.
Etimoloxía editar
A verba anhidrita provén do grego e significa "sen auga". Fai referencia á ausencia de auga na cristalización do mineral, por contraposición ao xeso (hidratado). O nome púxollo A.G. Werner, xeólogo alemán que descubriu este en 1804.
Cristalografía editar
A anhidrita cristaliza no sistema ortorrómbico, na clase bipiramidal rómbica (2/m 2/m 2/m ou mmm). O seu grupo espacial é o Amma, o que indica que a cela unidade da anhidrita está centrada nas bases. As dimensións da cela unidade da anhidrita son: a = 6,95, b = 6,96, c = 6,21 Å ; Z = 4. Na natureza, a anhidrita se presenta en forma compacta coa textura do mármore, ou tamén en agregados granulares ou nodulares. Pouco frecuentemente se poden atopar cristais aciculares ben formados.
Formación editar
Nos depósitos de sal, a anhidrita ten unha orixe sedimentaria evaporítica. Fórmase a partir de disolucións acuosas de sulfato de calcio cun exceso de sodio ou de clorato de potasio, se a temperatura supera os 40 °C. Noutro caso, fórmanse cristais de xeso. Este xeito de formación da anhidrita é un dos que se empregan para obtela artificialmente. Tamén se pode formar a partir do xeso, por perda das moléculas de auga.
É, pois, moi frecuente encontrala anhidrita nos depósitos de sal ao lado de xeso. De feito, a anhidrita descubriuse en 1804 nunha mina de sal en Tirol, Austria. A anhidrita adoita ocupar as zonas máis profundas do depósito, xa que na superficie, a auga transfórmaa en xeso.
Ás veces, a anhidrita pode atoparse en filóns metálicos, asociada con calcita, halita, pirita e sulfitos como galena, calcopirita e molibdenita.
Depósitos editar
Hai depósito de anhidrita repartidos por todo o mundo. En España, os máis importantes encóntranse en Cabezón de la Sal (Cantabria), nas concas do Texo e do Ebro e as formacións de Súria e Cardona (Barcelona) e de Alins (Lleida). Na serra de Los Ángeles, en Huelva, hai un banco de anhidrita de tons azulados con manchas verdosas.
Véxase tamén editar
Outros artigos editar
Ligazóns externas editar
- Cristamine, da UNEDArquivado 04 de abril de 2011 en Wayback Machine.(en castelán)
- mindat.org(en inglés)