Marlon Brando
Marlon Brando, nado en Omaha (Nebrasca) o 3 de abril de 1924 e finado nos Ánxeles (California) o 1 de xullo de 2004, foi un actor estadounidense. Está considerado o máximo expoñente do Method Acting e conspicuo discípulo do Actor's Studio e o seu ideólogo Le Strasberg.
Traxectoria
editar
A súa nai era unha muller moi cordial que actuaba no teatro local, e que espertou o interese do neno pola interpretación. Brando tivo desde pequeno o don de observar á xente e imitar os seus xestos, o cal facía levándoos ao extremo. Foi un adolescente rebelde, e foi expulsado de varios colexios. O seu pai reprimíao por iso, pero animouno a buscar o seu propio camiño. Brando marchou a Nova York, onde estudou interpretación primeiro na New School e despois no famoso Actor's Studio.
Rematada a súa formación, Brando comezou a traballar en varios teatros de tempada, ata que en 1944 conseguiu un papel en Broadway. Poucos anos despois, converteuse nunha estrela do teatro cando interpretou a obra de Tennessee Williams Un tranvía chamado desexo, dirixida por Elia Kazan. Brando sabía que Williams estaba realizando entrevistas para elixilos actores para a súa obra onde foi probar sorte, co resultado de que obtivo o papel protagonista.
Carreira cinematográfica
editarA súa primeira aparición no cine tívoa en 1950 na película The Men, unha historia sobre veteranos de guerra convertidos en discapacitados. Fiel ao seu método de analizar as personaxes que interpretaba para actuar en consonancia con eles, Brando pasou un mes nun hospital militar para preparar o seu papel. Nos primeiros anos no cine, Brando manifestou unha falta de interese total polas convencións da industria cinematográfica, actuando segundo o seu propio criterio. Con iso influíu a outros actores como James Dean, Paul Newman, e máis tarde tamén Robert De Niro.
Brando tivo un éxito moito maior cando actuou na película de 1951 Un tranvía chamado desexo, baseada na obra teatral que xa interpretara. Foi nomeado ao Óscar como mellor actor principal por esta película, e os tres anos seguintes recibiu outras tantos nomeamentos pola súa actuación en Viva Zapata, Xulio César e A lei do silencio. Por esta última película Brando gañou o Oscar.
En base a estes éxitos, a carreira de Brando seguiu en ascenso. Nos anos seguintes interveu en varias películas de xéneros diversos, incluída a comedia, como en A casa de té da lúa de agosto, na que dá vida a un xaponés que fai de intérprete para as forzas de ocupación americanas. Con todo, ao final dos anos cincuenta as súas interpretacións comezaron a decaer. Brando parecía perder a súa forza expresiva e as pautas que el mesmo establecera para o seu traballo e que lle deron tan bo resultado.
Nos anos sesenta a carreira de Brando decaeu aínda máis. As súas actuacións careceron de toda inspiración, como en O motín da Bounty e outras películas nas que interveu. A pesar de que conservaba o seu prestixio das primeiras películas, a súa popularidade alcanzara un punto mínimo. Tampouco os produtores e os directores confiaban nel, debido ás súas interpretacións mediocres e á súa condición de actor difícil.
As cousas cambiaron para Brando cando se lle presentou a oportunidade de interpretar o xefe dunha familia mafiosa en O padriño (The Godfather). Foi Brando quen insistiu en que se fixese unha proba filmada do personaxe interpretado por el, e ocupouse persoalmente da maquillaxe. O director Francis Ford Coppola quedou impresionado por Brando caracterizado como Vito Corleone e tivo que loitar por convencer aos produtores para que aceptasen a Brando para este papel.
Por esa interpretación Brando conseguiu o seu segundo Óscar. Nesta ocasión Brando rexeitou o Óscar, o cal ocorreu por segunda vez na historia de Hollywood (a primeira vez rexeitouna o actor George C. Scott). No canto de recoller o premio, Brando enviou á cerimonia a unha actriz estadounidense de orixe india, que se manifestou en contra do tratamento que recibía o seu pobo nas películas de Hollywood.
Desde entón a traxectoria de Brando foi moi irregular. Apareceu nalgunhas boas películas, e tamén noutras de pouca relevancia. Interesante foi o seu caracterización como Tomás de Torquemada en Cristovo Colón, o Descubrimento. Seguiu sendo considerado acomo un grande actor, polo que interveu tamén en películas nas que apareceu só uns poucos minutos.
En 2001 apareceu na curta para o sinxelo "You rock my world" de Michael Jackson.
En 2006, grazas á tecnoloxía, reaparece como Jor-O, o pai de Superman, na película Superman Returns.
Vida persoal
editarBrando estivo casado en tres ocasións. O seu primeiro matrimonio durou dous anos e o segundo oito. A súa terceira esposa foi Tarita, a muller tahitiana que interpretou a súa compañeira en O motín do Bounty. Por mor desa película Brando namorouse tamén de Tahití e adquiriu unha pequena illa no arquipélago, onde vivía cando as súas obrigacións profesionais permitíanllo. Dos seus tres matrimonios tivo tres fillos. Faleceu nos Ánxeles, endebedado e sumido nunha profunda depresión. Con todo Brando será sempre considerado unha lenda da sétima arte.
Filmografía
editar
- Superman II: The Richard Donner Cut (2006) Aparición póstuma
- Superman Returns (2006) Aparición póstuma
- The Score (2001)
- Free Money (1998)
- The Brave (1997)
- The Island of Dr. Moreau (1996)
- Don Juan de Marco (1995)
- Christopher Columbus: The Discovery (1992)
- Hearts of Darkness: A Filmmaker's Apocalypse (1991)
- The Freshman (1990)
- Unha árida estación branca (1989)
- The Formula (1980)
- Apocalypse Now (1979)
- Raoni (1978)
- Superman (1978)
- The Missouri Breaks (1976)
- The Nightcomers (1972)
- Last tango in Paris (1972)
- O padriño (1972)
- King: A Filmed Record... Montgomery to Memphis (1970)
- Burn! (1969)
- The Night of the Following Day (1968)
- Candy (1968)
- Reflections in a Golden Eye (1967)
- Countess from Hong Kong (1967)
- The Appaloosa (1966)
- The Chase (1966)
- Morituri (1965)
- Bedtime Story (1964)
- The Ugly American (1963)
- Mutiny on the Bounty (1962)
- One-Eyed Jacks (1961)
- The Fugitive Kind (1959)
- O baile dos malditos (1958)
- Sayonara (1957)
- The Teahouse of the August Moon (1956)
- Guys and Dolls (1955)
- Désirée (1954)
- A lei do silencio (1954)
- The wild one (1954)
- Julius Caesar (1953)
- ¡Viva Zapata! (1952)
- An streetcar named desire (1951)
- The men (1950)
Véxase tamén
editar| Commons ten máis contidos multimedia sobre: Marlon Brando |
Ligazóns externas
editar- Páxina oficial de Marlon Brando Arquivado 29 de agosto de 2014 en Wayback Machine. (en inglés)
- Biografía complementaria de Marlon Brando