Rosa Chacel

Rosa Chacel
	;
Biografía
Nacemento	(es) Rosa Clotilde Cecilia María del Carmen Chacel y Arimón ; 3 de xuño de 1898 ; Valladolid, España
Morte	27 de xullo de 1994 (96 anos); Madrid, España
Lugar de sepultura	Panteón de Hijos Vallisoletanos Ilustres (en)
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Educación	Real Academia de Belas Artes de San Fernando
Actividade
Campo de traballo	Literatura e tradución
Ocupación	escritora , tradutora , poeta
Xénero artístico	Novela e poesía
Movemento	Las Sinsombrero (en)
Lingua	Lingua castelá, lingua inglesa, lingua checa, lingua eslovaca e lingua alemá
Familia
Cónxuxe	Timoteo Pérez Rubio
Parentes	José Zorrilla (tio-avô (pt) )
	Premios (1993) Medalla de Ouro ao Mérito nas Belas Artes; (1990) Premio Castela e León das Letras; (1989) honorary doctorate of the University of Valladolid (en) ; (1987) Premio Nacional das Letras Españolas; (1976) Premio da Crítica Española; Bolsa de estudos Guggenheim ;

Rosa Chacel Arimón, nada en Valladolid o 3 de xuño de 1898 e finada en Madrid o 27 de xullo de 1994^[1], foi unha prolífica escritora en lingua castelá.

Traxectoria editar

Con 9 anos Chacel foi vivir coa súa avoa materna a Madrid, no barrio de Marabillas que anos despois glosará na súa obra homónima. A súa nai, mestra, duelle a formación elemental na casa, por mor da delicada saúde da nena. Chacel estudou debuxo con Fernanda Francés na Escola de Artes e Oficios da rúa da Palma e na Escola do Fogar e Profesional da Muller e ingresou máis tarde na Escola de Belas Artes de San Fernando, que deixou en 1918. Nese momento comezou a vincularse coa bohemia literaria dos cafés madrileños: Granja del Henar e a Botillería de Pombo, así como co Ateneo de Madrid.

Casou en 1921 co pintor Timoteo Pérez Rubio, con quen tivo un fillo, Carlos. Entre 1922 e 1927 o matrimonio residiu en Italia, grazas a unha bolsa obtida polo seu marido na «Academia de España» de Roma. En 1933 pasará seis meses soa en Berlín, superando a crise creativa creada pola morte da súa nai.

Nestes anos formativos recibiu a influencia de Proust, Joyce, Freud e Nietzsche.^{[Cómpre referencia]} Entra por outra banda no círculo de Ortega y Gasset, e publica na Revista de Occidente dous relatos (Chinina Migone, de 1928, e Juego de las dos esquinas, de 1929) amais do ensaio Esquema de los problemas culturales y prácticos del amor (1931). Escritos seus aparecen tamén en La Gaceta Literaria.

Guerra civil editar

Ao estalar a Guerra Civil Española, Pérez Rubio alístase e Chacel asina o Manifesto dos intelectuais antifascistas, colabora coa prensa republicana e traballa como enfermeira. O agravamento da situación militar fai que se decida o envío ao exterior das obras do Museo do Prado, responsabilidade que se encarga a Pérez Rubio. Chacel e o seu fillo parten a Barcelona, Valencia e máis tarde a Francia, cunha breve estadía en Grecia, onde son hospedados por Nikos Kazantzakis.

Tras a caída da República, reúnese a familia, e trasládase ao Brasil, con breves estadías en Buenos Aires. O seu exilio resulta pouco prolífico no narrativo, mais a situación económica da familia é comprometida.

Regreso a España editar

Reside en Nova York cunha bolsa Guggenheim (1959-1961). A mellora financeira permítelle volver a España, onde permanece até 1963. Unha segunda viaxe de promoción literaria ten lugar en 1970. Instálase definitivamente en España en 1973 cunha bolsa da Fundación March para terminar Barrio de Marabillas, aínda que viaxa periodicamente a Río de Xaneiro, e radicase definitivamente tras a morte de Pérez Rubio en 1977. Esta última etapa é a máis fecunda desde o punto de vista literario.

Obra editar

Novela editar

Estación ida y vuelta (1930)
Teresa (1941).
Memorias de Leticia Valle (1945). Levada ao cinema en 1980 por Miguel Ángel Rivas.
La Sinrazón (1960)
Barrio de Maravillas (1976)
Novelas antes de tiempo (1981)
Acrópolis (1984)
Ciencias naturales (1988)