Castelo da Frouxeira

Castelo da Frouxeira
	Ben de Interese Cultural
Concello	Foz
Provincia	Lugo
Comunidade; autónoma	Galicia
Coordenadas	43°32′13″N 7°21′20″O / 43.53691111, -7.35542778Coordenadas: 43°32′13″N 7°21′20″O / 43.53691111, -7.35542778
Estilo arquitectónico
Estilo orixinal	? (século IX)
Estilo actual	?
Estado actual	En ruínas
Véxase tamén
	Castelos de Galicia
	[ editar datos en Wikidata ]

O castelo da Frouxeira ou Frouseira^[1] foi unha fortificación situada na parroquia de Santa Cilla do Valadouro (concello de Foz), no pico da Frouxeira, a case cincocentos metros sobre o nivel do mar. As súas ruínas están declaradas Ben de Interese Cultural.

HistoriaEditar

A fortaleza da Frouxeira pertenceu á mitra mindoniense e probablemente foi un dos bens que Pardo de Cela recibiu como dote de voda ao casar con Isabel de Castro, sobriña do bispo Henrique de Castro, e filla do conde de Lemos. Na Frouxeira, desde principios do 1481 e ata case a súa morte, en decembro do 1483, Pero Pardo defendeuse bravamente contra as tropas dos Reis Católicos, capitaneadas por Luis de Mudarra e comandadas por Fernando de Acuña, quen dixo ao ano e medio de estar en Galiza que harto tenía que hacer porque tenía cercado a Pedro Pardo en Peña Frouseira. Sábese ademais, por testemuño de Luis de Mudarra, que morreu moita xente no cerco. A verdade é que A Frouxeira, pola súa situación xeográfica, é practicamente inexpugnable e de aí que as tropas castelás non fosen capaces de conquistala e derrotar a Pardo de Cela, polo que os dirixentes urdiron a trama da traizón e, unha vez traizoada, non deixasen pedra sobre pedra; soamente quedan aqueles restos que nin o tempo nunca será capaz de borrar. Por un romance sábese o nome do traidor, Roi Cofano do Valedouro:

Destes fora Capitán
o Cofano do Valedouro
Que aínda que fora un mouro
Non me deran mais afán.

Estes dous feitos, a defensa e a traizón, aniñaron e mancaron no corazón do pobo e deron pé a que poetas, bardos e rapsodos os fosen cantando e recitando por feiras e mercados. Sábese tamén que nada máis ser degolado o Mariscal, escribiuse un "cantar", ou chamado tamén "pranto" da Frouxeira, no que xa se mitifica a punta rochosa debido a esa loita rexa que fixeron nela O Mariscal e os seus criados:

A min chaman toda Mira
Señora do gran tesouro,
Por estrela esclarecida,
xago neste Valedouro.

Onde a Frouxeira pasa a ser "admirada, estrela clara e señora do gran tesouro" por todos. E a seguir, o cantar recolle a traizón:

De min a triste Frouseyra
Que por treyçon foy vendida
Derribada na ribeyra
Ca jamais se veo vencida.

Isto é, xa entón se deron conta os poetas que a pesar de ser destruída e derribada "jamais se veo vencida"; a Frouxeira dende entón pasou a ser un símbolo.