Rafael Altamira

Historiador, xurista, crítico literario e escritor español

Rafael Altamira y Crevea, nado en Alacant o 10 de febreiro de 1866 e finado na Cidade de México o 1 de xuño de 1951, foi un humanista, historiador e americanista; pedagogo, xurista, crítico literario e escritor español. Estreitamente vinculado aos proxectos da Institución Libre de Enseñanza, alumno e amigo de Francisco Giner de los Ríos, foi secretario do Museo Pedagóxico Nacional. Doutor honoris causa en oito universidades de América e Europa, e membro de nove institucións académicas, exiliouse en México en 1944.

Modelo:BiografíaRafael Altamira

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento(es) Rafael Altamira y Crevea Editar o valor en Wikidata
10 de febreiro de 1866 Editar o valor en Wikidata
Alacant, España Editar o valor en Wikidata
Morte1 de xuño de 1951 Editar o valor en Wikidata (85 anos)
Cidade de México Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaSpanish Cemetery (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Senador de España
Catedrático de universidade
Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
EducaciónUniversidade Central
Universidade de Valencia Editar o valor en Wikidata
Director de teseGumersindo José de Azcárate Menéndez Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoHistoria e xurista Editar o valor en Wikidata
OcupaciónHistoriador, crítico literario, pedagogo, xurista, escritor
EmpregadorUniversidade Central
Institución Libre de Enseñanza
Universidade Nacional Autónoma de México
Universidade de Oviedo Editar o valor en Wikidata
Membro de
AlumnosJosé María Ots Capdequí (en) Traducir e Juan Manzano y Manzano (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Premios
Sinatura Editar o valor en Wikidata

Descrito pola fonteNordisk familjebok
Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Альтамира-и-Кревеа Рафаэль)
Ensayo de un catálogo de periodistas españoles del siglo XIX (1903-1904), (sec:Altamira (Rafael), p.11, 492) Editar o valor en Wikidata
Galiciana: 191067 BNE: XX1115125 Dialnet: 3593715
 
Retrato de Rafael Altamira por Joaquín Sorolla para Hispanic Society of America (1913), con traxe académico (muceta de doutor en Dereito que porta a gran cruz da Orde de Afonso XII).

Rafael Altamira foi un dos primeiros historiadores que impulsaron a Historiografía en España, partindo da súa relación coa cultura e a historia das ideas. Aínda que impulsou e apoiou sempre á Institución Libre de Ensino e as ideas do institucionismo, na que traballou como docente, mantivo sempre independencia de criterio respecto ao krausismo, nunha orientación ideolóxica liberal-progresista. Promoveu a educación popular e propugnou unha pedagoxía con forte sentido moral. En 1898 creou, xunto con outros catedráticos da Facultade de Dereito da Universidade de Oviedo, a Extensión Universitaria como área definida da universidade co propósito de difundir os coñecementos xerados nesta institución a través de conferencias, cursos, e outras actividades a aquelas clases sociais que non podían acceder a eles, seguindo o exemplo de varias universidades inglesas que xa se estendeu a outros países europeos como Alemaña e Bélxica. Nesa liña, e como secretario do Museo Pedagóxico Nacional, adxudicóuselle a responsabilidade de materializar o proxecto dunha rede de bibliotecas circulantes, recuperando do esquecemento as bibliotecas populares creadas por Manuel Ruiz Zorrilla en 1869.[1][2] Ademais de coordinar e administras todas esas institucións non deixou de impartir cursos e conferencias en numerosas universidades españolas e estranxeiras (Arxentina, Perú, Estados Unidos, Francia e Inglaterra, entre outras).

A súa obra inscríbese igualmente dentro do rexeneracionismo como continuadora da de Joaquín Costa e baixo unha grande influencia do evolucionismo e un grande interese pola ciencia experimental. Cultivou asiduamente o xornalismo e a crítica literaria e deixou escritos máis de setenta libros, entre eles libros de narracións, como os seus Cuentos de amor y tristeza ou a súa novela Reposo, hai que destacar a súa soada Historia de España y de la civilización española, así como a Psicoloxía del pueblo español e a Historia del Derecho español.

  1. "A la cultura por la lectura. Las bibliotecas populares (1869-1885)". 
  2. "La tradición lectora en España: Las bibliotecas populares en Asturias" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 29 de marzo de 2017. Consultado o 27 de marzo de 2018. 

Véxase tamén

editar

Ligazóns externas

editar
Predecesor:
Aureliano de Beruete y Moret
 
Real Academia da Historia. Medalla 4

1922-1951
Sucesor:
Julio Guillén y Tato