Wikipedia

Ruth Brown

Ruth Alston Brown (de solteira Weston), nada en Portsmouth, Virxinia, o 12 de xaneiro de 1928[1][2][3] e finada en Henderson, Nevada, o 17 de novembro de 2006, foi unha cantante, compositora e actriz estadounidense, ás veces coñecida como a "Raíña do R&B". Destacou por achegar un estilo de música pop á música rhythm and blues nunha serie de cancións de éxito para Atlantic Records na década de 1950, como "So Long", "Teardrops from My Eyes" e "(Mama) He Treats Your Daughter Mean".[4] Por estas contribucións, Atlantic pasou a ser coñecida como "a casa que construíu Ruth"[5][6] (en alusión ao alcume popular do Old Yankee Stadium).[7] Brown foi incluída en 1993 no Salón da Fama do Rock and Roll.

Infotaula de personaRuth Brown

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento(en) Ruth Alston Weston Editar o valor em Wikidata
12 de xaneiro de 1928 Editar o valor em Wikidata
Portsmouth, Estados Unidos de América (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Morte17 de novembro de 2006 Editar o valor em Wikidata (78 anos)
Las Vegas, Estados Unidos de América Editar o valor em Wikidata
Causa da morteMorte natural Editar o valor em Wikidata (Infarto agudo de miocardio e Ictus Editar o valor em Wikidata)
Datos persoais
País de nacionalidadeEstados Unidos de América Editar o valor em Wikidata
Grupo étnicoAfroamericano Editar o valor em Wikidata
EducaciónI. C. Norcom High School (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Actividade
Campo de traballoFilme, Televisión, teatro e música Editar o valor em Wikidata
Ocupacióncantante , actriz , compositora de cancións Editar o valor em Wikidata
Período de actividade1949 Editar o valor em Wikidata -
Xénero artísticoBlues e Rhythm and blues Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua inglesa Editar o valor em Wikidata
InstrumentoTrompeta e voz Editar o valor em Wikidata
Selo discográficoAtlantic Records
Cobblestone (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Premios
Páxina webruthbrown.net Editar o valor em Wikidata
IMDB: nm0114616 Allocine: 9195 Rottentomatoes: celebrity/ruth_brown Allmovie: p9019 IBDB: 33357
Spotify: 4EYVgfZJ8wKXWmIvCx3gOY Last fm: Ruth+Brown Musicbrainz: 948137e5-783e-4386-bd7c-a56c2666d1e2 Songkick: 505864 Discogs: 136013 Allmusic: mn0000806877 WikiTree: Weston-8755 Find a Grave: 16687832 Deezer: 61659 Genius: Ruth-brown Editar o valor em Wikidata

Tras un rexurdimento que comezou a mediados da década de 1970 e que alcanzou o seu máximo na década de 1980, Brown usou a súa influencia para facer presión polos dereitos dos músicos sobre dereitos de autor e contratos; estes esforzos levaron á fundación da Rhythm and Blues Foundation.[8] As súas actuacións no musical de Broadway Black and Blue valeronlle a Brown un premio Tony, e a gravación orixinal do elenco gañou un Grammy.[9][10] Brown recibiu o premio Grammy Lifetime Achievement Award en 2016.[11] En 2017, Brown foi incluída no National Rhythm & Blues Hall of Fame.[12] Foi tía do lendario MC Rakim.

Traxectoria editar

Primeiros anos editar

Nada en Portsmouth, Virxinia, Brown era a máis vella de sete irmáns.[13] Asistiu á I.C. Norcom High School. O pai de Brown era peón e tamén dirixiu o coro da Igrexa Episcopal Metodista Africana de Emmanuel, mais a moza Ruth mostraba máis interese en cantar en concertos e discotecas da USO, rebelándose contra o seu pai.[14] Recibiu inspiración de Sarah Vaughan, Billie Holiday e Dinah Washington.[15]

En 1945, con 17 anos, Brown fuxiu da súa casa en Portsmouth xunto co trompetista Jimmy Brown, co que axiña casou, para cantar en bares e clubs. Despois pasou un mes coa orquestra de Lucky Millinder.[4]

