Señorío de Biscaia

O Señorío de Biscaia foi unha forma de organización política que se mantivo na actual provincia de Biscaia ata o ano 1876 que foron derrogados os foros. Dependente de Castela pero con lexislación e goberno propios, o Señorío de Biscaia mantivo a organización tradicional que viña rexendo nesa terra brindando aos seus cidadáns un status propio e uns privilexios que lles facían diferentes do resto das posesións do reino de Castela.

Escudo do Señorío de Biscaia.

A lenda editar

 
Torre na elizate de Zamudio.

O ano 840 tropas asturleonesas do rei Afonso II ao mando do seu irmán o infante Ordoño reclaman a Biscaia os impostos non pagos (un boi, unha vaca e un cabalo branco). Os biscaíños néganse e enfróntanse na batalla de Padura ou Busturia, onde vencen e perseguen as tropas vencidas na súa fuxida ata o "arbol gafo" ou "arbol malato" situado en Luyando, Alava, límite naqueles de Biscaia. Onde deixan cravada unha espada. Desde entón Padura ou Busturia pasa a chamarse Arrigorriaga (pedras encarnadas) debido a que pola crueza da batalla todas as pedras acabaron tinguidas de sangue. O propio infante Ordoño morreu nesa batalla e a súa tumba atópase na igrexa de Santa María Magdalena, en Arrigorriaga. Na loita destaca pola súa bravura entre os biscaíños o mozo nobre Lope Fortún, de Mundaca, fillo dunha princesa escocesa e dun nobre de mundaca chamado o culebro, Sugaar. Logo da batalla, os biscaíños aclaman este nobre, e en 888 noméano o seu Señor, sendo o primeiro Señor de Biscaia baixo o nome de Señor Branco (Jaun Zuria) debido a que era louro e de pel moi clara.

A historia editar

Tras a anexión do condado de Castela por Sancho III de Navarra (1029), Biscaia é gobernada por señores nomeados polos reis navarros.

O ano 1040, Iñigo López Ezquerra, señor navarro, gobernaba a Biscaia nuclear (sen as Encartaciones nin o Duranguesado). Nos enfrontamentos entre Castela e Navarra, declárase vasalo do rei de Castela, entregándolle Biscaia. En agradecemento é nomeado primeiro Señor de Biscaia, título outorgado con carácter hereditario.

O título é herdado polos seus descendentes ata que, por herdanza materna, en 1370 recae no Infante don Xoán de Castela, que herda do seu pai o reino de Castela, como Xoán I, permanecendo desde entón ligado á coroa, primeiro á de Castela e logo, desde Carlos I, co título de España [Cómpre referencia], sempre coa condición de que o Señor de quenda xurase defender e manter os foros do señorío (leis propias biscaíñas) que no seu texto afirmaban que os biscaíños, polo menos en teoría, podían desobedecer o Señor que así non o fixese.

As partes do Señorío editar

A Biscaia nuclear estaba formado pola:

En fases posteriores uníronselle:

As Vilas e a Cidade e as Encartacións só acudían ás Xuntas Xerais de Guernica cando se ían tratar temas comúns que lles afectasen.

Señores editar

Casa de Haro editar

Casa de Borgoña editar

Casa de Haro editar

Casa de Lara editar

Casa de Trastámara editar

A partir de aquí, o título queda ligado á coroa de Castela, e logo á de España; sendo ostentado actualmente polo Rei Xoán Carlos I.

Señor segundo a lenda editar

  • Jaun (Lope) Zuria, nado en Mundaca, fillo dunha princesa irlandesa, escocesa ou danesa fuxida da súa terra, ou dun normando e unha princesa de Mundaca, segundo diferentes lendas. Outra lenda di que é fillo de Sugar. Non se considera histórico (século X).

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar