Rata de auga setentrional

A rata de auga setentrional[2] (Arvicola scherman) é unha especie de roedor da familia Cricetidae.

Rata de auga setentrional
Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Clase: Mammalia
Orde: Rodentia
Familia: Cricetidae
Subfamilia: Arvicolinae
Xénero: Arvicola
Especie: A. scherman
Nome binomial
Arvicola scherman

Sinonimia
  • albus, (Bechstein, 1801)
  • argentoratensis, Desmaret, 1822
  • buffoni, (Fischer, 1829)
  • cantabriae, Ventura y Gosálbez, 1989
  • canus, (Bechstein, 1801)
  • castaneus, de Sélys Longchamps, 1845
  • exilis, Lydekker, 1910
  • exitus, Miller, 1910
  • gutsulius, Zagorodnyuk, 2000
  • monticola, de Sélys Longchamps, 1838
  • minor, (Leske, 1779)
  • niger, de Sélys Longchamps, 1845
  • schermaus, (Hermann, 1804)

Antes considerábase pertencente á especie Arvicola terrestris, pero presentaba dúas formas ecolóxicas: a cavadora, que habita nos macizos montañosos do suroeste e centro de Europa, e a semiacuática, que ocupa o resto da súa área de distribución. Recentemente propúxose unha nova configuración taxonómica na que os representantes semiacuaticos serían unha subespecie de Arvicola amphibius, e os morfotipos cavadores, que ocupan certos macizos montañosos europeos, pertencerían a Arvicola scherman. Segundo esta clasificación, as poboacións ibéricas corresponderían a esta última especie.

Descrición editar

É unha especie de gran variabilidade morfolóxica ao longo da súa área de distribución. Na Península Ibérica está representada por morfotipos de pequeno tamaño, con dimensións corporais sensiblemente menores que a rata de auga común (Arvicola sapidus), e co rabo máis curto. Especie sen dimorfismo sexual, a coloración do pelame de A. scherman é diferente incluso a escala intrapoboacional, variando desde o pardo escuro ou pardo amarelado ata o gris; os flancos desde o pardo amarelado ou ocre ata o gris claro; na zona ventral predominan os tons agrisados e o rabo é xeralmente bicolor.

Distribución editar

Desde o norte da Península Ibérica ata Ucraína, faltando no oeste e extremo suroriental de Francia; o seu límite setentrional está localizado ao norte de Alemaña e o meridional nos Alpes e nos Balcáns. Na Península distribúese nunha banda setentrional que iría desde o Pireneo leridano (Val de Arán) ata a serra dos Ancares, Serra Segundeira (Zamora) e Montezinho (Portugal). Existe un illamento xeográfico entre as poboacións dos Pireneos, a cordilleira Cantábrica e o extremo nororiental de Guipúscoa.

Hábitat editar

Especie herbívora, ocupa principalmente prados naturais situados en niveis altitudinais variables, desde o nivel do mar ata prados alpinos próximos aos 2.000 metros de altura. En terreos cultivados e prados de forraxe esta especie pode chegar a constiuír unha praga agrícola.

Nalgunhas zonas da súa área de distribución, pode constituír un reservorio de tularemia e ser hóspede intermediario de varias especies de parasitos.

Depredación editar

É presa habitual das aves rapaces, como o bufo pequeno, (Asio otus) e a curuxa (Tyto alba) e de carnívoros de tamaño medio.

Notas editar

  1. Amori, G., Hutterer, R., Krystufek, B., Yigit, N., Mitsani, G. & Muñoz, L. J. P. 2008. Arvicola scherman. In: IUCN 2009. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2009.1. - IUCN Red List <www.iucnredlist.org> (LC). Consultado o 10 de septembro de 2009.
  2. Guía de mamíferos de Galicia, Juan Ignacio d'a Silva, Yosy Cartelle, 2007, Baía Edicións. Ficha de Arvicola terrestris, páxina 160.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • Musser, G. G. e M. D. Carleton. 2005. Superfamily Muroidea. pp. 894–1531 in Mammal Species of the World a Taxonomic and Geographic Reference. D. E. Wilson e D. M. Reeder eds. Johns Hopkins University Press, Baltimore.

Ligazóns externas editar