Illa Jorge Montt
A illa Jorge Montt está situada no océano Pacífico na rexión austral de Chile, ao norte do estreito de Magallanes. Forma parte do arquipélago de Hanover. Foi chamada así na honra do almirante e presidente Jorge Montt.
| Illa Jorge Montt | |
|---|---|
 | |
Mapa do aruipélago | |
| Situación | |
| País |  Chile |
| Rexión | Rexión de Magallanes e da Antártica Chilena |
| Provincia | Provincia de Última Esperanza |
| Arquipélago | Arquipélago de Hanover |
| Mar | océano Pacífico |
| Coordenadas | 51°20′00″S 74°45′0″O / -51.33333, -74.75000Coordenadas: 51°20′00″S 74°45′0″O / -51.33333, -74.75000 |
| Xeografía | |
| Superficie | 536´5 km² |
| Perímetro | 293´9 km. |
| Punto máis alto | 731 m. |
Administrativamente pertence á provincia de Última Esperanza da Rexión de Magallanes e da Antártica Chilena.
Desde hai aproximadamente 6.000 anos as súas costas foron habitadas polo pobo kawésqar. A comezos do século XXI este pobo fora practicamente extinguido pola acción do home branco.
Historia editar
Desde 1520, co descubrimento do estreito de Magallanes, poucas rexións foron tan exploradas como a das canles patagónicas. Nas cartas antigas a rexión da Patagonia, entre os paralelos 48° e 50° Sur, aparecía ocupada case exclusivamente por unha grande illa denominada "Campana" separada do continente pola "canle da nación Calén", nación que se supuxo existiu ata o século XVIII entre os paralelos 48° e 49° de latitude sur.
Desde mediados do século XX esas canles son percorridos con seguridade por grandes naves de todas as nacións, grazas aos numerosos recoñecementos e traballos hidrográficos efectuados nesas perigosas costas.
Por máis de 6.000 anos estas canles e as súas costas foron percorridas polos kawésqar, indíxenas, nómades canoeiros. Hai dúas hipótese sobre a súa chegada aos lugares de poboamento. Unha, que procedían do norte seguindo a ruta das canles chilotes e que atravesaron cara ao sur cruzando o istmo de Ofqui. A outra é que procedían desde o sur e que a través dun proceso de colonización e transformación de poboacións cazadoras terrestres, procedentes da Patagonia Oriental, poboaron as illas do estreito de Magallanes e subiron polas canles patagónicas ata o golfo de Penas. A comezos do século XXI este pobo fora practicamente aniquilado pola acción do home branco.
Aspecto das costas editar
Son unha sucesión de terras altas e barrancosas con numerosos cumes e promontorios moi parecidos entre eles. Os seus cabos e puntas terminan en forma abrupta. O anterior, unido ao silencio e soidade da contorna fan destas illas e canles unha das rexións máis belas do planeta.
As costas son cantíls e as súas canles, en xeral son limpas e abertas, onde hai escollos estes están invariablemente marcados por sargazos.
Existen alturas bastante notables que serven para recoñecer a entrada aos diferentes seos, canles ou baías. Estas están claramente indicadas nas respectivas cartas e derroteiros da rexión. A súa maior altura é un cerro de 731 metros.
Xeoloxía editar
No pasado produciuse un afundimento do territorio provocado polo encontro, fronte á península de Taitao, de tres placas tectónicas: a de Naza e a Antártica que se moven cara ao leste, e a Suramericana que se despraza cara ao oeste. Esta situación ocasionou un notorio afundimento do bordo da placa Suramericana baixando os chans ao seu nivel actual, o que se pode comprobar pola fragmentación do territorio e a penetración do mar nos lugares afundidos, xurdindo gran cantidade de illas.
Data da época terciaria, e é produto da mesma causa xeolóxica que fixo aparecer primeiro a cordilleira da Costa e logo a dos Ándes. Na idade glacial, tomou o seu aspecto actual sendo a continuación cara ao sur da cordilleira da Costa.
É de orixe ígneo pola clase de rocha que o constitúe e polo seu relevo áspero e irregular, característico das cadeas de erupción.
Clima editar
A rexión é afectada continuamente por ventos do oeste e polo paso frecuente de sistemas frontais. Estes sistemas frontais xéranse na latitude 60° S, zona na que conflúen masas de aire subtropical e masas de aire polar creando un cinto de baixas presións que forma os sistemas frontais.
Esta área ten un clima que se coñece como "tepedo frío chuvioso" que se estende desde a parte sur da Rexión de Los Lagos ata o estreito de Magallanes. Aquí rexístranse as máximas cantidades de precipitacións, en illa Guarello alcanzáronse ata 9.000 mm anuais.
