Silvio Santiago
Silvio Santiago García, nado en Vilardevós o 18 de outubro de 1903 e finado en Santiago de Compostela o 12 de setembro de 1974[1], foi un escritor galego.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 18 de outubro de 1903  Vilardevós, España |
| Morte | 12 de setembro de 1974 (70 anos) Santiago de Compostela, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | escritor |
| Lingua | Lingua galega |
| Obra | |
Obras destacables
| |
| Familia | |
| Irmáns | Jacinto Santiago |
Traxectoria editar
Participou na fundación do Partido Sindicalista na Coruña en 1934 e colaborou en Trabajo. Ao chegar a guerra civil de 1936, no transcurso da cal foi asasinado o seu irmán Xacinto, fuxiu a Portugal (1937) e de alí marchou a Cuba e posteriormente a Venezuela, onde residiu unha gran parte da súa vida.
Alí creou o Centro Galego de Caracas e dirixiu a Casa Galicia, o Lar Gallego, un programa radiofónico (Hora de Galicia) e varias revistas, como por exemplo Galicia, na que tratou de mostrar o seu ideal de comuñón galaico-venezolano. Sería tamén nesta revista na que comezaría a súa curta carreira literaria no ano 1952. Foi un dos promotores do volume Homaxe da Galicia Universal, adicado a Ramón Otero Pedrayo. En 1958 regresou de Venezuela e pasou a residir en Vilaboa (Culleredo), con tempadas na súa vila natal. Cando xa estaba a piques de cumprir os sesenta anos, en 1961, revelouse como escritor coa publicación de Vilardevós, un libro que de seguida se converteu nun clásico da narrativa galega.
Faleceu en Santiago de Compostela en setembro de 1974.
Obras editar
- Villardevós (1961, Galaxia, con prólogo de R. Otero Pedrayo). Publicada ao seu regreso a Galicia. Novela autobiográfica da súa mocidade, unha verdadeira galería de personaxes e anécdotas que conforma un fondo retrato da vila que lle dá título.
- O silencio redimido (1976, Galaxia, publicada postumamente). Durante moito tempo a censura franquista impediu a súa publicación, polo que non vería a luz ata dous anos despois da morte do seu autor. Inspirada na peripecia vital do propio Silvio Santiago, narra acontecementos relacionados coa guerra civil. Hai nesta novela páxinas dun gran lirismo, como o episodio do rousiñol que aleda as horas angustiosas do fuxido nun xestal portugués. Especialmente tráxicos, narrados cun dramatismo arrepiante, son os sucesos que transcorren no cárcere de Valmaior (Verín), nos que aparece a figura sinistra dun asasino que coa súa insolencia e desprezo pola dignidade humana se converte no símbolo da barbarie e o horror daqueles anos. O libro obtivo o Premio da Crítica en 1977.
- Noticia previa.
- Reencontro co lector postreiro.
Notas editar
- ↑ "Silvio Santiago". Galegos.
Véxase tamén editar
Ligazóns externas editar
- "Silvio Santiago García (1903-1974)". Concello de Vilardevós. 5 de decembro de 2012. Archived from the original on 06 de abril de 2016. Consultado o 07 de setembro de 2018.
- Vázquez Monxardín, A. (8 de xullo de 2012). "A memoria de Silvio Santiago". La Región.
- Galicia (Revista del Centro gallego) (Caracas, 1952-1954) realizada polo Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades (CIRP)