Inicio da carreira editar

Blanche Calloway, irmá de Cab Calloway, tamén líder dun grupo, organizou un concerto para Brown no Crystal Caverns, un club nocturno de Washington, D.C., e axiña se converteu na súa directora. Willis Conover, o futuro disc jockey de Voice of America, viu a súa actuación con Duke Ellington e recomendouna aos xefes de Atlantic Records Ahmet Ertegun e Herb Abramson. Brown non puido facer a audición como estaba previsto por mor dun accidente de tráfico, que acabou nunha estancia de nove meses no hospital. Asinou con Atlantic Records desde a súa cama de hospital.[16]

En 1948, Ertegun e Abramson dirixíronse desde Nova York a Washington para escoitar a Brown cantar. O seu repertorio estaba formado principalmente por baladas populares, mais Ertegun convenceuna para cambiar ao rhythm and blues.[17]

Na súa primeira audición, en 1949, cantou "So Long", que se converteu nun éxito. A este seguiuno "Teardrops from My Eyes" en 1950. Escrito por Rudy Toombs, foi o primeiro grande éxito de Brown. Gravado para Atlantic Records na cidade de Nova York en setembro de 1950 e lanzado en outubro, foi o número un de R&B de Billboard durante once semanas. O éxito valeulle o alcume de "Miss Rhythm", e en poucos meses converteuse na recoñecida raíña do R&B.[18]

Continuou este éxito con "I'll Wait for You" (1951), "I Know" (1951), "5-10-15 Hours" (1953), "(Mama) He Treats Your Daughter Mean" (1953), "Oh What a Dream" (1954),[17] "Mambo Baby" (1954) e "Don't Deceive Me" (1960), algúns dos cales foron acreditados a Ruth Brown e aos Rhythm Makers. Entre 1949 e 1955, os seus discos mantivéronse na lista de R&B durante un total de 149 semanas; ela chegou a conseguir 21 éxitos entre os dez primeiros en total, incluíndo cinco que chegaron ao número un. Brown clasificouse como a número 1 na enquisa de Billboard de 1954 sobre os artistas favoritos de R&B.[19]

Brown actuou en moitos bailes racialmente segregados nos estados do sur, onde realizou numerosas xiras e foi inmensamente popular. Actuou no famoso décimo concerto de Cavalcade of Jazz celebrado no Wrigley Field dos Ánxeles, que foi producido por Leon Hefflin, Sr. o 20 de xuño de 1954. Actuou xunto con The Flairs, Count Basie e a súa orquestra, Lamp Lighters, Louis Jordan and His Tympany Five, Christine Kittrell e a orquestra de Pérez Prado.[20]

O seu primeiro éxito pop chegou con "Lucky Lips", unha canción escrita por Jerry Leiber e Mike Stoller gravada en 1957. O sinxelo alcanzou o número 6 na lista de R&B e o número 25 na lista de pop estadounidense.[21] A continuación en 1958 foi "This Little Girl's Gone Rockin'", escrita por Bobby Darin e Mann Curtis. Alcanzou o número 7 na lista de R&B e o número 24 na lista pop.[22]

Tivo máis éxitos con "I Don't Know" en 1959 e "Don't Deceive Me" en 1960, que tiveron máis éxito nas listas de R&B que nas de pop. En 1965 apareceu como convidada en TV Gospel Time. Durante a década de 1960, Brown desapareceu da vista do público e viviu como ama de casa e nai.

