Teobaldo II de Blois

Teobaldo II de Blois
Nacemento	c. 983 e 995
Falecemento	11 de xullo de 1004
Ocupación	aristócrata
Pai	Odón I de Blois
Nai	Berta de Borgoña
Irmáns	Odo II de Blois
Na rede
	[ editar datos en Wikidata ]
	v; c; e;

Theobaldo II de Blois, nado en 979 ou 981 e finado o 11 de xullo de 1004, foi conde de Blois, de Chartres, de Châteaudun, de Tours, de Provins e de Reims.

TraxectoriaEditar

OrixesEditar

Era fillo do conde de Blois, Chartres, Tours, Châteaudun, Provins, Reims, Meaux e Troyes, Eudes I de Blois e Berta de Borgoña, filla do rei de Arlés ou Borgoña Conrado III de Borgoña o Pacífico.

BiografíaEditar

Brasón orixinal dos condes de Blois

En 996, tras a morte do seu pai, sucedeuno nos títulos e goberno dos territorios dos condados, agás nos condados de Meaux e Troyes que volveron á casa de Vermandois.

No mesmo ano a súa nai Berta, que estivera tolamente namorada do rei de Francia Roberto II^[1], que quería casar con ela, non obtivo o permiso nin do papa Gregorio V nin do rei Hugo Capeto, o pai de Roberto, xa que eran curmáns de terceiro grao.

Tamén en 996, á morte de Hugo Capeto, Roberto converteuse en rei de Francia e uns meses despois casou coa súa segunda muller, a súa curmá Berta, conseguindo así a sucesión do ducado de Borgoña, a pesar da oposición do Papa. Isto provocou que, en 997, o Papa lle impuxese sete anos de penitencia e o ameazase coa excomuñón (que impuxo) aos dous cónxuxes. Tamén puño en interdito ao rei de Francia, se non se separaban.

Teobaldo II, en 1004, faleceu con pouco máis de 20 anos sen deixar herdeiros, xa que, ao parecer, abrazara a vida eclesiástica, e foi sucedido polo seu irmán máis novo Eudes II de Blois.

NotasEditar

↑ En decembro de 987, seu pai Hugo Capeto asociárao ao trono e coroárao, polo cal, á súa morte, a sucesión de Roberto II de Francia podería ter contestación.

Véxase taménEditar

BibliografíaEditar

Louis Halphen, "La Francia dell'XI secolo", cap. XXIV, vol. II, 1999

Ligazóns externasEditar

[1] En decembro de 987, seu pai Hugo Capeto asociárao ao trono e coroárao, polo cal, á súa morte, a sucesión de Roberto II de Francia podería ter contestación.

[1]