Ioannis Zizioulas

Ioannis Zizioulas, nado o 10 de xaneiro de 1931 e finado o 2 de febreiro de 2023, foi un teólogo da Igrexa ortodoxa. Metropolita de Pérgamo. Membro do sínodo do Patriarcado ecuménico de Constantinopla. Pertenceu á Academia de Atenas.

Ioannis Zizioulas
Nacemento	10 de xaneiro de 1931
Lugar de nacemento	Katafygio
Falecemento	2 de febreiro de 2023
Lugar de falecemento	Atenas
Causa	COVID-19
Soterrado	Primeiro Cemitério de Atenas
Nacionalidade	Grecia
Relixión	Cristianismo ortodoxo
Alma máter	Universidade de Atenas, Universidade Aristóteles de Salonica e Universidade Harvard
Ocupación	teólogo, profesor universitario e ministro
Premios	Order of Merit (Ukraine), 3rd class, honorary doctor of the University of Munich, honorary doctor of the University of Münster, honorary doctor of the University of Belgrade e sen etiquetar
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Traxectoria

Ioannis Zizioulas comezou os seus estudos en Tesalónica. Foi discípulo de Georges Florovsky. Doutorouse en 1965 na Universidade de Atenas. Ensinou teoloxía na Universidade de Edimburgo e na Universidade de Glasgow. É profesor visitante do King´s College London e da Universidade de Xenebra.

É unha figura clave do diálogo ecuménico con outras igrexas cristiás presidindo a comisión ortodoxa no diálogo co catolicismo.

Pensamento

Desenvolveu unha ontoloxía da persoa derivada dunha fonda investigación da filosofía grega, dos Pais da Igrexa e do pensamento actual. Un compoñente esencial é a liberdade para a autoafirmación e para a participación na relación. Dende unha perspectiva biolóxica, a liberdade do home ten como peculiaridade a posibilidade de elixir suicidarse. É o cambio ontolóxico do bautismo o que produce unha liberdade non constrinxida aos límites da existencia biolóxica. A escatoloxía permite vivir no agora o que será completado coa resurrección mediante unha vida plena e eterna que outorga unha dimensión de liberdade e de esperanza á existencia humana concreta.

Un dos grandes males da cultura occidental é o individualismo. O illamento da persoa vai contra a súa esencia e ten as súas raíces no afastamento de Deus na caída orixinal. Isto fai que o individuo vexa no outro un potencial inimigo ou unha ameaza latente. Esta situación patolóxica só pode ser sandada pola experiencia da común chamada a unha vida plena que ofrece Cristo e que o Espírito realiza na persoa.

Entende que a eucaristía como comuñón no amor é o centro da Igrexa. Deste xeito, nunha igrexa local está expresada toda a universalidade da comunidade de crentes. Afirma que o bispo está ao servizo (diaconía) da comunidade, e é en relación con ela como debe ser entendido o seu ministerio.

Sobre o Papado, rexeita o poder xurisdicional no que teima a Igrexa católica. Recoñece que debe existir un primado para que exista unha realidade sinodal, consonte ensina a tradición, pero este non debe implicar un poder xurídico e piramidal como pretende Roma.

A súa concepción da Creación outórgalle unha especial sensibilidade pola ecoloxía e a preservación do medio ambiente.

Obras

• O ser como comuñón.
• Lembrando o futuro: unha ontoloxía escatolóxica.