Economía de Montenegro

Durante a época baixo dominio iugoslavo, Montenegro experimentou unha rápida urbanización e industrialización baseada na industria de xeración eléctrica, na industria mineira do (metal, aluminio e carbón), na industria forestal e na industria téxtil. A isto sumouse posteriormente a produción de tabaco e o turismo, este último principalmente durante fináis dos anos 80.

Economía de Montenegro
Moeda	Euro
Organizacións comerciais de que fai parte	OMC, CEFTA, OSCE
Datos estatísticos
PIB	7 288 millóns (2012)
Posición do PIB	157ª no mundo
Crecemento do PIB	0,2% (2012)
PIB per cápita	11 700 (2012)
PIB por sector	agricultura 0,8%, industria 11,3%, comercio e servizos 87,9% (2011)
Inflación	3% (2011)
Poboación abaixo da limiar de pobreza	dato non dispoñíbel
Total da forza de traballo	251.300 (2011)
Forza de traballo por sector	agricultura 6,3%, industria 20,9%, comercio e servizos 72,8% (2011)
Desemprego	11,5%% (2011)
Industrias	{{{Industrias}}}
Parcerías comerciais
Exportacións	US$640 millóns (2011)
Produtos de exportación
Principais mercados	Serbia 17,5%, Hungría 16,9%, Croacia 10,1% (2011)
Importacións	US$ 2 500 millóns (2011)
Principais produtos importados
Principais mercados	Serbia 28,4%, Grecia 7,9%, Bosnia e Hercegovina 7,6% (2011) (2011)
Finanzas públicas
Débeda externa	1,2 mil millóns (2011)
Ingresos	dato non dispoñible
Gastos	dato non dispoñible

Banco Nacional de Montenegro en Podgorica.

Co crebe da antiga Iugoslavia, Montenegro perdeu gran parte do seu mercado. O progreso económico detívose do mesmo xeito que o programa de privatizacións, durante 1989. En maio de 1992, as sancións impostas pola ONU produto das Guerras Iugoslavas agravaron a crise converténdoa na peor desde a segunda guerra mundial. En 1993, dous terzos da poboación montenegrina estaba baixo a liña da pobreza e a comezos de 1994 o país acadou a segunda máis alta inflación na historia, superior ao 3 millóns por cento. Estímase na actualidade que as perdas xeradas polo embargo durante eses anos equivalen a 6.390 millóns de dólares.

Debido á súa favorable localización xeográfica xunto ao mar Adriático e conectado con Albania a través do lago Skadar, Montenegro converteuse nun centro de contrabando. Posto que a totalidade da produción industrial montenegrina detívose, a principal actividade económica da república foi o contrabando de bens materiais, especialmente petróleo e tabaco. Soamente en 1997, a economía de Montenegro logrou estabilizarse: o marco alemán foi introducido como moeda oficial para evitar a inflación e o goberno montenegrino esixiu máis autonomía para as súas políticas económicas as que serían establecidas coa formación da Unión de Serbia e Montenegro en 2002. Desde ese momento, o goberno de Montenegro estableceu fortes políticas para a melloría da economía, especialmente axilizando o proceso de privatizacións, introducindo o IVE e o euro coma moeda oficial (malia que o país non é membro oficial da Eurozona)

Na actualidade, Montenegro é un dos países máis pobres do continente cun PIB de 3.800 dólares, pero durante os últimos anos producíronse importantes melloras. Apenas o 12,2% da poboación está baixo a liña da pobreza e a cesantía caeu do 27,7% de 2005 ao 16,4% en xullo de 2006, mentres a inflación mantense preto do 3%. O principal produto do país é o aluminio que é exportado a través de Suíza, destino do 83,9% das exportacións totais. As importacións, en tanto, cuadruplican o valor das exportacións e proveñen principalmente de Grecia, Italia, Alemaña e Bosnia e Hercegovina.