Timgad

Timgad
Tipo	xacemento arqueolóxico
Localización
División administrativa	Timgad (en)
	35°29′03″N 6°28′07″L / 35.484237, 6.468666
Características
Superficie	Patrimonio da Humanidade: 90,54 ha
Patrimonio da Humanidade
Tipo	Patrimonio cultural → Mundo árabe
Data	1982 (6ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (ii), (iii) e (iv)
Identificador	194

Timgad (tamén chamada Thamugas ou Thamugadi en lingua bérber) foi unha cidade romana. Atópase no norte de África, na actual Alxeria, e é unha das que mellor se conservaron. Foi fundada polos romanos a principios do século II d.C., no reinado de Traxano, emperador de orixe hispana. O nome completo da cidade era Colonia Marciana Ulpia Traiana Thamugadi na honra da súa nai Marcia, do seu pai Marco Ulpio Traxano e a súa irmá máis vella Ulpia Marciana.

Situado na actual Alxeria, aproximadamente o 35 km ao leste da cidade de Batna, as ruínas son notables porque representan un dos mellores exemplos existentes de Planta ortogonal utilizado na planificación das cidades romanas.

Esta cidade foi fundada como unha colonia militar, cun claro trazado ordenado en cuadrícula.

Historia

A cidade foi fundada ex nihilo (do nada) como unha colonia militar polo emperador Traxano ao redor do ano 100 dC. Foi pensada para servir principalmente como un bastión contra os bérberes nas veciñas montañas Aurés. Orixinalmente foi poboada en gran parte por Partos veteranos do exército romano aos que se lles concederon terras polos seus anos de servizo.

A cidade gozou dunha existencia pacífica durante os primeiros cen anos e converteuse nun centro de actividade cristiá a partir do século terceiro, e un centro de donatista no século cuarto.

No século quinto, a cidade foi saqueada polos vándalos antes de caer en declive. No ano 535 o xeneral bizantino Salomón atopou a cidade baleira cando chegou a ocupala. No século seguinte, a cidade foi repoboada brevemente como unha cidade principalmente cristiá antes de ser saqueada polos bérberes no século quinto. Durante o período cristián, Timgad foi un bispado que se fixo famoso a finais do século cuarto cando o bispo Optat converteuse no portavoz da herexía donatista. A cidade viu un renacemento da actividade logo da reconquista bizantina no século sexto, pero a invasión árabe provocou a destrución de Thamugadi, onde a ocupación cesou definitivamente a partir do século oitavo.^[1]

Como non houbo novos asentamentos no lugar a partir do século sétimo, a cidade conservouse parcialmente baixo a area a unha profundidade de aproximadamente un metro. A invasión do Sáhara sobre as ruínas foi a razón principal pola cal a cidade está tan ben conservada.

Despois do saqueo árabe no século oitavo a cidade desapareceu da historia ata a súa escavación en 1881.

Descrición

Mapa do arqueolóxico do lugar

Situado na intersección de seis camiños, a cidade estaba amurallada pero non fortificada. Orixinalmente deseñado para unha poboación de ao redor de 15.000 habitantes, a cidade creceu máis rapidamente que as súas especificacións orixinais e expandiuse máis aló da rede ortogonal dun xeito máis organizado libremente.

No momento da seu fundación, a área que rodea á cidade era unha zona agrícola fértil, a uns 1.000 metros sobre o nivel do mar.

O plan da rede romana orixinal esta magnificamente visible no deseño ortogonal, destacando o decumanus maximus (á rúa orientada de leste a oeste) e o cardo (rúa orientada de norte a sur) bordeada por unha columnata Corintia restaurada parcialmente. O cardo non avanza por completo a través da cidade, pero termina no foro na intersección co decumanus.

No extremo oeste do decumanus levántase un arco de triunfo de 12 m. de altura, chamado o Arco de Traxano, que foi parcialmente restaurado en 1900 o arco é principalmente de pedra arenisca, e é de orde corintio, con tres arcos, tendo o central 11 m. de ancho. O arco tamén se coñece como o Arco de Timgad.

Un teatro de 3.500 asentos atópase en boas condicións e utilízase para as producións contemporáneas. Os outros edificios clave inclúen catro termas, unha biblioteca, e unha basílica.

O Templo Capitolino está dedicado a Xúpiter e ten aproximadamente as mesmas dimensións que o Panteón en Roma. Preto da capital está a praza da igrexa cun ábsida circular desde o século sétimo dC. Ao sueste da cidade atópase unha gran cidadela bizantina construída nos últimos días da cidade.