Julius Wagner-Jauregg
Julius Wagner Jauregg, nado en Wels, Austria, o 7 de marzo de 1857 e finado en Viena, Austria, o 27 de setembro de 1940, foi un médico austríaco.
Nome orixinal | (de) Julius Wagner Ritter von Jauregg |
---|---|
Biografía | |
Nacemento | 7 de marzo de 1857 Wels, Austria (pt) |
Morte | 27 de setembro de 1940 (83 anos) Viena (Austria) |
Lugar de sepultura | Cemiterio central de Viena, Gruppe 32C, Nummer 18 |
Educación | Universidade de Viena |
Director de tese | Salomon Stricker (pt) |
Actividade | |
Campo de traballo | Medicina, Psiquiatría e neuroloxía |
Ocupación | médico, psiquiatra, neurólogo, catedrático |
Empregador | Universidade de Viena Universidade de Graz |
Partido político | Greater German People's Party (en) |
Membro de | |
Profesores | Salomon Stricker (pt) |
Obra | |
Doutorando | Alexandra Adler (pt) e Wilhelm Reich |
Familia | |
Cónxuxe | Balbine Karoline Wagner-Jauregg Anna Wagner-Jauregg |
Fillos | Julie Humann () Balbine Karoline Wagner-Jauregg Theodor Wagner-Jauregg () |
Irmáns | Friedrich Wagner von Jauregg |
Premios | |
Descrito pola fonte | Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Вагнер-Яурегг Юлиус) Obálky knih, Enciclopedia de Otto |
Traxectoria
editarEstudou na Universidade de Viena entre 1874 e 1880 e, tras obter a licenciatura, foi axudante da cátedra de patoloxía entre 1881 e 1882, e de clínica psiquiátrica (1883-1889). En 1885 obtivo o doutoramento en Neuroloxía e Psiquiatría na Universidade de Viena. Entre 1889 e 1893, ensinou psiquiatría e neuroloxía na Universidade de Graz, ano en que gañou a cátedra de Psiquiatría da Universidade de Viena, onde exerceu de 1893 a 1928.
Realizou gran número de traballos sobre a función dos nervios estimulantes cardíacos, sobre a fisioloxía e patoloxía do tiroide e sobre o enfoque médico-forense da Psiquiatría. Desenvolveu un tratamento do bocio mediante a administración de iodo. Estudou tamén o tratamento da psicose e o cretinismo, que tratou con preparados da glándula tiroide.
É o fundador da piroterapia, método consistente en provocar cadros febrís en enfermos. Esta terapia resultou eficaz na parálise xeral progresiva producida pola sífilis. En 1917, despois de trinta anos de observar por primeira vez que os pacientes de parálises sifilítica melloraban cando sufrían febre, empregou o paludismo como fonte produtora de febre para curar a parálise xeral progresiva. Esta revolucionaria técnica foi aceptada pronto e aplicada de forma xeral a outras enfermidades.
En 1927 foi galardoado co Premio Nobel de Medicina.