Carreira posterior editar

Volveu á música en 1975 a instancias do cómico Redd Foxx, seguido dunha serie de traballos de interpretacións cómicas. Isto iniciou a súa carreira na televisión, o cinema e o escenario. Tivo un papel recorrente durante a segunda tempada da comedia de situación Hello, Larry como a veciña, Leona Wilson. Interpretou a Motormouth Maybelle Stubbs, unha amigable e decidida promotora de discos e nai de Seaweed e L'il Inez, no filme clásico de culto de John Waters Hairspray. En Broadway, protagonizou producións de Amen Corner e Black and Blue. Esta último valeulle un premio Tony á mellor actriz nun musical en 1989.[23]

A loita de Brown polos dereitos e as regalías dos músicos en 1987 levou á fundación da Rhythm and Blues Foundation en 1988.[24] Foi unha das primeiras gañadoras do Premio Pioneer en 1989.[25] En 1989, lanzou un álbum, Blues and Broadway, que gañou un Grammy á mellor interpretación vocal de jazz feminina.[26] Foi incluída no Salón da Fama do Jazz de Oklahoma en 1992 e no Salón da Fama do Rock and Roll en 1993.[27][28]

Brown gravou e cantou co cantante de rhythm and blues Charles Brown. Tamén fixo unha xira con Bonnie Raitt a finais da década de 1990. A súa autobiografía de 1995, Miss Rhythm,[29] gañou o premio Gleason de xornalismo musical.[24] Tamén apareceu no DVD Road Tested de Bonnie Raitt en 1995, cantando "Never Make Your Move Too Soon".[30] Foi nomeada a outro Grammy na categoría de Blues Tradicional polo seu álbum de 1997, R + B = Ruth Brown. Na miniserie de televisión de 2000 Little Richard, foi interpretada pola cantante Tressa Thomas.

Foi presentadora do programa de radio Blues Stage, transmitido por máis de 200 emisorasa afiliadas á NPR, durante seis anos, a partir de 1989.[31]

Brown aínda estaba de xira aos 78 anos.[16] Completara o traballo de preprodución do filme de Danny Glover, Honeydripper, mais non viviu para velo. Aínda así, a súa gravación de "Things About Comin' My Way" foi publicada postumamente no CD da banda sonora. A súa última entrevista foi en agosto de 2006.[32]

Falecemento editar

Brown faleceu nun hospital da área de Las Vegas o 17 de novembro de 2006, por complicacións tras un ataque cardíaco e un derramo cerebral que sufriu despois de someterse a unha cirurxía o mes anterior. Tiña 78 anos.[33] Está enterrado no Roosevelt Memorial Park, Chesapeake City, Virxinia.[34]

