Lingua rutena panónica

dialecto eslavo

A lingua rutena[3] panónica, (руски язик, romanizado como: ruski jazik) tamén coñecido historicamente como ruteno iugoslavo, é unha variedade da lingua eslovaca, falado polos rutenos panónicos, principalmente nas rexións de Voivodina (parte do norte da Serbia moderna) e Eslavonia (parte oriental da Croacia moderna), e tamén pola diáspora nos Estados Unidos e o Canadá. Xa que os rutenos son recoñecidos oficialmente como minoría nacional tanto en Serbia como en Croacia, a súa lingua tamén é recoñecida como lingua minoritaria, e na Provincia Autónoma de Voivodina (Serbia) é unha das seis linguas oficiais provinciais.[4][5][6]

Ruteno panónico
Руски язик
Ruski jazik
Falado en: Serbia e Croacia
Total de falantes: c. 20.000
Familia: Indoeuropea
 Balto-eslava
  Eslava
   Eslavo occidental
    Checo-eslovaco
     Eslovaco
      Eslovaco oriental[1]
       Ruteno panónico
Escrita: Alfabeto cirílico
Estatuto oficial
Lingua oficial de: Serbia (en Voivodina)
Regulado por: Estatuto de Voivodina
Códigos de lingua
ISO 639-1: --
ISO 639-2: ---
ISO 639-3: rsk
Mapa

En verde as áreas de Voivodina de fala rutena panónica.
Status

O Ruteno panónico está clasificado como definitivamente en perigo polo Libro Vermello das Linguas Ameazadas da UNESCO[2]

Nalgunhas linguas non eslavas, os rutenos panónicos poden ser referidos por exónimos un tanto arcaicos, como os rutenos panónicos ou os rutenianos panónicos, e a súa lingua é así etiquetado como ruteno panónico,[7] pero esa terminoloxía non se usa na lingua nativa (rusyn).[8] O exónimo ruteno tamén é visto como impreciso, xa que teñen varios significados máis amplos, tanto en termos dos seus usos históricos como de ámbitos étnicos, que abranguen varios grupos eslavos orientais e as súas linguas.[9][10]

Existen diversos debates académicos sobre cuestións lingüísticas relacionadas con esta lingua, incluíndo a cuestión de se o ruteno panónico debería reclasificarse como unha microlingua distinta, un dialecto dos eslovaco oriental, ou aínda se considera só unha variedade específica da lingua común rutena, que tamén ten outras variedades, faladas polos rutenos nas rexións do norte (Cárpatos), principalmente no suroeste de Ucraína, o nordeste de Eslovaquia, o sueste de Polonia e o norte de Romanía.[11]

Nome editar

 
O xornal en ruteno panónico Творчосц, no. 1 (1975).

Polo xeral, os falantes nativos refírense á lingua simplemente como rusky (en ruteno panónico: руски язик / rusky i͡azik), que se traduce ao galego como ruteno. Ás veces tamén usan o termo un tanto arcaico rusnacky (en ruteno panónico: руснацки язик / rusnatsky jazyk). Estes termos son usados tanto por xente do común nas conversas diarias como polos lingüistas rutenos panónicos en traballos académicos na lingua nativa.[12][13][14]

Notas editar

  1. Habijanec, Siniša (2020). "Pannonian Rusyn". En Greenberg, Marc; Grenoble, Lenore. Brill Encyclopedia of Slavic Languages and Linguistics. Brill Publishers. ISSN 2589-6229. Consultado o 2024-04-01. The third theory defines Pannonian Rusyn as a West Slavic language originating in the East Slovak Zemplín and Šariš dialects and being a mixture of the two. It fits the linguistic data in the most consistent manner and has been accepted by an overwhelming majority of scholars in the field (Bidwell 1966; Švagrovský 1984; Witkowski 1984; Lunt 1998; Čarskij 2011) and verified by several comprehensive analyses of Pannonian Rusyn language data (Bidwell 1966; Lunt 1998; Čarskij 2011). 
  2. Moseley, Christopher e Nicolas, Alexandre. "Atlas of the world's languages in danger". unesdoc.unesco.org. Consultado o 11 de xullo de 2022. 
  3. Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para ruteno.
  4. The Statue of the Autonomous Province of Vojvodina
  5. National Council of the Rusyn National Minority (Serbia)
  6. Savez Rusina Republike Hrvatske
  7. Sakač 2019, p. 1-18.
  8. Рамач, Фејса & Међеши 1997, p. 447-448.
  9. Magocsi 2011, p. 177.
  10. Magocsi 2015, p. 2-5.
  11. Kushko 2007, p. 111-132.
  12. Рамач, Фејса & Међеши 1997, p. 448.
  13. Barić 2007, p. 26.
  14. Медєши, Тимко-Дїтко & Фейса 2010.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar