Alavivo
Alavivo (en latín: Alavivus) morto polo 376/377, foi un líder tervingo durante a entrada do seu pobo no Imperio Romano. As súas orixes son incertas. Aparece por primeira vez no 376, cando dirixiu as negociacións co emperador Valente (reinado 364–378) para que o seu pobo fose asentado nos dominios imperiais. En terras romanas, os tervingos sufriron moitas probas debido ao mal trato aos funcionarios romanos. Alavivo e Fritixerno foron invitados a unha festa de reconciliación en Marcianópolis polo xeneral Lupicino, pero debido aos disturbios provocados por algúns godos famentos, Alavivo for asasinado ou encarcerado e Fritixerno escapara por pouco.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | século IV  |
| Morte | 376 Marcianópolis, Bulgaria |
Chieftain of the Tervingi (en)  | |
| 376 – 376 ← Atanarico – Fritixerno → | |
| Actividade | |
| Ocupación | monarca |
| Descrito pola fonte | Paulys Realenzyklopädie der klassischen Altertumswissenschaft |
Contexto
editarA finais da década do 360, os tervingos sufriron a peor parte da guerra civil. O rei (reiks) Fritixerno xurdira como un rival do xuíz Atanarico, e era partidario da política prorromana e procristiá, xa que, segundo o historiador Sozómeno, era cristián e, polo tanto, opuxérase á persecución desatada contra os cristiáns levada a cabo por Atanarico.[1] A mediados da década de 370, as invasións dos hunos provocaran unha forte presión sobre os tervingos[2] e obrigando, tamén aos grutungos, outra póla dos godos, a se desprazaren á fronteira tervinga.[3]
Malia a ser derrotado na guerra civil contra Fritixerno, Atanarico seguía a se-lo xuís dos tervingos e reunira un exército para enfrontar aos invasores hunos. Aproveitando a circunstancia, Fritixerno, negouse a enviarlle reforzos,[3] o que provocou a derrota das forzas de Atanarico que se viron obrigadas a se retiraren a Caucalandia.[4]
Traxectoria
editar
As orixes de Alavivo son incertas. García Moreno suxeriu, a través da onomástica do seu nome, que estaba relacionado coa dinastía Baltinga, quizais como parente próximo de Atanarico,[5] mentres que Wolfram o consideraba o pai do futuro rei Alarico (reinado 395–410).[6] Aparece por primeira vez no verán de 376, cando Fritixerno convencera a moitos dos seguidores de Atanarico para que o abandonasen e despois convenceu aos tervingos para pedir axuda aos romanos. Así, Alavivo aparece citado como o líder das negociacións que seguiron, posiblemente debido ao seu maior status aristocrático.[4] O historiador romano Amiano Marcelino, ao mencionalo, defíneo como un duque.[7][5] Herwig Wolfram considera que, a pesar de non aparecer como tal, era certamente un rei.[8]
Alavivo e Fritixerno obtiveron o permiso do emperador Valente, quen anos antes axudara a Fritixerno na guerra civil tervinga,[9] para establecérense no imperio[10][11] como dediticios ("suplicantes" ou "rendidos"),[a] pero non antes de asegurarse de que o seu pobo se convertería plenamente ao cristianismo ariano antes de cruza-lo Danubio.[11] Segundo a resposta de Valente, que por aquel entón estaba estacionado en Antioquía, podíanse asentar en Moesia Secunda e Dacia Ripense e recibirían axuda romana durante a súa migración a través do río e antes de ser autosuficientes e capaces de subsistir. Debido a que estaba en guerra co Imperio sasánida, Valente esperaba poder recrutar á maioría dos tervingos como soldados para fortificar as cidades de Oriente,[15] e tamén se esperaba que o resto fosen asentados como agricultores e despois pagasen impostos.[16]
O plan, con todo, foi frustrado. Os emigrantes cruzaron preto de Durostorum (actual Silistra, Bulgaria)[17] e o seu número superou moito a cantidade prevista,[b] facendo que as subministracións recollidas fosen moi insuficientes (DeVries suxire subministracións para 50.000 persoas),[19] unha situación agravada pola atraso de case dous meses para a chegada da resposta imperial dende Oriente. Ademais, aproveitando a fame resultante que sentían os acabados de chegar, os oficiais romanos Lupicino e Máximo gañaron moitos cartos trocando pequenas cantidades de comida e carne de cans por rapaces tervingos para seren escravizados e vendidos en Roma;[15] mesmo incluídos os de orixe nobre.[22]
Como unha forma de controlar os inquietos continxentes tervingos, Lupicino ordenou que as tropas de Tracia fosen dirixidas para escoltar aos inmigrantes a un campamento nos arredores de Marcianopolis.[23] Nesa cidade, probablemente no outono do 376[24] ou no inverno do 376/377,[25] Lupicino convocou a Fritixerno e Alavivo a unha festa de reconciliación.[c] Durante a reunión un grupo de tervingos famentos atacaron as inmediacións do asentamento, o que foi interpretado polos romanos como un intento de revolta polo que Lupicino e Máximo ordenaron aos seus homes que matasen os gardas dos xefes tervingos. Segundo Xordanes, no medio da confusión, Alavivo foi asasinado mentres Fritixerno conseguiu escapar;[28] porén, para Amiano Marcelino, Alavivo foi feito prisioneiro e Fritixerno conseguiu convencer a Lupicino de que o deixase marchar coa pretensión de poder calmar o seu pobo.[29][30]
Notas
editar- ↑ Para Herwig Wolfram e outros historiadores, a declaración de Amiano Marcelino baséase nun acordo establecido polo emperador Constancio II (reinado 337–361) cos sármatas limítrofes co 359. Polo que describe Marcelino, Wolfram conclúe que a dedicatoria (latín: deditio , literalmente "rendición" e "capitulación") implicaba o desarme, a recepción da categoría de colonos, o asentamento en áreas establecidas polo emperador e o recrutamento ilimitado.[12] O historiador Ian Hughs, pola súa banda, descartou a posibilidade de que fosen admitidos como agasallos xa que o acordo establecido non fai mención á cuestión do desarme.[13] Wolfram deduce que, aínda que o Imperio Romano non tiña unha estrutura na rexión de Tracia capaz de abranguer a tódolos individuos como colonos, o desarme foi certamente considerado, aínda que as autoridades romanas locais non puideron obrigar aos emigrantes a facelo.[14]
- ↑ Non hai consenso na literatura sobre o número de individuos que terían cruzado a fronteira romana nesa época, con estimacións que varían considerablemente. Michael Frassetto estima 80.000 individuos,[18] mentres Kelly DeVries e Ana Martos Rubio estiman 200.000 baseándose no relato de Eunapio.[19][20] Peter Heather, con todo, suxeriu 50.000 persoas que posiblemente viaxaron en preto de 2.000 carros e estimou que 10.000 deles eran combatentes.[21]
- ↑ Thomas S. Burns suxeriu que, a pesar do feito de que Atanarico aínda estaba vivo en Caucalandia, Alavivo fora nomeado xuíz dos tervingos no momento da migración a través do Danubio e presumiblemente mantivo esa posición ata os acontecementos de Marcianopolis.[26] Independentemente, no relato de Amiano Marcelino sobre a festa de Lupicino, tanto Fritixerno como Alavivo descríbense como reis (latín: reges)[27]
- Referencias
- ↑ Frassetto (2013), p. 262.
- ↑ Curran (1998), p. 500.
- ↑ 3,0 3,1 Hughs (2013), p. 149.
- ↑ 4,0 4,1 Wolfram (1990), p. 72.
- ↑ 5,0 5,1 García Moreno (2007), p. 344.
- ↑ Wolfram (1997), p. 90.
- ↑ Christensen (2002), p. 221.
- ↑ Wolfram (1990), p. 96.
- ↑ Frassetto (2013), p. 46.
