Izquierda Dinástica
Izquierda Dinástica foi un partido político español fundado en 1881. As súas orixes débense, por unha banda ás diverxencias entre os partidos republicanos progresistas (o de Castelar ou o de Martos) e, por outra, a decepción fronte ás políticas de Sagasta. Ideoloxicamente considérase un partido liberal, aínda que máis progresista que o Partido Fusionista, e monárquico. Contaba cun periódico do mesmo nome.
Fundación e reunión dos elementos progresistas editar
O partido foi proposto o 10 de outubro de 1881 na Academia de Medicamento aínda que até 1883 non concluíu o seu proceso de formación[1]. Presidíao Segismundo Moret que nunha notificación ao Congreso sobre a existencia do novo partido, declaraba seguir os principios da Constitución de 1869, aínda que aceptando a monarquía de Afonso XII. Moret establece contactos en primeiro lugar con Martos (e os seus progresistas-democráticos) e Montero Ríos para que se unan ao bando monárquico. Conseguiu que o primeiro aconsellara publicamente aos seus seguidores a unión unirse o partido, acordándose a integración dos progresistas-democráticos de Martos[2] en novembro de 1882, aínda que o propio Martos se manteña afastado da monarquía[3].
Ao mesmo tempo elixiuse como novo xefe do partido a Francisco Serrano Domínguez. Serrano realizou en decembro do mesmo ano un discurso conciliador coa monarquía, pero deixando claro que eran partidarios dunha revisión constitucional[4]. A organización del partido rematou en maio de 1883 coa formación dun directorio formado por José López Domínguez, Moret, Becerra e Montero Ríos, ademais da xefatura de Serrano. En todo caso, a actividade do partido limitouse a pouco máis cás súas intervencións parlamentarias.
Formación de goberno, divisións internas e unión cos fusionistas editar
A crise do goberno Sagasta permitiu o acceso á presidencia do goberno ao membro de Izquierda Dinástica, José de Posada Herrera co apoio dos fusionistas de Sagasta que querían evitar o acceso ao poder dos conservadores. No goberno incluíronse aos principais dirixentes do partido, como Moret en Gobernación.
Con todo, o goberno liberal de Posada Herrera só durou tres meses e o poder volverá ao conservador Cánovas que convocará inmediatamente eleccións que se celebran en abril de 1884. Nelas, os liberais obtiveron unha minoría moi escasa. A pesar de que Izquierda Dinástica superou lixeiramente aos fusionistas, a división interna pola falta dun programa claro empezou a afectar á marcha do partido. Así Moret uniuse a Sagasta[2] en outubro de 1884 e o novo directorio non fixo máis que buscar o achegamento cos fusionistas. Finalmente o partido foise diluíndo e acabou en coalición cos fusionistas e aceptando a imposibilidade de volver ás formulacións constitucionais de 1869[5].
Notas editar
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Artola, M. Partidos e programas políticos (1808 - 1936). Tomo I. (1974). Madrid: Editorial Aguilar. ISBN 84-03-12057-5