Pavl Evdokimov

Pavl Nikolaievich Evdokimov, nado en San Petersburgo o 2 de agosto de 1901 e finado o 16 de setembro de 1970 en Meudon foi un teólogo ruso pertencente á Igrexa Ortodoxa.

Pavl Evdokimov

Nome orixinal	(ru) Павел Николаевич Евдокимов
Biografía
Nacemento	2 de agosto de 1901 (Xuliano) San Petersburgo, Rusia
Morte	16 de setembro de 1970 (69 anos) Meudon, Francia
Presidente Syndesmos (en)
– John Meyendorff (pt)  →
Datos persoais
País de nacionalidade	Imperio Ruso Francia
Relixión	Cristianismo ortodoxo
Actividade
Campo de traballo	Teologia da Igreja Ortodoxa Oriental (pt) e filosofía
Ocupación	filósofo , teólogo , profesor universitario
Empregador	St. Sergius Institute (en)
Lingua	Lingua francesa e lingua rusa
Familia
Cónxuxe	Tomoko Faerber-Evdokimov (en)
Fillos	Michel Evdokimov (pt) , Nina Pecheff-Evdokimoff (en)

Traxectoria

Marcado polo asasinato do seu pai en 1907, ingresou na Escola de Cadetes, pasando longos retiros en mosteiros ortodoxos. Inicia estudos de teoloxía en Kíiv e combate durante dous anos no exército branco. Trala derrota, estivo exiliado en Constantinopla e finalmente chega a París en 1923, onde traballa de taxista, pinche, quenda nocturna na Citroën, limpeza de vagóns, conseguindo sobrevivir para licenciarse en filosofía na Sorbona e teoloxía no Instituto de San Serxio. A súa tese foi sobre Dostoievski e o problema do mal. Durante a segunda guerra mundial implícase no Comité intermovementos de axuda aos evacuados; e durante a posguerra organiza unha casa de acollida aos refuxiados en Bievres. Colaborou con varias iniciativas humanitarias e foi profesor do Instituto de Estudos Ecuménicos e no Consello Ecuménico das Igrexas. Foi invitado como observador ortodoxo ao Concilio Vaticano II.

Pensamento

Para Pavl Evdokimov, tanto o existencialismo de Jean Paul Sartre, a psicanálise de Sigmund Freud e a filosofía de Feuerbach ou Nietzsche teñen posto de manifesto que o home, arrebolado a un mundo inxusto e hostil dimite e busca unha evasión en ribeiras máis consoladoras. Deus é unha proxección que protexe ao home do enfrontamento co real. Porén, para Evdokimov o ateísmo non contén ningunha explicación construtiva da existencia. Só o marxismo coa súa promesa solidaria de futuro permite rachar o círculo pechado da existencia humana, pero cae tamén no mito dun Paraíso na terra afastado da función do real e do home concreto e inerme, e se desliza cara a un antiteísmo militante que denota un estado pasional netamente patolóxico.

Pero Evdokimov é tamén crítico cunha teoloxía que reduce a Deus a un dato exterior ao Cosmos e á existencia e o converte no fundamento dun sistema de prohibicións inimigo da felicidade, orixe de tabús sociais e coartada para a opresión dos poderosos. No mellor dos casos o cristianismo é unha das formas sociolóxicas típicas, un exemplo chocante de alienación, o que explica o seu fracaso.

Fronte a todo isto Evdokimov presenta como promesa liberadora a tradición dos Pais da Igrexa, en especial os orientais:Gregorio Nacianceno, Gregorio de Nisa, Xoán Crisóstomo...e unha visión renovada e actualizada da teoloxía bizantina, en particular Gregorio Palamas e Nicolás Cabasilas. Un pensamento que non separa mística de teoloxía, experiencia e dogma. O cristianismo, para ser fiel a si mesmo, debe volver a estas fontes da vida espiritual e poder dar unha resposta auténtica ás inquedanzas individuais e sociais da persoa. Esa resposta debe ser ofrecida dende a debilidade propia da Cruz, partindo da base de que Deus acepta ser rexeitado, descoñecido, desbotado, evacuado da súa propia creación.

Obras

• Dostoïevsky et le problème du mal
• La Femme et le salut du monde
• L´Orthodoxia
• Les Ages de la vie spirituelle
• L´Art de icône, théologie de la beauté
• L´Amour foeu de Dieu
• L´Boission ardent

Véxase tamén

Bibliografía

• Introdución de Luce Giard en Paul Evdokimov, El Amor Loco de Dios, Madrid 1990, ISBN 84-277-0857-2
• Introdución de Olivier Clément en Paul Evdokimov, Las Edades de la Vida Espiritual, Salamanca 2001, ISBN 84-301-1479-3