Aleksandr Tvardovski
Aleksandr Tvardovski, nado en Zagorje o 8 de xuño de 1910 (calendario xuliano) e finado en Vatutinki o 18 de decembro de 1971, nome completo con patronímico Aleksandr Trífonovitx Tvardovski (ruso: Алекса́ндр Три́фонович Твардо́вский, AFI / ɐlʲɪkˈsandr ˈtrʲifənəvʲɪtɕ tvɐrˈdofskʲɪj /), foi un escritor, poeta e periodista ruso e soviético, redactor xefe da revista Novi Mir (1950-1954; 1958-1970). O seu nome tamén é transcrito como Aleksandr Trifonovich Tvardovski, Alexander Tvardovsky ou Aleksandr Tvardovskij.[1]
Biografía editar
Primeiros anos editar
Tvardovsky naceu en Zagoria, óblast de Smolensk na familia do ferreiro da aldea Trifon Gordevich Tvardovsky (1881-1949) e María Mitrofanovna (nada Pleskatshevskaia, 1888-1965) en terras rurais. A granxa estaba situada nunha zona pobre, pero o pai de Tvardovsky estaba orgulloso do que adquirira durante anos de traballo.[2] O irmán máis novo do poeta foi Ivan Trifonovich Tvardovsky (1914-2003), máis tarde un escritor ruso, carpinteiro e disidente.
O pai de Tvardovsky era un home intelixente que lía a miúdo con Aleksandr e o resto da familia. Dende pequeno, Aleksandr coñeceu as obras de Aleksandr Pushkin, Nikolai Gogol, Mikhail Lermontov, Nikolai Nekrasov, Aleksei Konstantinovich Tolstoi, Ivan Nikitin, Pyotr Yerchov e outros, que lían en voz alta na casa. Comezou a compoñer poesía moi novo. Aos 13 anos mostrou algúns dos seus poemas a un mozo mestre que lle dixo que a poesía debía escribirse "o máis incomprensibelmente que se poida". O seu primeiro poema publicado foi Nóvaia izbà (en ruso: Новая изба, "A nova cabana"), impreso no xornal Smolénskaia derévnia ( ruso: Смоленская деревня, "vila de Smolensk"). Despois da súa publicación, recolleu os seus poemas e mostroullos ao poeta Mikhail Issakovsky. Aleksandr máis tarde recoñeceu a influencia de Issakovsky na súa obra.[2]
Estudos e primeiros escritos editar
Abandonou a escola da aldea por mor da pobreza despois de asistir só a catro clases e dedicouse por completo á literatura. Aos 18 anos foise a Smolensk, pero non atopou un traballo literario. No inverno de 1930, despois de visitar Moscova, regresou á súa cidade natal. Neste período ingresou nun Instituto Pedagóxico coa axuda dun funcionario do partido, pero alí non rematou os seus estudos. Despois completou a súa formación no Instituto de Historia, Filosofía e Literatura de Moscova. O seu poema Strana Muravia (en ruso: Страна Муравия, "A terra de Muravia") foi escrito entre 1934 e 1936 e foi ben recibido pola crítica.[2] Este poema, xunto co seu outro poema narrativo temperán, Put k sotsializmu (en ruso: Путь к социализму, "O camiño cara ao socialismo") de 1931, retrata a colectivización de Stalin como un presaxio do "futuro brillante".
Problemas na súa familia e apoio á colectivización editar
Aínda que os seus pais, xunto cos irmáns Tvardovsk, foran desposuídos e o seu khútor queimado polos seus veciños, el mesmo apoiou a colectivización das granxas campesiñas. Foi galardoado co Premio Stalin por Strana Muravia. En 1930, despois de que Aleksandr se mudara a Smolensk, o seu pai fuxiu da casa familiar por medo a ser arrestado. En 1931, ademais de Aleksandr, toda a familia foi deportada de Zagórie. A familia pasou varios anos vagando dun lugar a outro, separándose e reunindose, buscando traballo e seguridade. Algúns deles pasaron algún tempo en campos de traballo.[3] Orlando Figes describe a sensación de insatisfacción de Aleksandr coa forma en que a súa familia fora tratada mentres el temía por si mesmo, a súa carreira e os seus logros creativos se quería axudalos activamente.[4] En agosto de 1931, cando o seu pai e o seu irmán chegaron a Smolensk de forma inesperada mentres traballaban, Aleksandr chamou á policía e o seu pai foi arrestado.[3] É moi probable que se Tvardovsky fose visto axudando ao seu pai kulak (un elemento perigoso e criminal aos ollos de moitos), tería sido arrestado xunto ao seu pai. Tvardovsky recoñeceu a culpa que sentía polo seu pai no seu último poema, Po pravu pàmiati ( ruso: По праву памяти, "Polo dereito á memoria" 1968).
Ingreso no PCUS e escritor de guerra editar
En 1939 participou na marcha cara a Bielorrusia Occidental e tamén na Guerra de Inverno, onde formou parte dunha "brigada de escritores" que compuxo un verso patriótico. Ingresou no Partido Comunista da Unión Soviética en 1940 e foi correspondente de guerra durante a segunda guerra mundial. Ao comezo da guerra, comezou a traballar de forma independente no seu poema Vassili Tiorkin.
Anos de posguerra editar
Durante a posguerra, traballou como redactor xefe de Novi Mir, unha influente revista literaria. En 1949 converteuse no redactor xefe de Novi Mir. Foi despedido en 1954 por publicar artigos inaceptábeis de Vladimir Pomeranssev, Fyodor Abramov e Mark Sheglov. Converteuse en redactor xefe en xullo de 1958.
