Pierre Corneille
Pierre Corneille, nado en Ruán, Francia o 6 de xuño de 1606 e finado en París o 1 de outubro de 1684, foi un dramaturgo francés. É considerado un dos maiores dramaturgos franceses do século XVII, xunto con Molière e Racine. A riqueza e diversidade da súa obra reflicte os valores e os grandes interrogantes da súa época.
| Pierre Corneille | |
|---|---|
 | |
| Nacemento | 6 de xuño de 1606 |
| Lugar de nacemento | Ruán |
| Falecemento | 1 de outubro de 1684 |
| Lugar de falecemento | París |
| Soterrado | Eglise de Monceaux-l'Abbaye |
| Nacionalidade | Reino de Francia |
| Relixión | catolicismo |
| Alma máter | Lycée Pierre-Corneille |
| Ocupación | dramaturgo, poeta, tradutor, escritor e poeta avogado |
| Cónxuxe | Marie de Lampérière |
| Irmáns | Thomas Corneille e Antoine Corneille |
| Coñecido por | Le Cid |
| Na rede | |
         | |
 | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
BiografíaEditar
Pierre Corneille era o maior dunha familia de seis irmáns (un deles Thomas, tamén foi dramaturgo). Pertencía a unha familia de maxistrados de Ruán. O propio Pierre Corneille iniciou os seus estudos de dereito. En 1629 un desengano amoroso lévalle a escribir os seus primeiros versos para pasar posteriormente á súa primeira comedia, Melita, que estreou en París, ese mesmo ano, a compañía de Mondory e Lle Noir.
Con esta e as súas seguintes obras (Clitandro, A viúva, A galería do Palacio, A seguinte, A praza Real, Medea e A Ilusión Cómica), Corneille crea un novo estilo teatral, no que os sentimentos tráxicos son postos en escena por primeira vez nun universo plausible, o da sociedade contemporánea.
Corneille, autor oficial por nomeamento do Cardeal Richelieu, rompe co seu status de poeta de réxime e coa política controvertida do Cardeal, para escribir obras que exaltan os sentimentos de nobreza (O Cid), que lembran que os políticos non están por encima das leis (Horacio), ou que presentan a un monarca que trata de recuperar o poder sen exercer a represión (Cinna).
En 1647 é elixido para a Academia Francesa, ocupando a cadeira de brazos número 14 da táboa redonda até a súa morte, cando lle sucederá o seu irmán Thomas.
Trala morte de Richelieu, entre os anos 1643 e 1651, e durante o período da Fronda, a crise de identidade que padece Francia reflíctese na obra de Corneille: arranxa contas con Richelieu en "A Morte de Pompeyo", escribe "Rodugone", unha traxedia sobre a guerra civil, e desenvolve o tema do rei oculto en "Héraclius", "Don Sancho de Aragón" e "Andrómeda", interrogándose sobre a natureza mesma do rei, subordinado ás vicisitudes da Historia, facendo así que este gañe en humanidade. Foi precisamente a maquinaria necesaria para a posta en escena de Andrómeda, presentada como a súa obra mestra, a que xustificou a construción do Teatro de Petit-Bourbon en 1650.
A partir de 1650, as súas obras coñecen menores éxitos e tras o fracaso de "Pertharite", Corneille deixa de escribir durante varios anos.
A estrela ascendente do teatro francés é agora Jean Racine, en cuxas obras as intrigas prevalecen sobre os sentimentos e aparecen menos heroicos e máis humanos. O vello poeta non se resigna e renova o teatro coa traxedia Edipo.
Corneille continua innovando o teatro francés até a súa morte, creando o que el chama unha "habitación das máquinas", é dicir privilexiando a posta en escena e os efectos especiais ("O Vélaro de Ouro"), probando co teatro musical ("Agésilas", "Psyché") e mostrando a incompatibilidade do cargo real co dereito á felicidade ("Sertorius", "Suréna"). A comparación con Racine volveuse na súa contra posto que ámbolos dous autores crearon case simultaneamente, senllas obras sobre o mesmo tema, Corneille "Tito e Bérénice" e Racine "Berenice".
Ó final da súa vida, a situación de Corneille é moi mala e solicita unha pensión real, que Luís XIV concédelle. Corneille morre en París o 1 de outubro de 1684.
A extensión e riqueza da súa obra fixo que en Francia se desenvolva o adxectivo cornelliano que hoxe en día é bastante extenso, posto que significa á vez a vontade e o heroísmo, a forza e a densidade literaria, a grandeza de alma e a integridade e unha oposición irredutible nos puntos de vista.
ObrasEditar
Os títulos de obras literarias, musicais, filmes, videoxogos etc. contidos neste artigo deberían aparecer na súa forma orixinal, a non ser que exista versión en galego (consulte a base de datos de libros editados en España ou a lista de filmes con versión en galego). Colabore connosco neste artigo e noutros en condicións semellantes para que a Galipedia mellore e medre. |
- Melita (1630)
- Clitandro ou a Inocencia Perseguida (1631)
- A viúva (1632)
- A galería do Palacio (1633)
- A seguinte (1634)
- A praza Real (1634)
- Medea (1635)
- A Ilusión Cómica (1636)
- O Cid (1636)
- Horacio (1640)
- Cinna ou a Clemencia de Augusto (1641)
- Polyeucto (1643)
- A Morte de Pompeyo (1644)
- O Mentireiro (1644)
- Rodogune (1644)
- Théodore (1646)
- Héraclius (1647)
- Andrómeda (1650)
- Don Sancho de Aragón (1650)
- Nicomedes (1651)
- Pertharite (1652)
- Edipo (1659)
- Sertorio (1662)
- Otón (1664)
- Agésilas (1666)
- Atila (1667)
- Titoe Berenice (1670)
- Psiqué (1671)
- Pulquería (1672)
- Surena (1674)
Véxase taménEditar
Outros artigosEditar
Ligazóns externasEditar
| Commons ten máis contidos multimedia sobre: Pierre Corneille |