Notas editar

  1. ↑ Dates of birth and death Arquivado 15 de outubro de 2017 en Wayback Machine.. Death-records.mooseroots.com. Consultado o 19 de xaneiro de 2016.
  2. ↑ Profile with dates of birth and death Arquivado 22 de agosto de 2017 en Wayback Machine.. Biography.com. Consultado o 29 de xaneiro de 2016.
  3. ↑ Obituary. Washingtonpost.com. Consultado o 29 de xaneiro de 2016.
  4. ↑ 4,0 4,1 Russell, Tony (1997). The Blues: From Robert Johnson to Robert Cray. Dubai: Carlton Books. p. 96. ISBN 1-85868-255-X. 
  5. ↑ Dahl, Bill. "Ruth Brown: Music Biography, Credits and Discography". AllMusic. Consultado o 18 de marzo de 2013. 
  6. ↑ Gulla, Bob (2008). Icons of R&B and Soul. ABC-CLIO. p. 76. ISBN 9780313340451. Consultado o 7 de setembro de 2015. 
  7. ↑ Miller, Michael (1 de xullo de 2008). "The Complete Idiot's Guide to Music History: From Pre-Historic Africa to Classical Europe to American Popular Music". Penguin. Consultado o 22 de xullo de 2021 – vía Google Books. 
  8. ↑ Heatley, Michael (2007). The Definitive Illustrated Encyclopedia of Rock. Londres: Star Fire. ISBN 978-1-84451-996-5. 
  9. ↑ "Tony Winner and R&B; Pioneer Ruth Brown Dies at Age 78". Broadway.com. 20 de novembro de 2006. 
  10. ↑ "Ruth Brown". Recording Academy Grammy Awards. 
  11. ↑ Mcphate, Tim (15 de maio de 2017). "Special Merit Awards to honor 2016 class". Recording Academy Grammy Awards. 
  12. ↑ "Inductees". National Rhythm & Blues Hall of Fame. Arquivado dende o orixinal o 20 de outubro de 2019. Consultado o 04 de novembro de 2021. 
  13. ↑ Bernstein, Adam (18 de novembro de 2006). "Ruth Brown, 78; R&B Singer Championed Musicians' Rights". The Washington Post. Consultado o 9 de marzo de 2013. 
  14. ↑ "Ruth Brown – Singer, Theater Actress". Arquivado dende o orixinal o 08 de xaneiro de 2019. Consultado o 10 de febreiro de 2019. 
  15. ↑ Bogdanov, et al. All Music Guide to the Blues: The Definitive Guide to the Blues p. 79. Backbeat Books. ISBN 0-87930-736-6.
  16. ↑ 16,0 16,1 "Suzi Quatro's Pioneers of Rock: Ruth Brown". BBC Radio 2. 9 de febreiro de 2012. Consultado o 17 de marzo de 2013. 
  17. ↑ 17,0 17,1 "Show 3 – The Tribal Drum: The Rise of Rhythm and Blues. [Part 1]". 
  18. ↑ Dawson, Jim; Propes, Steve (1992). What Was the First Rock'n'Roll Record. Boston e Londres: Faber & Faber. ISBN 0-571-12939-0. 
  19. ↑ "The Billboard 1954 Disk Jockey Poll: R&B Favorites...Artists" (PDF). Billboard: 96. 13 de novembro de 1954. 
  20. ↑ "Tenth Annual Cavalcade Offering Finest Variety At Wrigley Field June 20", The California Eagle, 2 de xuño de 1954.
  21. ↑ Whitburn, Joel (2004). Top R&B/Hip-Hop Singles: 1942–2004. Record Research. p. 54. 
  22. ↑ Rockin' with Ruth by Ruth Brown. Popular Music, Vol. 5, Continuity and Change (1985), pp. 225–234.
  23. ↑ "Tony Winner and R&B; Pioneer Ruth Brown Dies at Age 78". Broadway.com. Consultado o 22 de xullo de 2021. 
  24. ↑ 24,0 24,1 Selke, Lori (23 de outubro de 2017). "Forebears: Ruth Brown, The Fabulous Miss Rhythm". NPR. 
  25. ↑ Morris, Chris (20 de novembro de 2006). "'Miss Rhythm' Ruth Brown dies". The Hollywood Reporter. 
  26. ↑ Simonson, Robert (20 de novembro de 2006). "Playbill". Playbill.com. 
  27. ↑ "Inductees". Oklahoma Jazz Hall of Fame. Arquivado dende o orixinal o 28 de abril de 2020. Consultado o 20 de maio de 2020. 
  28. ↑ "Ruth Brown". rockhall.com. Rock & Roll Hall of Fame. 1993. Consultado o 20 de maio de 2020. 
  29. ↑ Brown, Ruth; Yule, Andrew (1996). Miss Rhythm.
  30. ↑ Ruhlmann, William (7 de novembro de 1995). "Road Tested – Bonnie Raitt: Songs, Reviews, Credits, Awards". AllMusic. Consultado o 18 de marzo de 2013. 
  31. ↑ "Felix Hernandez". Wbgo.org. Arquivado dende o orixinal o 07 de setembro de 2015. Consultado o 7 de setembro de 2015. 
  32. ↑ Rice, Randy (29 de agosto de 2006). "Interview: Miss Ruth Brown: Better Late, Than Never". broadwayworld.com. Consultado o 20 de agosto de 2013. 
  33. ↑ Notice of death of Ruth Brown, broadwayworld.com; consultado o 17 de xuño de 2014.
  34. ↑ Wilson, Scott (19 de agosto de 2016). Resting Places: The Burial Sites of More Than 14,000 Famous Persons, 3d ed. McFarland. p. 95. ISBN 9781476625997. Consultado o 29 de abril de 2019 – vía Google Books. 

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ruth_Brown&oldid=6652515»