Alberto Martínez Tíscar

avogado e político galego

Alberto Martínez Tíscar, nado en Pontevedra cara a 1895 e finado en Bueu o 6 de setembro de 1936, foi un avogado e político galego.

Infotaula de personaAlberto Martínez Tíscar
Biografía
Nacementodécada de 1890 Editar o valor em Wikidata
Pontevedra, España Editar o valor em Wikidata
Morte6 de setembro de 1936 Editar o valor em Wikidata (31/41 anos)
Bueu, España Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
EducaciónUniversidade de Madrid Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónavogado , político Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua castelá Editar o valor em Wikidata

Traxectoria editar

Estudou Dereito na Universidade Central de Madrid.[1] Foi oficial da Deputación de Pontevedra e secretario da Xunta provincial de Beneficencia de Pontevedra. Foi elixido concelleiro monárquico de Pontevedra en 1931, evolucionou cara ao centrismo de Manuel Portela Valladares o que fixo aparecer rumores sobre a súa pertenza á masonería. Co golpe de Estado do 18 de xullo de 1936 foi detido a noite do 6 de setembro de 1936 na súa casa do Covelo (Samieira) por un grupo de gardas civís, falanxistas e cívicos, acusado de prestar axuda á esquerda nas eleccións de febreiro. Conducido a Pontevedra, foi introducido nunha camioneta con outros detidos; logo de ser torturados, foron paseados ás aforas de Bueu e fondeados no mar. O seu cadáver apareceu corenta días despois na beira do mar en P. do Muíño (Beluso). Ao día seguinte da súa desaparición, a familia obrigou os fillos a ir ao Instituto vestidos de falanxistas.[2]

Anos despois un seu irmán falanxista denunciou os feitos, e abriuse unha causa na que eran acusados o comandante da Garda Civil Joaquín Velarde, o gobernador civil Ricardo Macarrón Piudo e o deputado de Renovación Española e xefe da Garda Cívica Víctor Lis Quibén; entre os participantes directos na detención e feitos posteriores, noméanse varios falanxistas de Lalín e Vilaboa, ademais dos cívicos pontevedreses Borrajo, Mirón “O Cheira”, José Estévez “O Raña” e Avelino Fraga “O Chalán”. A causa foi sobresida.

Vida persoal editar

Casou coa mestra Vicenta Hevia Marinas, irmá de Remigio Hevia Marinas, en 1919,[3] e foi pai de Vicente Martínez Hevia, que chegou a xeneral durante a ditadura franquista.

Notas editar

  1. El Progreso, 26-9-1914, p. 2.
  2. Jabois, M. (25 de outubro de 2009). "Aquí tuteamos a todo cristo". Diario de Pontevedra. 
  3. El Progreso, 24-5-1919, p. 2.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Ligazóns externas editar