Rafael Altamira

Rafael Altamira
	;
Biografía
Nacemento	(es) Rafael Altamira y Crevea ; 10 de febreiro de 1866 ; Alacant, España
Morte	1 de xuño de 1951 (85 anos); Cidade de México
Lugar de sepultura	Spanish Cemetery (en)
Senador de España
Catedrático de universidade
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Educación	Universidade Central ; Universidade de Valencia
Director de tese	Gumersindo José de Azcárate Menéndez
Actividade
Campo de traballo	Historia e xurista
Ocupación	Historiador, crítico literario, pedagogo, xurista, escritor
Empregador	Universidade Central ; Institución Libre de Enseñanza ; Universidade Nacional Autónoma de México ; Universidade de Oviedo
Membro de	Instituto do Dereito Internacional (1927–); Real Academia de la Historia (1922–); ibero-american union (en) ; Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos ; Instituto do Dereito Internacional ; Real Academia de Ciencias Morais e Políticas
Alumnos	José María Ots Capdequí (en) e Juan Manzano y Manzano (en)
Lingua	Lingua castelá
	Premios (1932) French Language Award (en) ; (1923) Gran Cruz do Mérito Naval con distintivo branco; (1910) Gran Cruz da Orde Civil de Alfonso XII; (1910) doutor honoris causa pola Universidade Nacional Autónoma de México; Oficial da Lexión de Honra; Cruzes do Mérito Naval (pt) ; doutor honoris causa pola Universidade de Cambridge; honorary doctorate from Columbia University (en) ; doutor honoris causa pola Universidade Nacional Autónoma de México; Cabaleiro da Gran Cruz da Orde da Coroa de Italia; Cabaleiro da Gran Cruz da Orde da Coroa de Italia; Membro da Academia Estadounidense das Artes e as Ciencias; Ordem de Leopoldo II (pt) ;
	Sinatura

Rafael Altamira y Crevea, nado en Alacant o 10 de febreiro de 1866 e finado na Cidade de México o 1 de xuño de 1951, foi un humanista, historiador e americanista; pedagogo, xurista, crítico literario e escritor español. Estreitamente vinculado aos proxectos da Institución Libre de Enseñanza, alumno e amigo de Francisco Giner de los Ríos, foi secretario do Museo Pedagóxico Nacional. Doutor honoris causa en oito universidades de América e Europa, e membro de nove institucións académicas, exiliouse en México en 1944.

Labor editar

Retrato de Rafael Altamira por Joaquín Sorolla para Hispanic Society of America (1913), con traxe académico (muceta de doutor en Dereito que porta a gran cruz da Orde de Afonso XII).

Rafael Altamira foi un dos primeiros historiadores que impulsaron a Historiografía en España, partindo da súa relación coa cultura e a historia das ideas. Aínda que impulsou e apoiou sempre á Institución Libre de Ensino e as ideas do institucionismo, na que traballou como docente, mantivo sempre independencia de criterio respecto ao krausismo, nunha orientación ideolóxica liberal-progresista. Promoveu a educación popular e propugnou unha pedagoxía con forte sentido moral. En 1898 creou, xunto con outros catedráticos da Facultade de Dereito da Universidade de Oviedo, a Extensión Universitaria como área definida da universidade co propósito de difundir os coñecementos xerados nesta institución a través de conferencias, cursos, e outras actividades a aquelas clases sociais que non podían acceder a eles, seguindo o exemplo de varias universidades inglesas que xa se estendeu a outros países europeos como Alemaña e Bélxica. Nesa liña, e como secretario do Museo Pedagóxico Nacional, adxudicóuselle a responsabilidade de materializar o proxecto dunha rede de bibliotecas circulantes, recuperando do esquecemento as bibliotecas populares creadas por Manuel Ruiz Zorrilla en 1869.^[1]^[2] Ademais de coordinar e administras todas esas institucións non deixou de impartir cursos e conferencias en numerosas universidades españolas e estranxeiras (Arxentina, Perú, Estados Unidos, Francia e Inglaterra, entre outras).

A súa obra inscríbese igualmente dentro do rexeneracionismo como continuadora da de Joaquín Costa e baixo unha grande influencia do evolucionismo e un grande interese pola ciencia experimental. Cultivou asiduamente o xornalismo e a crítica literaria e deixou escritos máis de setenta libros, entre eles libros de narracións, como os seus Cuentos de amor y tristeza ou a súa novela Reposo, hai que destacar a súa soada Historia de España y de la civilización española, así como a Psicoloxía del pueblo español e a Historia del Derecho español.

Notas editar

↑ "A la cultura por la lectura. Las bibliotecas populares (1869-1885)".
↑ "La tradición lectora en España: Las bibliotecas populares en Asturias" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 29 de marzo de 2017. Consultado o 27 de marzo de 2018.

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar

Rafael Altamira na Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes.

Predecesor: Aureliano de Beruete y Moret	Real Academia da Historia. Medalla 4 1922-1951	Sucesor: Julio Guillén y Tato

[1] "A la cultura por la lectura. Las bibliotecas populares (1869-1885)".

[Mato_Díaz-2] "La tradición lectora en España: Las bibliotecas populares en Asturias" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 29 de marzo de 2017. Consultado o 27 de marzo de 2018.

[1]

[2]

Biografía

Nacemento	(es) Rafael Altamira y Crevea 10 de febreiro de 1866 Alacant, España
Morte	1 de xuño de 1951 (85 anos) Cidade de México
Lugar de sepultura	Spanish Cemetery ^(en)


Senador de España



Catedrático de universidade



Datos persoais
País de nacionalidade	España
Educación	Universidade Central Universidade de Valencia
Director de tese	Gumersindo José de Azcárate Menéndez
Actividade
Campo de traballo	Historia e xurista
Ocupación	Historiador, crítico literario, pedagogo, xurista, escritor
Empregador	Universidade Central Institución Libre de Enseñanza Universidade Nacional Autónoma de México Universidade de Oviedo
Membro de	Instituto do Dereito Internacional (1927–) Real Academia de la Historia (1922–) ibero-american union ^(en) Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos Instituto do Dereito Internacional Real Academia de Ciencias Morais e Políticas
Alumnos	José María Ots Capdequí ^(en) e Juan Manzano y Manzano ^(en)
Lingua	Lingua castelá
Premios (1932) French Language Award ^(en) (1923) Gran Cruz do Mérito Naval con distintivo branco (1910) Gran Cruz da Orde Civil de Alfonso XII (1910) doutor honoris causa pola Universidade Nacional Autónoma de México Oficial da Lexión de Honra Cruzes do Mérito Naval ^(pt) doutor honoris causa pola Universidade de Cambridge honorary doctorate from Columbia University ^(en) doutor honoris causa pola Universidade Nacional Autónoma de México Cabaleiro da Gran Cruz da Orde da Coroa de Italia Cabaleiro da Gran Cruz da Orde da Coroa de Italia Membro da Academia Estadounidense das Artes e as Ciencias Ordem de Leopoldo II ^(pt)
Sinatura