Gianni Vattimo
Gianni Vattimo, nado en Turín o 4 de xaneiro de 1936 e finado na mesma cidade o 19 de setembro de 2023, foi un filósofo italiano e activista político, identificado coa hermenéutica, a posmodernidade e outros sincretismos. É unha figura significativa do denominado pensamento feble.
.jpg) (2011)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (it) Gianteresio Vattimo 4 de xaneiro de 1936 Turín, Italia |
| Morte | 19 de setembro de 2023 (87 anos) Turín, Italia |
 Eurodeputado | |
Representa: Itália de Valores (pt)  14 de xullo de 2009 – 30 de xuño de 2014 Lexislatura: VII Legislatura do Parlamento Europeu (pt) Circunscrición electoral: Italia Electo en: Eleccións ao Parlamento Europeo | |
| Eurodeputado | |
Representa: Itália de Valores (pt) 20 de xullo de 1999 – 19 de xullo de 2004 Lexislatura: V Legislatura do Parlamento Europeu (pt) Circunscrición electoral: Italia | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Italia (1946–2023) Reino de Italia (1936–1946) |
| Educación | Universidade de Turín |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Filosofía e política |
| Lugar de traballo | Turín Estrasburgo Bruxelas |
| Ocupación | filósofo , político , profesor universitario , escritor |
| Empregador | Universidade de Turín |
| Partido político | Itália de Valores (pt) Partido Comunista (Itália) (pt) |
| Membro de | |
| Profesores | Luigi Pareyson e Hans-Georg Gadamer |
| Alumnos | Dario Buzzolan (pt) , Edoardo Camurri (pt) e Franca D'Agostini (en) |
| Influencias | |
| Lingua | Lingua italiana e lingua alemá |
| Participou en | |
| 13 de novembro de 2019 | Petición pública en favor dunha negociación política sobre Cataluña |
| Obra | |
| Arquivos en | |
Premios | |
 | |
Traxectoria editar
Estudou na Universidade de Turín e na de Heiderberg. Exerceu a docencia en Turín, Os Ánxeles e Nova York. Foi Catedrático de Filosofía Teorética.
Participou en política a través do Partido Radical e logo na converxencia de forzas políticas denominada a Oliveira. Foi deputado no Parlamento Europeo en Demócratas de Esquerda. Foi membro da dirección nacional de Coordinamento Omosessuale.
Pensamento editar
Vattimo entendía que os grandes relatos omnicomprensivos están en crise. O seu lugar ocúpano os medios de comunicación, coa súa información superficial e múltiple e a complexidade das linguaxes técnicas. A única filosofía da historia posible arestora é a que narra a súa fin. Xa non existen nin fíos condutores nin posibilidade dunha visión totalizadora. A única visión posible é a que asuma o esnaquizamento da vida, que xa non reside no todo senón na fragmentación. Isto é a consecuencia do que Nietzsche denominou "a morte de Deus", que implica tamén o final da metafísica. Lonxe do catastrofismo de Lyotard, entende que a sociedade está a entrar na fase do posthistórico, onde se poden abrir novas oportunidades e posibilidades. Así, se se nega unha racionalidade central tamén desaparecen as coartadas para silenciar ou esmagar os discursos das minorías, sexan estas étnicas, relixiosas ou sexuais.
Obras editar
- Il pensiero debole, Milán, 1983
- La società transparente, Milán 1989
- La fine della modernità, Turín. Milán, 1985
- Filosofia al presente, Milán, 1990
- Oltre l'interpretazione, Milán 1994
- Credere di credere, Milán 1996
- Vocazione e responsabilità del filosofo, Milán, 1996
- Ecce comu. Come si ri-diventa ciò che si era, Roma, 2007