Henri Léon Lebesgue

matemático francés

Henri Léon Lebesgue (ɑ̃ʁi leɔ̃ ləbɛɡ), nado en Beauvais o 28 de xuño de 1875 e finado en París o 26 de xullo de 1941, foi un matemático francés.

Henri Léon Lebesgue
Nacemento28 de xuño de 1875
Lugar de nacementoBeauvais, Francia
Falecemento26 de xullo de 1941
Lugar de falecementoParís
Soterradosen etiquetar
NacionalidadeFrancia
Alma máterÉcole Normale Supérieure, Lycée Louis-le-Grand e Lycée Saint-Louis
OcupaciónMatemático
Coñecido porIntegral de Lebesgue, integral de Lebesgue–Stieltjes, medida de Lebesgue, Teorema da diferenciação de Lebesgue, Lema de Riemann-Lebesgue, número de Lebesgue, constante de Lebesgue, ponto de Lebesgue, Medida exterior de Lebesgue, sigma-álgebra de Lebesgue, dimensão de cobertura de Lebesgue, Blaschke–Lebesgue theorem, Lebesgue's lemma, problema da cobertura universal de Lebesgue, teorema da decomposição de Lebesgue, Conjugado de Lebesgue, Walsh–Lebesgue theorem, Fatou–Lebesgue theorem e Lebesgue's density theorem
PremiosPrêmio Poncelet, Foreign Member of the Royal Society, Saintour Prize, Petit d'Ormoy, Carriere, Thebault Award, Oficial da Lexión de Honra e Cours Peccot
Na rede
WikiTree: Lebesgue-1
editar datos en Wikidata ]

Traxectoria editar

Naceu en Beauvais, Oise, Picardie, Francia. Estudou na Escola Normal Superior e no período 1899 - 1902 impartiu clases no Liceo de Nancy. En 1910 recibiu unha cátedra na Universidade da Sorbona.

Achegas matemáticas editar

 
Leçons sur l'integration et la recherche des fonctions primitives, 1904

Lebesgue é fundamentalmente coñecido polas súas achegas á teoría da medida e da integral. A partir dos traballos doutros matemáticos como Émile Borel e Camille Jordan, Lebesgue realizou importantes contribucións á teoría da medida en 1901. Ao ano seguinte, na súa disertación Intégrale, longueur, aire (Integral, lonxitude, área) presentada na Universidade de Nancy, definiu a integral de Lebesgue, que xeneraliza a noción da integral de Riemann estendendo o concepto de área baixo unha curva para incluír funcións descontinuas. Este é un dos logros da análise moderna que expande o alcance da análise de Fourier.

Tamén fixo achegas en ramas como a topoloxía, a teoría do potencial e a análise de Fourier. En 1905 presentou unha discusión sobre as condicións que Lipschitz e que Jordan utilizaran para asegurar que f(x) é a suma da súa serie de Fourier.

A partir de 1910 non se concentrou máis na área de estudo que el iniciara, debido a que o seu traballo era unha xeneralización, e el era temeroso das mesmas. Nas súas propias palabras: Reducida a teorías xerais, as matemáticas serían unha forma fermosa sen contido. Morrerían rapidamente. A pesar de que desenvolvementos posteriores demostraron que o seu temor non tiña fundamento, este permítenos entender o curso que seguiu o seu traballo.

Obras editar

Ademais de aproximadamente 50 artigos, escribiu dous libros: Leçons sur l'intégration et la recherché des fonctions primitives (1904) e Leçons sur les séries trigonométriques (1906).

Véxase tamén editar

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar