República Popular de Crimea
A República Popular de Crimea (en tártaro de Crimea: Qırım Halq Cumhuriyeti) foi unha república que existiu dende decembro de 1917 a xaneiro de 1918 na península de Crimea, localizada no sur da actual Ucraína. Esta república foi o primeiro intento no mundo musulmán de establecer un Estado secular (véxase tamén República Democrática de Acerbaixán). Na súa fundación, a República Popular de Crimea era un dos moitos intentos pasaxeiros de crear novos estados despois de que a Revolución rusa de 1917 causara o derrubamento do Imperio ruso.
Qırım Halq Cumhuriyeti (crh) ![]() | |||||
Himno | himno nacional ![]() | ||||
---|---|---|---|---|---|
Localización | |||||
| |||||
Capital | Bajchisarai (pt) ![]() ![]() | ||||
Poboación | |||||
Poboación | 749.800 ![]() | ||||
Lingua oficial | Lingua tártara de Crimea ![]() | ||||
Relixión | Estado laico ![]() | ||||
Xeografía | |||||
Superficie | 26.860 km² ![]() | ||||
Datos históricos | |||||
Creación | 13 de decembro de 1917 ![]() | ||||
Disolución | xaneiro de 1918 ![]() | ||||
Organización política | |||||
Forma de goberno | república República parlamentaria ![]() | ||||
Historia
editarA República Popular de Crimea foi declarada por iniciativa do Qurultay dos tártaros de Crimea, que estipulaba a igualdade de todas as etnias dentro da península; a maioría das persoas que vivían na Crimea do tempo eran rusos (compoñendo un 42 % da poboación da Crimea) ou ucraínos (11 %).[1] Porén os tártaros de Crimea foron durante algún tempo a forza política e cultural dominante sobre a península. Noman Çelebicihan foi o primeiro e único presidente da república.
O Qurultay consistía en 76 delegados, catro dos cales eran mulleres (Efika Gasprinskaya, Anife Bdaninskaya, Ilhan Tohtar e Hatice Avcı). Os delegados eran elixidos de cinco condados: Ialta (24), Akmescit (19), Keffe (16), Kezlev (11), e Orkapi (6).
Os bolxeviques estableceron a RSS da Tavria sobre o territorio de Crimea a principios de 1918 antes de que a zona fose invadida polas forzas da República Popular de Ucraína e do Imperio alemán. Algúns funcionarios do goberno nacional como Cafer Seydahmet Kırımer, que conseguira escapar do terror do bolxevismo, buscaban asilo político en Kíiv e facían unha petición de axuda militar do Exército ucraíno.
Goberno
editar- Presidente e ministro de Xustiza - Noman Çelebicihan
- Ministro de Defensa - Cafer Seydahmet Kırımer
- Ministro de Educación - Ahmet Özenbaşlı
- Ministro de Finanzas - Seyitcelil Hattat
- Ministro de Relixión - Ahmet Şükrü
Notas
editar- ↑ Magocsi, Paul Robert (2007). Ukraine: An Illustrated History. Seattle: University of Washington Press. p. 238. ISBN 0-295-98723-5.
Véxase tamén
editarA Galipedia ten un portal sobre: Rusia |