Millo doce

O millo doce (Zea mays L. var. rugosa[1] ou tamén Zea mays convar. saccharata var. rugosa) (coñecido en inglés coma sweet corn) é unha variedade de millo con elevado contido en azucre. Malia a importancia do millo coma alimento en Galiza dende a súa chegada das Américas, o millo doce non forma parte da gastronomía tradicional galega, tendo sido popularizado hai uns anos maioritariamente en conserva (non tanto en carozo), e incorporado principalmente a ensaladas. É, porén, moi popular noutras culturas, especialmente nos Estados Unidos de América.

Mazarocas fervidas

Valor nutricionalEditar

Millo doce cru
Valor nutricional por 100 g
Enerxía360 kJ (86 kcal)
19.02 g
Azucres3.22 g
Fibra alimentaria2.7 g
1.18 g
3.2 g
Triptófano0.023 g
Treonina0.129 g
Isoleucina0.129 g
Leucina0.348 g
Lisina0.137 g
Metionina0.067 g
Cistina0.026 g
Fenilalanina0.150 g
Tirosina0.123 g
Valina0.185 g
Arxinina0.131 g
Histidina0.089 g
Alanina0.295 g
Ácido aspártico0.244 g
Ácido glutámico0.636 g
Glicina0.127 g
Prolina0.292 g
Serina0.153 g
VitaminasCantidade
%DV
Vitamina A equiv.
1%
9 μg
Tiamina (B1)
17%
0.200 mg
Niacina (B3)
11%
1.700 mg
Ácido fólico (B9)
12%
46 μg
Vitamina C
8%
6.8 mg
MineraisCantidade
%DV
Ferro
4%
0.52 mg
Magnesio
10%
37 mg
Potasio
6%
270 mg
Outros constituíntesCantidade
Auga75.96 g

unha mazaroga media (17 a 19 longo)
con 90 g de sementes
As porcentaxes son aproximadas empregando a recomendación de US para os adultos.
Fonte: Base de datos USDA Nutrient

O gran do millo doce é o resultado dunha mutación nos xenes que controlan a conversión do azucre en amidón no endosperma (tecido de reserva). As mazarocas de millo doce son apañadas nunha etapa precoz do seu crecemento (estadio leitoso). A maduración do gran produce a conversión do azucre en amidón, polo que o millo doce se conserva pouco tempo e se come fresco, ou ben se comercializa enlatado ou conxelado, antes de que os grans endurezan e se tornen ricos en amidón.

HistoriaEditar

O millo doce foi froito dunha mutación espontánea de millo e cultivado por varias nacións amerindias. Os iroqueses xa cultivaban o primeiro millo doce rexistrado, chamado Papoon, o cal adquiriron os colonos europeos en 1779.[2] E xa dende moi cedo foi un cereal popular nas rexións do sur e do centro dos Estados Unidos de América.

As súas variedades de polinización aberta estiveron amplamente dispoñíbeis nos EUA no século XIX. Dúas das máis antigas variedades, aínda están hoxe en día á venda: Country Gentleman, con ringleiras brancas en fileiras irregulares, e Stowell's Evergreen.

A produción no século XX estivo influenciado polos desenvolvementos a seguir:

  • a hibridación permitiu unha maduración máis uniforme, mellorando a calidade e maila resistencia a enfermidades
  • a identificación dos xenes mutados responsábeis da dozura, e a habilidade para mellorar variedades baseadas nestas características:
    • su (doce normal)
    • se (doce mellorado, orixinalmente denominado Everlasting Heritage)
    • sh2 (shrunken-2)[3]

Actualmente hai centenares de variedades, e constantemente se desenvolven máis.

NotasEditar

  1. Erwin, A. T. (1951). "Sweet Corn—Mutant or historic species?". Economic Botany (Springer New York) 5 (3): 302. 
  2. "Sweet Corn Production." Jonathan R. Schultheis, North Carolina Cooperative Extension Service, North Carolina State University. Revisado decembro de 1994. [1] Arquivado 13 de xullo de 1997 en Wayback Machine.
  3. Levey Larson, Debra (2003). "Supersweet sweet corn: 50 years in the making". Inside Illinois (University of Illinois at Urbana-Champaign) 23 (3). Arquivado dende o orixinal o 12 de outubro de 2008. Consultado o 2009-09-03. 

Véxase taménEditar

Outros artigosEditar