Saliut 7
Saliut 7, tamén coñecida como DOS-6, foi a cuarta estación espacial civil soviética lanzada con éxito. Partiu cara ao espazo 19 de abril de 1982 mediante un foguete Proton K desde o cosmódromo de Baikonur.[2][5][6]
| Saliut 7 / DOS-6 | |
|---|---|
 Esquema da Saliut 7. | |
| Tipo | Científico / tecnolóxico / tripulado |
| Contratistas principais | NPO Energia |
| Data de lanzamento | 19 de abril de 1982, 19:45 GMT[1][2][3][4] |
| Foguete portador | Proton K[2][5] |
| Sitio de lanzamento | Cosmódromo de Baikonur, rampla 200/40[2][6] |
| Obxectivo da misión | Comprobación dos sistemas e elementos da estación espacial, estudo do efecto no corpo humano de estancias prolongadas no espazo.[2][6] |
| Decaemento | 7 de febreiro de 1991[1] |
| NSSDC ID | 1982-033A |
| Masa | 18 900 kg[6] |
Características editar
Saliut 7 foi unha estación espacial de tipo DOS (acrónimo en ruso de Dolgovremennaya Orbitalnaya Stanziya, estación espacial duradeira) de segunda xeración, derivada das estacións militares do proxecto Almaz. Foi construída como apoio da Saliut 6 e deseñada para estancias de longa duración, para o cal contaba con dous portos de atraque, o que permitía o acoplamento dunha nave tripulada Soiuz e ao mesmo tempo a visita de naves de carga automáticas Progress ou módulos pesados provenientes do programa Almaz. A enerxía era producida por tres paneis solares e a súa masa no momento do lanzamento era de 18 900 kg. Dispoñía de fornos eléctricos, unha neveira, auga quente constante e dous dos portelos permitían o paso da luz solar ultravioleta para actuar como desinfectante. As seccións médicas, biolóxicas e de adestramento foron melloradas para facer máis cómodas as estancias longas.[2][5][6]
A pesar de que Saliut 7 era moi similar a Saliut 6 foi menos produtiva por varios problemas técnicos. De tódolos xeitos durante a súa vida útil acopláronselle temporalmente dous módulos pesados para ampliar as súas funcións: o Kosmos 1443, acoplado o 10 de marzo de 1983 e usado pola tripulación da Soiuz T-9, desacoplándose o 19 de setembro; e o Kosmos 1686, acoplado o 2 de outubro de 1983 e usado polos cosmonautas da Soiuz T-14.[2][5][6]
A estación recibiu a visita de seis tripulacións de longa estancia:[2][5][6]
- Soiuz T-5: Anatoli Berezovoi e Valentin Lebedev foron os primeiros en visitar a Saliut 7, o 13 de maio de 1982. Permaneceron a bordo durante 211 días.
- Soiuz T-9: o 27 de xuño de 1983 Vladimir Kovalionok e Alexander Alexandrov chegaron para pasar 150 días a bordo.
- Soiuz T-10: Leonid Kizim, Vladimir Soloviov e Oleg Atkov chegaron o 8 de febreiro de 1984 para pasar 237 días a bordo, a estancia máis longa na Saliut 7.
- Soiuz T-13: o 6 de xuño de 1985 chegaron Vladimir Dzhanibekov e Viktor Savinikh para pasar 112 na estación.
- Soiuz T-14: Vladimir Vasyutin, Alexander Volkov e Georgi Grechko chegaron o 17 de setembro de 1985 para unha misión de 65 días.
- Soiuz T-15: a última tripulación en visitar a estación estivo composta por Leonid Kizim e Vladimir Soloviov, que chegaron o 6 de maio de 1986 desde a estación espacial Mir para regresar a ela varios días despois de estar na Saliut 7 no único viaxe entre estacións dunha nave tripulada.
Ademais, recibiu a visita de catro misións visitantes de curta estancia. En total, 22 cosmonautas pasaron pola estación, cinco deles visitandoa en dúas ocasións e un en tres. Once Soiuz T encargáronse de levar ás diferentes tripulacións ata a Saliut 7, mentres que 15 cargueiros Progress proveeron de subministracións á estación. Durante a súa vida útil fixéronse trece EVA.[2][5][6]
Entre o 19 e o 22 de agosto de 1986 os controladores de terra elevaron a órbita da estación, xa desocupada, ata os 474 x 492 km, coa esperanza de ser recuperada polo Transbordador espacial Buran antes de decaer. Debido á cancelación do Buran e a unha actividade solar maior do esperado o freado atmosférico tivo lugar a maior velocidade da calculada e a Saliut 7 acabou reentrando na atmosfera, sobre Arxentina, o 7 de febreiro de 1991[2][5][6]
A estación protagonizou o primeiro paseo espacial dunha muller, Svetlana Yevguénievna Savitskaya, en 1982.[7]
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 N2YO (2017). Real Time Satellite Tracking, ed. "SALYUT 7" (en inglés). Consultado o 22 de marzo de 2017.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 NASA (9 de marzo de 2017). "Salyut 7" (en inglés). Consultado o 22 de marzo de 2017.
- ↑ "Note verbale dated 17 August 1982 from the Permanent Mission of the Union of Soviet Socialist Republics to the United Nations addressed to the Secretary-General" (PDF). COMMITTEE ON THE PEACEFUL USES OF OUTER SPACE (82-24372): 2. 16 de setembro de 1982. Consultado o 22 de marzo de 2017.
- ↑ Claude Lafleur (2010). "Salyut 7" (en inglés). Consultado o 22 de marzo de 2017.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 Gunter Dirk Krebs (2017). Gunter's Space Page, ed. "Salyut 6, 7 / DOS 5, 6" (en inglés). Consultado o 22 de marzo de 2017.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 6,7 6,8 Mark Wade (2017). "Salyut 7" (en inglés). Consultado o 22 de marzo de 2017.
- ↑ García, Victoria (2019-03-08). "Sentímolo pola NASA: Svetlana deu o primeiro paseo espacial en 1984". GCiencia. Consultado o 2019-03-10.
Véxase tamén editar
| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Saliut 7 |