Pierre de Coubertin

Pierre de Coubertin
Nome completo	Charles Pierre Fredy de Coubertin
Alcume	Georges Hohrod e Martin Eschbach
Nacemento	1 de xaneiro de 1863
Lugar de nacemento	París e VII Distrito de París
Falecemento	2 de setembro de 1937
Lugar de falecemento	Xenebra
Soterrado	Cimetière du Bois-de-Vaux
Nacionalidade	Francia
Etnia	Pobo francés
Alma máter	École Libre des Sciences Politiques
Ocupación	historiador, pedagogo, mestre, escritor, rugby union match official, político, sports official e fundador
Pai	Charles-Louis-Frédy de Coubertin
Nai	Marie Marcelle Gigault de Crisenoy
Cónxuxe	Marie Rothan
Irmáns	Paul Frédy de Coubertin
Premios	Knight 1st Class of the Order of the Polar Star, Ordem de Santo Olavo, Ordem da Fénix (Grécia), Orde da Rosa Branca de Finlandia, Ordem de Orange-Nassau, Ordem da Coroa da Romênia, Ordem da Coroa, Orde da Estrela de Romanía, Orde de Francisco José, Ordem de Leopoldo II, Glory of sport e World Rugby Hall of Fame
Na rede
	[ editar datos en Wikidata ]
	v; c; e;

Pierre Frédy de Coubertin, barón de Coubertin, nado en París o 1 de xaneiro de 1863 e finado en Xenebra o 2 de setembro de 1937 foi un pedagogo e historiador francés, fundador dos Xogos Olímpicos modernos.

TraxectoriaEditar

O seu pai, o barón Charles Louis de Coubertin, quería que fose militar, mais o seu carácter sensible chocou coa dura disciplina da Escola Militar de Saint-Cyr. Decidiu entón dedicarse á pedagoxía, onde se sentiu realizado polos seus ideais. Marchou a Inglaterra a perfeccionar os seus estudos e alí coñeceu a doutrina do cristianismo muscular: a busca da perfección espiritual por medio do deporte e a hixiene. Un dos máis destacados seguidores desta ideoloxía foi o pastor anglicano Thomas Arnold, do que Coubertin se converteu en discípulo.

Comezou a divulgar este métodos por toda Francia, creando sociedades atléticas nos institutos, que se asociaron na Unión dos Deportes Atléticos (Union des Sports Athlétiques). Fundou tamén a primeira revista dedicada ao deporte, Revue Athlétique, logrando que o goberno accedese a incluíla nos seus programas da Exposición Universal de 1889.

O ministro de educación enviouno aos Estados Unidos para que continuase a súa investigación sobre os métodos de ensino. O deporte comezou a ser tomado en serio e pasou de ser practicado por minorías ou no colexio a estar de moda e espertar entusiasmo.

Cobertin comezou a soñar con unir nunha competición os deportistas de todo o mundo baixo o signo da unión e a irmandade, sen ánimo de lucro e só polo desexo de conseguir a gloria, competir por competir, como di a frase de Ethelbert Talbot “o importante non é vencer, senón participar”, frase mal atribuída a Pierre de Coubertin. A idea parecía insensata e chocou con moita incomprensión. Intentando convencer a todos, viaxou polo mundo falando de paz, comprensión e unión, mesturándoo todo coa palabra deporte. Finalmente, na última sesión do Congreso Internacional de Educación Física que se celebrou na Sorbona de París, o 26 de xuño de 1894, decidiuse instituír os Xogos Olímpicos.

En Inglaterra a idea non foi ben recibida e a opinión pública decidiu quedar á marxe. Alemaña reaccionou intentando boicotear os xogos. Grecia opúxose e o seu xefe de goberno, Tricoupis, quixo impedir a súa realización, pois aquela lea saía moi cara ao país. Coubertin conseguiu que o príncipe herdeiro de Grecia, o Duque de Esparta, intercedese ante o seu cuñado o káiser Guillerme, convencendo os ingleses e o seu propio Goberno. O príncipe logrou ademais que se emitisen unha serie de selos conmemorativos para conseguir diñeiro para os xogos. Ademais creou unha subscrición pública con tan bos resultados que logrou que o rico alexandrino George Averoff, correse cos gastos da reconstrución do estadio de Atenas.

O 24 de marzo de 1896, día de Pascua de Resurrección, o Duque de Esparta, tras un discurso, descubriu a estatua do mecenas George Averoff e o rei Xurxo de Grecia pronunciou por primeira vez as palabras rituais:

Declaro abertos os Primeiros Xogos Olímpicos Internacionais de Atenas.

O lema "O esencial na vida non é vencer, senón loitar ben" foi a orixe do movemento olímpico moderno, que se converteron nun dos acontecementos máis populares do planeta.

Coubertin foi presidente do Comité Olímpico Internacional entre 1896 e 1925.^[1]