Tvardovsky loitou duramente para manter a tradicional independencia de Novi Mir, mesmo contra a desaprobación oficial. Durante a súa publicación, a revista publicou The Thaw of Ilya Erenburg en 1954, The Wedding of Vologda ( ruso: Вологодская свадьба) de Alexander Yashin en 1962 e A Day of Ivan Denisovich de Alexander Solzhenitsyn en 1962.[5] Durante estes anos, a revista Oktiabr, con Vsévolod Kochetov como editor en xefe, foi a contraparte prosoviética, antioccidental e antiliberal do Novi Mir de Tvardovsky.
En 1963, Tvardovsky publicou un breve poema satírico titulado "Tyorkin no Outro Mundo", ruso: Тёркин на том свете, Tiorkin na tom svete, no que Tiorkin descobre que o inferno é moi semellante á vida cotiá na Unión Soviética.
Tvardovsky recibiu o Premio Stalin (1941, 1946, 1947), o Premio Estatal da URSS (1971) e o Premio Lenin (1961) polo seu extenso poema "A distancia máis aló da distancia" (en ruso: За далью – даль , Zaliu dà - dal - dal) ; 1950-60), unha colección de impresións poéticas e meditacións sobre a vida rusa concibida por primeira vez durante unha viaxe no Ferrocarril Transiberiano.[6] Neste poema, escrito no momento álxido do desxeo de Khrushchev, o escritor condena a Stalin e, como no libro "Lírica seleccionada destes anos. 1959-1968" (1969), ruso: Из лирики этих лет. 1959–1968 reflexiona sobre o movemento do tempo, o deber do artista, a vida e a morte. O culto á personalidade de Stalin e as súas consecuencias son discutidos no capítulo ruso: Так это было "Foi así", e menciona a rehabilitación de persoas reprimidas ilegalmente baixo Stalin no capítulo "Un neno amigo ", en
ruso: Друг детства.
Anos finais e máis recoñecementos editar
En 1970, Tvardovsky deixou Novi Mir, aínda que ese mesmo ano recibiu a Orde da Bandeira Vermella "polos servizos para o desenvolvemento da poesía soviética" e o Premio Estatal de Literatura no ano da súa morte. Morreu en 1971 en Moscova.[5] Pouco despois de saír de Novi Mir, Tvardovsky sufriu un derramo cerebral, que lle fixo perder a mobilidade e a fala. Xa no hospital, diagnosticáronlle un cancro de pulmón avanzado. O escritor morreu o 18 de decembro de 1971 na aldea de verán de Krasnaya Pakhra, Óblast de Moscova. Foi enterrado no cemiterio de Novodevichy en Moscova.
Legado editar
O poema máis popular de Tvardovsky, Vassili Tiorkin (en ruso: Василий Тёркин ), tamén coñecido como A Book on a Fighter (en ruso: Книга про бойца, Kniga pro boitsà ) (1941–1945), conta un soldado patriótico na Gran Guerra. Humorístico, o poema era un himno ao optimismo e o enxeño do soldado ruso. Destaca entre outras obras desta época pola total ausencia de propaganda ideolóxica, e referencias a Stalin e o partido. A medida que se escribían os capítulos, foron impresos no xornal da Fronte Occidental Krasnoarméiskaia Pravda. Os episodios só están relacionados entre si polo personaxe principal: o autor presupuxo que tanto el como o seu lector poden morrer en calquera momento. Eran moi populares na primeira liña. O poema foi un dos atributos da vida de primeira liña, polo que Tvardovsky converteuse no autor de culto da xeración militar.[7] Tvardovsky recibiu o seu segundo premio Stalin por Vassili Tikorkin.
O poema temático da segunda guerra mundial de Tvardovsky, Unha casa á beira do camiño, en ruso: Дом у дороги , Dom u dorogui, foi a base da suite sinfónica de Valeri Gavrilin de 1984 co mesmo nome.
Un planetoide, 3261 Tvardovsky, descuberto polo astrónomo soviético Nikolai Stepanovich Chernikh en 1979, leva o seu nome.[8]
Notas editar
- ↑ "Aleksandr Tvardovski". L'Enciclopèdia.cat. Barcelona: Grup Enciclopèdia Catalana.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Alexandrova, Vera (1963). A History of Soviet Literature (en anglès). Nova York: Doubleday. p. 284–294.
- ↑ 3,0 3,1 Figes, Orlando (2008). The Whisperers. Regne Unit: Penguin. p. 132–134. ISBN 978-0-141-01351-0.
- ↑ Robert W. Davies (2015). Soviet History in the Gorbachev Revolution (en anglès). Springer. p. 51. ISBN 978-1-538-10221-3.
- ↑ 5,0 5,1 1972 Britannica Book of the Year (que cobreix els esdeveniments de 1971), article "Obituaries 1971", pàgina 532, "article de Tvardovski, Aleksandr Trífonovitx"
- ↑ Terras, Victor (1991). A History of Russian Literature (en anglès). New Haven: Yale University Press. p. 546–547. ISBN 0-300-04971-4.
- ↑ James Von Geldern i Richard Stites (1995). Mass Culture in Soviet Russia: Tales, Poems, Songs, Movies, Plays, and Folklore, 1917–1953 (en agnlès). Indiana University Press. p. 371. ISBN 978-0-253-32893-9.
- ↑ Dictionary of Minor Planet Names – pàg.271
Véxase tamén editar
| A Galicitas posúe citas sobre: Aleksandr Tvardovski |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Aleksandr Tvardovski  |