A nubosidade atmosférica é alta, os días despexados son escasos. A amplitude térmica é reducida, a oscilación anual é de aproximadamente 4 °C cunha temperatura media de 9 °C. Precipita durante todo o ano sendo máis chuvioso cara ao outono.
Existen só dúas estacións: verán e inverno. O verán comeza en setembro e os ventos empezan a roldar do NW ao SW. Os días comezan a ser máis longos e en outubro poden haber algúns días despexados. Nos meses de decembro, xaneiro e febreiro os ventos xa sopran case exclusivamente do SW con grande intensidade.
As choivas, nesta estación, son frecuentes pero non tan persistentes como no inverno e preséntanse baixo a forma de fortes e copiosos chubascos. A mellor época do ano é a que vai de febreiro a abril. En maio obsérvanse bravezas de mar que traen moita marusía. En maio caen as primeira nevadas que continúan durante todo o inverno. As nevadas ás veces son tan espesas que a visibilidade vese reducida a non máis de 100 metros. O vento roldou ao NW. Os meses de xuño e xullo considéranse os peores do ano. O mal tempo é o estado normal da rexión, o bo tempo é un accidente transitorio
Ventos editar
Na maioría dos seos, esteiros e canles as terras altas fan cambiar a dirección verdadeira do vento. O vento tende a soprar ao longo das canles, seguindo a súa dirección e cara a abaixo nos vales.
Nos portos e fondeadoiros que se atopan a sotavento das terras altas, cando os chubascos que sopran polo alto atopan crebadas ou vales, baixan por eles en forma repentina e violenta, a estes chubascos coñéceselles como "williwaws".
O vento dominante en toda a zona segundo o mes é: xaneiro do NO, febreiro do O, marzo e abril do O, maio rolda ao S, xuño cambia ao SO, xullo e agosto entre o O ao SO, setembro do L e do N, outubro do O, novembro do O ao NO e en decembro do NO.
Produción editar
Produción forestal editar
Nas ladeiras e hondonadas dos cerros crece un bosque tupido que se afirma nos intersticios das rochas, as árbores entrelázanse uns con outros. Normalmente non se desenvolven sobre os 50 metros sobre o nivel do mar, pero onde está resgardado do vento dominante soben ata os 200 e 300 metros sobre devandito nivel. Sobre a rocha espida obsérvase unha formación esponxosa sobre a cal crecen liques e musgos desde os cales xorde a auga á menor presión que se exerza sobre a súa superficie. Algunhas árbores son haxas, tepús e canelos.
Produción mineira editar
Só se atoparon minerais de pedra calcaria na illa Guarello que é extraída e embarcada pola Compañía de Aceiro do Pacífico e de mármore na illa Diego de Almagro.
Produción gandeira editar
O seo Última Esperanza pola boa calidade dos seus pastos é a única parte desta rexión onde se desenvolveu con excelente resultado a crianza de gando de ovellas, o que orixinou industrias de carnes frigorizadas, graserías e exportación de las.
Fauna editar
O reino animal é moi reducido, pódense atopar o raposo e algúns roedores. Hai lobos e lontras. Entre as aves terrestres e acuáticas podemos atopar o picapeixes, tordos, cisnes, patos, pingüíns, o canquén, gaivotas e quetros. Entre os peixes atópanse róbalos, pexerrei, blanquillo e vellas. Entre os mariscos hai centolas, cangrexos azuis, erizos e mexillóns.
Localización editar
Está situada no extremo SE do arquipélago de Hanover. A súa coordenada central é 51°18′S 74°42′O / -51.300, -74.700
Xeografía editar
Esta illa, a segunda en tamaño do arquipélago de Hanover, mide 38´6 km. de NE-SW por 25´75 km. no seu maior largo. As súas costas son recortadas por profundos seos. Os seus límites son: ao leste a canle Castro e polo resto dos seus lados canles sen nome a separan das illa adxacentes.
Notas editar
Véxase tamén editar
| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Illa Jorge Montt |
Bibliografía editar
- Instituto Geográfico Militar (1970). Atlas de la República de Chile. Santiago - Chile - Instituto Geográfico Militar. Segunda edición.
- Instituto Hidrográfico de la Armada de Chile (1974). Atlas Hidrográfico de Chile. Valparaíso - Chile - Instituto Hidrográfico de la Armada. Primera edición.
- Instituto Hidrográfico de la Armada de Chile (1982). Derrotero de la Costa de Chile Volumen III. Valparaíso - Chile - Instituto Hidrográfico de la Armada. 5ª edición.
- Incafo, S.A. (1982). Chile y sus parques nacionales. Madrid - España - La Naturaleza en Iberoamérica. 84-85389-35-2.