Giacomo Devoto
Giacomo Devoto, nado en Xénova o 19 de xullo de 1897 e morto en Florencia o 25 de decembro de 1974, foi un glotólogo e lingüista italiano, un dos mellores nestas disciplinas do século XX neses país.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 19 de xullo de 1897 Xénova, Italia |
| Morte | 25 de decembro de 1974 (77 anos) Florencia, Italia |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Italia (1946–1974) Reino de Italia (1897–1946) |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Florencia Padua |
| Ocupación | lingüista , profesor universitario , romanista |
| Empregador | Universidade de Florencia |
| Membro de | Académie des Inscriptions et Belles-Lettres (pt)  (foreign member of Académie des Inscriptions et Belles-Lettres (en) ) (1967–1974)Accademia delle Scienze di Torino (1954–) Academia de Ciências da Baviera (pt) Colombaria Tuscan Academy of Science and Letters (en) Accademia Nazionale dei Lincei Accademia della Crusca (pt) |
| Alumnos | Paolo Ramat (pt) , Pier Francesco Listri (pt) e Luisa Banti (pt) |
| Lingua | Lingua italiana |
| Obra | |
Obras destacables
| |
Traxectoria editar
En 1939 fundou con Bruno Migliorini a revista Lingua Nostra[1]. En xaneiro de 1945, xusto despois da caída da República Social Italiana, fundou en Florencia xunto con Piero Calamandrei, Corrado Tumiati, Enzo Enriques Agnoletti e Paride Baccarini a AFE: Associazione Federalisti Europei [2], confluíndo despois no Movemento Federalista Europeo fundado por Altiero Spinelli, no que tivo nos anos 1947-1948 un papel de primeira orde.
Recibiu doutoramentos "honoris causa" pola Universidade de París, Basilea, Estrasburgo, Berlín (Humboldt), Cracovia, Zagreb e Lima.
Foi Presidente da Accademia della Crusca a partir de decembro de 1963, Académico de Dinamarca e Finlandia, Emérito de glotoloxía e Reitor da Universidade de Florencia. Foi, finalmente, un dos máximos expertos a nivel internacional de lingüística indoeuropea (Origini indoeuropee, 1962), latina (Storia della lingua di Roma, publicado en 1940) e italiana (Avviamento alla etimologia italiana, de 1968, Il linguaggio d'Italia, editado en 1974 etc.).
Os estudos editar
Entre as úas contribucións á indoeuropeística figura tamén a elaboración do concepto de "periindoeuropeo", é dicir, todo o que presenta caracteres híbridos indoeuropeos e non indoeuropeos ("anaindoeuropeos"). O termo indica tanto linguas como territorios ("áreas" ou "fasces peri-indoeuropeas2) pero tamén pobos e outras cousas. O periindoeuropeo preséntase nunha esfera marxinal respecto á área de difusión indoeuropea, onde tradicións estrañas á indoeuropea se terían alterado progresivamente polo contacto coas indoeuropeas. Pode ser visto como un "indoeuropeo periférico" en formación, definida por Devoto como unha «indoeuropeidade aproximativa». Devoto propuxo e sostivo a definición da lingua etrusca como periindoeuropea[3].
Obras editar
- Antichi italici. 1931.
- Storia della lingua di Roma. Capelli Editore, 1991, I ed. 1939.
- Pelasgo e peri-indeuropeo (1943) in Studi etruschi, Firenze, Olschki, 1971.
- Studi di stilistica, 1950.
- I fondamenti della storia linguistica. 1951.
- Profilo di storia linguistica italiana. 1953.
- Origini indoeuropee. Edizioni di Ar, 2008, I ed.1962.
- I dialetti delle regioni d'Italia. Sansoni, Firenze 1972, con Gabriella Giacomelli.
- Le origini e la lingua dei Lettoni in "Lettonia". 1939 (Res Balticae 1997).
- Le letterature dei paese baltici. (a cura di), Sansoni 1969.
Notas editar
- ↑ "Ficha sobre Lingua nostra en LeLettere.it". Arquivado dende o orixinal o 16 de maio de 2012. Consultado o 9 de xuño de 2009.
- ↑ Cfr. Piero Calamandrei e la Costituzione, Atti del Convegno tenuto a Salice Terme nel 1997, Milán, M&B, 1997, pp. 59-60.
- ↑ Giacomo Devoto, Pelasgo e peri-indeuropeo (1943) in Studi etruschi, Florencia, Olschki, 1971.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Voce "Giacomo Devoto" in AA.VV., Biografie e bibliografie degli Accademici Lincei, Roma, Acc. dei Lincei, 1976, pp. 891–892.
- Luigi Heilmann, Ricordando Giacomo Devoto (1897-1974), in «Atti dell'Accademia delle Scienze dell'Istituto di Bologna. Rendiconti», LXIII/2 (1974-1975), pp. 279–301