Ramón Cabrera
Ramon Cabrera y Griñó, nado en Tortosa o 27 de decembro de 1806 e finado en Wentworth o 24 de maio de 1877, foi un xeneral carlista español.
| Ramón Cabrera | |
|---|---|
 | |
| Nacemento | 27 de decembro de 1806 |
| Lugar de nacemento | Tortosa |
| Falecemento | 24 de maio de 1877 |
| Lugar de falecemento | Virginia Water |
| Nacionalidade | España |
| Ocupación | militar |
| Nai | María Griñó |
| Fillos | Maria Teresa Luisa de Cabrera |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
TraxectoriaEditar
Fillo de José Cabrera, mariño da mariña que morreu aos poucos anos pero que deixou á familia en boa posición social. A súa nai casou tras a morte do seu home e Ramón pasou a estudar no seminario de Tortosa, onde se amosou como un alumno difícil, sempre envolto en pelexas e con pouco interese no estudo, aínda así tomou as ordes menores en 1825, seguiu estudando pero o bispo de Tortosa, Víctor Sáez, rexeitou ordenalo como sacerdote. Tras a morte de Fernando VII, Cabrera foi un dos Voluntarios Realistas que se negaron a obedecer a orde de desarmamento e as autoridades de Tortosa decidiron envialo a Barcelona, Cabrera conseguiu fuxir e refuxiouse en Morella, onde se uniu ás forzas do pretendente Carlos.
Baixo as ordes de Manuel Carnicer, Carlos ascendeuno a coronel en 1834 e tras a captura e execución de Carnicer polos liberais, quedou ao mando das tropas carlistas do Maeztrazgo e o Baixo Aragón, e logrou derrotar unha e outra vez aos xenerais isabelinos e aumentar o territorio baixo o seu control, pero tamén destacou pola crueldade dos seus métodos. A fins de 1835 tiña baixo o seu mando a 4.000 homes e aínda que unha derrota en Molina de Aragón freou temporalmente o seu avance, aínda que dende Cantavieja conseguiu xuntar de novo as súas partidas, creou unha xunta auxiliar gobernativa e editou o Boletín del Ejército Real de Aragón, Valencia y Murcia. Tras o fusilamento dos alcaldes de Torrecillas e Valdealgorfa por orde de Cabrera a comezos de 1836, o xeneral Agustín Nogueras ordenou o fusilamento da súa nai, o que tan só conseguiu que a loita se volvera máis sanguiñenta e comezou a ser coñecido como O Tigre do Maeztrazgo Entre xuño e novembro de 1836, colaborou co xeneral Miguel Gómez Damas na expedición que percorreu Andalucía e Estremadura. De maio a outubro de 1837 participou na Expedición Real, que encabezaba o pretendente Carlos María Isidro e que chegou ás portas de Madrid.
En xaneiro de 1838 conquistou Morella e converteuna na capital do territorio baixo o seu control, e o pretendente nomeouno conde de Morella. Non aceptou o convenio de Vergara que asinaron os xenerais Baldomero Espartero e Rafael Maroto e que puxo fin á guerra carlista no norte. Cabrera quedou como único xeneral da causa carlista. En maio de 1840 Espartero conquistou Morella e Cabrera fuxiu ao norte de Cataluña, onde permaneceu ata que en xullo cruzou a fronteira francesa. O goberno francés mantívoo confinado durante algúns meses ata que lle permitiu marchar a Inglaterra. Cabrera opúxose á abdicación do pretendente no seu fillo Carlos Luís que se produciu en 1845. En 1848 durante a Segunda Guerra Carlista entrou en España e púxose á fronte das partidas carlistas en Cataluña, Aragón e Valencia, pero en abril de 1849, derrotado, cruzou a fronteira francesa, onde as autoridades francesas detivéronno ata que a fins de ano pode volver a Inglaterra, onde en 1850 casou cunha rica propietaria, Marianne Catherine Richards, e en 1854 fixou a súa residencia en Wentworth, preto de Londres e arredouse dos seus antigos camaradas, aínda que seguiu a formar parte da Comisión Rexia de París e en outubro de 1869 asumiu a xefatura militar e política do carlismo, creou unha Xunta Central Militar e organizou as bases dun novo partido, a Asociación Católica-Monárquica, malia iso as discrepancias co pretendente e con notables figuras do carlismo levaron á súa dimisión en marzo de 1870. En 1875 recoñeceu a Afonso XIII como lexítimo rei de España e o goberno español confirmou o seu título de Conde de Morella e o rango de capitán xeneral do exército.