- ↑ Curran (1998), p. 95.
- ↑ 11,0 11,1 Heather (2005), pp. 152-153.
- ↑ Wolfram (1990), p. 118.
- ↑ Hughs (2013), p. 153.
- ↑ Wolfram (1990), pp. 118-119.
- ↑ 15,0 15,1 Hughs (2013), pp. 153-154.
- ↑ Frassetto (2013), p. 263.
- ↑ Wolfram (1990), pp. 119-120.
- ↑ Frassetto (2013), pp. 262-263.
- ↑ 19,0 19,1 DeVries (2007), p. 4.
- ↑ Rubio (2011), p. 107.
- ↑ Heather (2005), p. 145.
- ↑ Wolfram (1990), p. 119.
- ↑ Hughs (2013), p. 154.
- ↑ Burns (1994), p. 26.
- ↑ Heather (2005), p. 164.
- ↑ Burns (1991), p. 166.
- ↑ Christensen (2002), p. 222.
- ↑ Martindale (1971), p. 374.
- ↑ Lenski (2002), p. 328.
- ↑ Curran (1998), p. 98.
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Burns, Thomas S. (1991). A History of the Ostrogoths (en inglés). Bloomington e Indianópolis: Indiana University Press. ISBN 0253206006.
- Burns, Thomas S. (1994). Barbarians Within the Gates of Rome: A Study of Roman Military Policy and the Barbarians, Ca. 375-425 A.D. (en inglés). Bloomington, Indiana: Indiana University Press. ISBN 0253312884.
- Christensen, Arne Søby (2002). Cassiodorus, Jordanes and the History of the Goths: Studies in a Migration Myth (en inglés). Copenhague: Museum Tusculanum Press. ISBN 8772897104.
- Curran, John; Cameron, Averil, eds. (1998). The Cambridge Ancient History. Volume XIII. The Late Empire, A.D. 337—425 (en inglés). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-30200-5.
- DeVries, Kelly; Smith,, Robert Douglas (2007). Medieval Weapons: An Illustrated History of Their Impact (en inglés). Santa Barbara, California: ABC-CLIO. ISBN 1851095268.
- Frassetto, Michael (2013). Early Medieval World, The: From the Fall of Rome to the Time of Charlemagne (en inglés). Santa Barbara, California: ABC-CLIO. ISBN 1598849964.
- Heather, Peter (2005). The Fall of the Roman Empire: A New History (en inglés). Londres: Macmillan. ISBN 0-333-98914-7.
- Hughs, Ian (2013). Imperial Brothers: Valentinian, Valens and the Disaster at Adrianople (en inglés). Barnsley: Pen and Sword. ISBN 1848844174.
- Lenski, Noel Emmanuel (2002). Failure of Empire: Valens and the Roman State in the Fourth Century A.D. (en inglés). Berkeley e Os Ánxeles: California University Press. ISBN 978-0-520-23332-4.
- Martindale, J. R.; Jones, Arnold Hugh Martin; Morris, John (1971). The prosopography of the later Roman Empire - Vol. I AD 260-395 (en inglés). Cambridge e Nova York: Cambridge University Press. ISBN 0521 07233 6.
- García Moreno, Luis A. (2007). "Prosopography and Onomastics: the Case of the Goths". En Keats-Rohan, K. S. B. Prosopography Approaches and Applications: A Handbook (en inglés). Oxford: Linacre College, Universidade de Oxford. ISBN 1900934124.
- Rubio, Ana Martos (2011). Breve historia de Atila y los hunos (en castelán). Madrid: Ediciones Nowtilus. ISBN 9788499670164.
- Wolfram, Herwig (1990). History of the Goths (en inglés). Berkeley, Os Ánxeles e Londres: University of California Press. ISBN 9780520069831.
- Wolfram, Herwig (1997). The Roman Empire and Its Germanic Peoples (en inglés). Berkeley, Os Ánxeles e Londres: University of California Press. ISBN 0520085116.