Revolución Rusa de 1905

axitación política e social no Imperio Ruso que deu lugar á creación da monarquía constitucional

A Revolución rusa de 1905 (en ruso: Революция 1905 года; romanizado: Revolyutsiya 1905 goda) foi unha onda de axitación política de masas ao longo de grandes zonas do Imperio ruso ocorrida ao longo do ano 1905. Algúns dos altercados estaban dirixidos contra o goberno, outros simplemente carecían de obxecto máis aló de reclamos moi puntuais da clase obreira ou do campesiñado. Os casos de terrorismo, as folgas de traballadores, os disturbios campesiños e os motíns militares tiñan en común a insatisfacción popular xeneralizada cara ao réxime do tsar Nicolao II de Rusia. A revolución provocou o establecemento dunha monarquía constitucional limitada e á Duma Estatal do Imperio ruso.

Revolución Rusa de 1905

Soldados a cabalo esperan aos manifestantes fronte ao Palacio de Inverno en San Petersburgo.
Data 1905
Lugar Imperio ruso
Resultado Instauración da monarquía constitucional e da Duma Imperial.

Contexto

editar

Cando comeza o século XX, o Imperio ruso aínda aparecía como unha gran potencia, malia qucunha poboación total de 126 millóns de persoas en 1897, das que a maior parte, 92 millóns, estaban na parte europea do imperio.[1] Porén, era considerado un país atrasado en comparación cos países punteiros de Europa Occidental.[2]

Así, a Rusia dos tsares funcionaba como unha autocracia, cunha monarquía absoluta e unha nobreza que posuía case toda a terra cultivable e que explotaba aos campesiños como servos, malia que a servidume fora legalmente abolida en 1861,[3] e que seguían a ser o 80% da poboación.[1] Rusia era un país onde a industria era relativamente escasa e que non coñecera a revolución liberal que cambiara a Europa no percorrer do século XIX. A oposición ao réxime estaba dividida en dúas grandes correntes:

  • A liberal, que aspiraba a dar a Rusia un réxime semellante ao do resto de Europa
  • Quen desexaban unha revolución social que liberase ás masas campesiñas

Revolta

editar

En 1905 a derrota fronte ao Xapón na guerra ruso-xaponesa puxo de manifesto a debilidade e arcaísmo do réxime ruso e foi a faísca que prendeu o movemento revolucionario. O 22 de xaneiro de 1905 formouse en San Petersburgo unha inmensa manifestación que de forma pacífica se dirixiu ao palacio do tsar Nicolao II. Pedían a convocatoria de eleccións democráticas a unha asemblea constituínte e a mellora das condicións dos traballadores. A reacción das autoridades foi brutal; o 9 de outubro, a policía metrallou á multitude desde a residencia real causando arredor de mil mortos nunha xornada coñecida como o Domingo vermello.[4] Non se sabe se sucedeu coa compracencia do emperador ou non, xa que este non estaba na cidade. A insurrección estendeuse ás principais cidades e en Odesa os mariñeiros do acoirazado Potemkin subleváronse matando os oficiais. O tsar, en vista dos acontecementos, prometeu convocar unha asemblea representativa, a Duma, que se constituíu en maio de 1906. Porén, tivo unha vida curta, xa que foi disolta polo tsar pouco tempo despois.

  1. 1,0 1,1 Fitzpatrick (2005), p. 29
  2. Fitzpatrick (2005), p. 27
  3. Fitzpatrick (2005), p. 30
  4. Fitzpatrick (2005), p. 48

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar
  • Fitzpatrick, Sheila (2005). La revolución rusa (en castelán) (2ª ed.). Buenos Aires: Editorial Siglo XXI. ISBN 987-1220-01-4.