Na retórica grega clásica, topos, pl. topoi, (do grego antigo: τόπος "lugar", elíptico para grego antigo: τόπος κοινός tópos koinós, 'lugar común'), en latín locus (do locus communis), refírese a un método para desenvolver argumentos. (Ver topoi na retórica clásica.)

Significado e historia editar

Topos tradúcese de diversas formas como "tema", "liña argumental" ou "lugar común". Ernst R. Curtius estudou os topoi como temas comúns a oradores e escritores que os reelaboraron segundo as ocasións, por exemplo, na antigüidade a observación de que "todos deben morrer" era un topos na oratoria consolatoria, pois ao enfrontarse á morte o saber que a morte chega até aos grandes homes podería levar consolo.[1] Tamén comentou o topos na invocación da natureza (ceo, mares, animais etc.) con diversos propósitos retóricos, como testemuñar un xuramento, alegrarse ou louvar a Deus ou chorar co falante.[2]

Algúns topos coñecidos atópanse en diversas épocas e culturas :

Notas editar

  1. Ernst Robert Curtius, European Literature and the Latin Middle Ages, trans. from German by Willard R. Trask (New York, NY: Pantheon Books, 1953), 80.
  2. Curtius, European Literature and the Latin Middle Ages, 92–94.

Véxase tamén editar

Outros artigos editar