Lacón con grelos
O lacón con grelos, tamén denominado lacoada, é un prato de carne típico da gastronomía de Galicia. É unha variedade de cocido, con lacón (ás veces tamén cachucha, ou con orella de porco, ou costelas deste animal) chourizos, patacas cocidas enteiras (cachelos) e grelos (ou, antes de fin de ano, nabizas).
| Lacón con grelos | |
.jpg) Prato de lacón con grelos. | |
| Outros nomes | Lacoada |
| Orixe |  Galicia
|
| Gastronomía | Gastronomía de Galicia |
| Ingredientes | |
| Orixe animal | Lacón Cacheira Chourizo Androlla |
| Orixe vexetal | Grelo Pataca |
É un dos pratos máis representativos deste país. Segundo Cunqueiro, "O lacón con grelos impúxose, xa é o prato maior da cociña galega".[1] E para Jorge Víctor Sueiro, "O lacón con grelos é, coa allada, o máis universal da cociña galega".[2]
Historia editar
O lacón con grelos nos seus inicios comíase sobre todo durante a celebración do entroido, ao ser esta a mellor época para os grelos.
Pero máis tarde estendeu o seu período de consumo desde o San Martiño (11 de novembro) até o martes de Entroido ou martes lardeiro. Nos meses de inverno ofértase nos restaurantes, nas tabernas, e cómese nas casas particulares e, cando uns amigos deciden un xantar comunal, fan unha laconada.[3]
E cos novos hábitos de cultivar determinadas plantas case todo o ano, e coas novas técnicas de conservación, combinando nabizas e grelos, hoxe xa é posíbel encontrar este suculento manxar diariamente en moitos restaurantes galegos e nalgúns do resto de España.[4]
Elaboración editar
Os seus principais ingredientes son o lacón e os grelos, brotes do nabo (grelos) en cuco extremo aparecen as flores. A súa aparencia é a dun caule máis ou menos groso, do que saen algunhas follas e, no ápice, as flores. Acompáñase o cocido con chourizo e cachelos e ás veces, con orella ou cachucha, e touciño (se o lacón non ten demasiado, e é do gusto dos comensais).
Comeza cocéndose o lacón, unha hora despois de que a auga da ola estea fervendo, os grelos [5] e, algo máis tarde, as patacas e os chourizos.
Outras formas de comer o lacón con grelos editar
Algúns prefiren comer o lacón frío. "Si lográsemos que o serviran así, con puré de castañas, máis ben espeso!", pedía Cunqueiro.[6]
O lacón está moi ben frío, só ou acompañado duns grelos quentes. Tamén, xa frío, pódese prensar, mechar e trufar, "que é receta de moito señorío de Lugo, e aínda se pode pedir nalgún restaurante da cidade".[6]
Notas editar
- ↑ Cunqueiro, Álvaro (1973): A cociña galega. Vigo: Galaxia. ISBN 84-7154-181-5, páx. 47.
- ↑ Sueiro, Víctor-Jorge (1981): Comer en Galicia. Madrid: Penthalon Ediciones. Col. "Textos lúdicos de Pantagruel". ISBN 84-85337-32-8, páx. 152.
- ↑ Cunqueiro, A., Op. cit., páx. 44.
- ↑ Sueiro, J.-V., Op. cit., páx. 152.
- ↑ Se os grelos son de Monfero ou de Lugo, convén escaldalos antes de metelos na ola onde coce o lacón para quitarlles o exceso de amargor; de seren de Santiago, non é necesaria esta operación.
- ↑ 6,0 6,1 Cunqueiro, A., Op. cit., páx. 48.