Gándaras de Budiño

Gándaras de Budiño
Tipo	Zona de especial conservación; espazo natural protexido; Zonas de especial protección dos valores naturais
Localización
División administrativa	O Porriño, España, Salceda de Caselas, España e Tui, España
	42°07′N 8°38′O / 42.12, -8.64
Características
Superficie	730,96108 ha
World Database on Protected Areas
Identificador	348888
Área protexida da rede Natura 2000
Identificador	ES1140011
Historia
Data de creación ou fundación	decembro de 2004

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Budiño.

As gándaras de Budiño son un espazo natural declarado zona especial de conservación (ZEC) que está formado por un conxunto de lagoas, balseiros e regatos no curso do río Louro nos concellos do Porriño, Salceda de Caselas e Tui, preto da vila do Porriño. É unha das maiores extensión de lagoas e outras augas continentais de Galiza.

Están declaradas ben de interese cultural grazas aos xacementos arqueolóxicos acheulenses.^[1]

Xeografía e xeoloxía

Esta zona húmida formouse coa colmatación de antigas lagoas que se converteron en zonas pantanosas. O terreo afundiuse debido á aparición de varias fracturas tectónicas; a bacía encheuse con sedimentos da inundación do río Miño, que deixou gravas e areas. Polo leste, o río Louro serpea entre dous conxuntos graníticos, o Penedo Corucho e o Faro de Budiño, este último recuberto de grandes cristais de cuarzo. Polo oeste érguese a Serra do Galiñeiro, con máis de 700 m de altitude.

Patrimonio

Patrimonio arqueolóxico

Nas Gándaras de Budiño atopouse unha estación do Paleolítico inferior en 1961. Descubriunas o francés Henri Noon, realizando unhas investigacións xeomorfolóxicas, e Emiliano Aguirre investigouna en 1963. Henri Noon publicou en 1966 investigacións detallando como ese asentamento tiña referencias estratigráficas detalladas.

Existen cinco niveis arqueolóxicos. No quinto no que se atoparon útiles e clasificaronse como achelenses ou camposanquienses que corresponden a un depósito do Plistoceno medio.^[2]^[3] Os materiais utilizados para a fabricación dos útiles foron o cuarzo e a cuarcita (nunha proporción mínima o cristal de rocha), téndose destinado cada tipo de cuarzo a un útil distinto. Técnicas de datación con carbono 14 indican unha idade deses restos de entre 182-28.7 mil anos. A estratigrafía corresponde ao Würm I local, que equivale aos Würm I e II europeos.

Notas

↑ Consello da cultura, eds. (22/2/2007). "As gándaras de Budiño, no Porriño, supoñen un humidal único no que se mesturan valores naturais e históricos". Santiago de Compostela.
↑ Mendez-Quintas, Eduardo (25/10/2007-10-25). "El yacimiento achelense de As Gándaras de Budiño: la industria en facies fluviales". Complutum 18.
↑ Arturo de Lombera Hermida, Xosé Pedro Rodríguez Álvarez (coord. por Eudald Carbonell, José María Bermúdez de Castro, Juan Luis Arsuaga; Robert Sala Ramos (aut.)) (2014). "Los cazadores recolectores del Pleistoceno y del Holoceno en Iberia y el Estrecho de Gibraltar: Estado actual del conocimiento del registro arqueológico" (en español): 15–18. ISBN 978-84-92681-85-3.

Véxase tamén

Outros artigos

Monte Aloia

[consellocul_2007-1] Consello da cultura, eds. (22/2/2007). "As gándaras de Budiño, no Porriño, supoñen un humidal único no que se mesturan valores naturais e históricos". Santiago de Compostela.

[mendezquintas-2] Mendez-Quintas, Eduardo (25/10/2007-10-25). "El yacimiento achelense de As Gándaras de Budiño: la industria en facies fluviales". Complutum 18.

[3] Arturo de Lombera Hermida, Xosé Pedro Rodríguez Álvarez (coord. por Eudald Carbonell, José María Bermúdez de Castro, Juan Luis Arsuaga; Robert Sala Ramos (aut.)) (2014). "Los cazadores recolectores del Pleistoceno y del Holoceno en Iberia y el Estrecho de Gibraltar: Estado actual del conocimiento del registro arqueológico" (en español): 15–18. ISBN 978-84-92681-85-3.

[1]

[2]

[3]