Aspergillus nidulans
| Aspergillus nidulans | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 A. nidulans con esporas verdes de tipo silvestre, crecidas en condicións de laboratorio. | |||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||
|
Emericella nidulans | |||||||||||||||||
Aspergillus nidulans (tamén chamado Emericella nidulans cando nos referimos á súa forma sexual ou teleomorfo) é unha especie de fungos filamentosos do filo Ascomycota. Foi un importante organismo modelo para o estudo da célula eucariota[1] desde hai 50 anos,[2] que se utilizou nunha ampla variedade de investigacións sobre recombinación xenética, reparación do ADN, mutación, control do ciclo celular, tubulina, cromatina, nucleocinese, patoxénese, metabolismo,[3] e evolución experimental.[4] É unha das poucas especies do seu xénero que pode formar esporas sexuais por meiose, permitindo o cruzamento de cepas no laboratorio. A. nidulans é un fungo homotálico, o que significa que pode autofertilizarse e formar corpos frutíferos en ausencia dun compañeiro de apareamento, pero a reprodución sexual heterotálica tamén é posible. Ten hifas septadas que forman un micelio branco e unha colonia de textura laúda. A cor verde das colonias de tipo silvestre ou salvaxe débese á pigmentación das esporas, pero mutacións na ruta da pigmentación poden producir esporas doutras cores.
Xenoma
editarO xenoma de A. nidulans secuenciouse nunha colaboración entre Monsanto e o Broad Institute.[5] Unha secuencia cunha cobertura de 13× publicouse en marzo de 2003;[5] a análise do xenoma anotado publicouse en Nature en decembro de 2005.[6] Ten un tamaño de 30 millóns de pares de bases e predise que contén uns 9.500 xenes codificantes de proteínas distribuídos en oito cromosomas.
Recentemente, illáronse varias proteases similares ás caspases de mostras de A. nidulans coas cales se induciu a morte celular programada. Descubrimentos como estes teñen un papel clave na determinación da conservación evolutiva da mitocondria na célula eucariota, e no seu papel como antiga alfaproteobacteria.[7][8]
Reprodución sexual
editarA reprodución sexual ocorre de dous xeitos fundamentalmente diferentes. Un é o cruzamento ou sexo heterotálico, no cal dous individuos distintos contribúen cos seus núcleos, e o outro é por sexo homotálico ou autofertilización, na cal os núcleos derivan do mesmo individuo. A autofertilización en A. nidulans supón a activación das mesmas vías de apareamento características do sexo do cruzamento heterotálico, pero nun só individuo.[9] A fusión de núcleos haploides ocorre en estruturas reprodutoras chamadas cleistotecios, nos cales o cigoto diploide sofre divisións meióticas para dar lugar a ascósporas haploides.
Uso en investigación farmacéutica
editarA anidulafunxina[10] é un fármaco antifúnxico semisintético lipopeptídico da subclase da equinocandina B, derivado dun produto de fermentación de A. nidulans var. echinulatus cepa A 32204, descuberto en Alemaña en 1974;[11] as equinocandinas desestabilizan a parede celular fúnxica inhibindo a síntese dun compoñente integral chamado glicano, pola inhibición non-competitiva do encima 1,3-β glicano sintase.[12][13]
Notas
editar- ↑ Osmani SA, Mirabito PM (2004). "The early impact of genetics on our understanding of cell cycle regulation in Aspergillus nidulans". Fungal Genet Biol 41 (4): 401–10. PMID 14998523. doi:10.1016/j.fgb.2003.11.009.
- ↑ Martinelli, S. D.; J. R. Kinghorn (1994). Aspergillus: 50 years on. Elsevier. ISBN 978-0-444-81762-4.
- ↑ Nierman WC, May G, Kim HS, Anderson MJ, Chen D, Denning DW (2005). "What the Aspergillus genomes have told us". Med Mycol. 43. Suppl 1 (s1): S3–5. PMID 16110785. doi:10.1080/13693780400029049.
- ↑ Schoustra SE, Slakhorst, M, Debets, AJM, Hoekstra, RF (2005). "Comparing artificial and natural selection in rate of adaptation to genetic stress in Aspergillus nidulans". J Evol Biol 18 (4): 771–778. PMID 16033548. doi:10.1111/j.1420-9101.2005.00934.x.
- ↑ 5,0 5,1 "Aspergillus nidulans Project Information". Broad Institute. Consultado o 2011-01-28.
- ↑ Galagan JE; et al. (2005). "Sequencing of Aspergillus nidulans and comparative analysis with A. fumigatus and A. oryzae". Nature 438 (7071): 1105–15. Bibcode:2005Natur.438.1105G. PMID 16372000. doi:10.1038/nature04341.
- ↑ Gonçalves AP, Heller J, Daskalov A, Videira A, Glass NL. Regulated Forms of Cell Death in Fungi. Front Microbiol. 21 de setembro de 2017;8:1837. doi: 10.3389/fmicb.2017.01837. PMID 28983298; PMCID: PMC5613156.
- ↑ de Castro Pimentel Figueiredo B, de Castro PA, Dinamarco TM, Goldman MH, Goldman GH. The Aspergillus nidulans nucA(EndoG) homologue is not involved in cell death. Eukaryot Cell. 2011 febreiro;10(2):276-83. doi: 10.1128/EC.00224-10. Epub 3 de decembro de 2010. PMID 21131437; PMCID: PMC3067401.
- ↑ Paoletti M, Seymour FA, Alcocer MJ, Kaur N, Calvo AM, Archer DB, Dyer PS (August 2007). "Mating type and the genetic basis of self-fertility in the model fungus Aspergillus nidulans". Curr. Biol. 17 (16): 1384–9. PMID 17669651. doi:10.1016/j.cub.2007.07.012.
- ↑ "Anidulafungin EMA Europa" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 19 de xuño de 2018.
- ↑ Nyfeler R, Keller-Schierlein W (1974). "Metabolites of microorganisms. 143. Echinocandin B, a novel polypeptide-antibiotic from Aspergillus nidulans var. echinulatus: isolation and structural components". Helv Chim Acta 57 (8): 2459–2477. PMID 4613708. doi:10.1002/hlca.19740570818.
- ↑ Morris MI, Villmann M (setembro de 2006). "Echinocandins in the management of invasive fungal infections, part 1". Am J Health Syst Pharm 63 (18): 1693–703. PMID 16960253. doi:10.2146/ajhp050464.p1.
- ↑ Morris MI, Villmann M (outubro de 2006). "Echinocandins in the management of invasive fungal infections, Part 2". Am J Health Syst Pharm 63 (19): 1813–20. PMID 16990627. doi:10.2146/ajhp050464.p2.
Véxase tamén
editarLigazóns externas
editar- Xenoma de Aspergillus nidulans
- CADRE
- Fungal Genetics Stock Center Arquivado 01 de outubro de 2006 en Wayback Machine.